Vleesetende slakken

Op weg naar de Heaphy Track rijden we met een auto van het hostel richting het begin van de Heaphy. Ania heeft geregeld dat we iets later wegkunnen, zodat we nog van het gratis ontbijt kunnen genieten.

Ik heb een probleem met reisverslagen die in de wij-vorm zijn geschreven. De praktische dingen kan ik nog wel kwijt, we reden, we stopten, we aten. Maar wie zegt dat we allemaal van het ontbijt genoten hebben? Ik was blij met het ontbijt, maar ik geniet het meest van een ontbijt waarbij ik kan kiezen uit een enorme hoeveelheid eten. Een hardgekookt eitje, een croisantje, een joghurtje, een hoop scrambled eggs (liefst met kaas er doorheen), wat toast. Voor nu zal ik even wij aanhouden, maar zodra ik iets persoonlijks voel ga ik meteen over op ik.

Bij het ontbijt zeg ik sorry tegen Benny, want ik schoot (voor mijn gevoel) wel heel erg uit mijn slof. Hij kan het wel begrijpen, foto’s bewerken is iets persoonlijks. We reizen samen met hem, dus heb ik geen zin in moeilijke gevoelens tussen ons. 

We doorkruisen drie riviertjes, waarbij er een geen brug heeft. Ik had dit kunnen fietsen, maar het is zo’n gedoe om de fiets weer terug bij het hostel te krijgen. En je bent meteen moe na dertig kilometer fietsen en dan moet je nog 17 kilometer omhoog lopen. 

We bedanken onze bestuurder. Het is een oude vriend van Chris, de eigenaar van het hostel. Hier kent iedereen elkaar en Chris is ook nog de tandarts van de omgeving. Ik vermoed dat dit hem onbegrensde macht geeft. “Wat, wil jij de auto niet besturen? Och, ik zie daar zomaar drie extra gaatjes verschijnen. Nee, verdoven lijkt me geen goed idee. Ik moet toch weten wanneer ik een zenuw raak?” 

Brown Hut is een flink, oud geval met een basis van steen. De hut ziet er stevig uit en toch voel ik me er niet thuis. Ik vermoed dat het te maken heeft met de nabijheid van de openbare weg. Iedereen kan hier met z’n auto en een kratje bier naartoe rijden en midden in de nacht mijn slaap verstoren. De ideale hut staat midden in de wildernis en kan alleen met een goed stel benen worden bereikt. 

We gaan vandaag 900 meter omhoog, maar het is nauwelijks te merken. Ik loop wat sneller dan de rest en besluit alvast vooruit te gaan (een overgang naar ik). Zeventien kilometer lang is het pad naar Perry Saddle Hut en het is een van die noodzakelijke, maar saaie paden. Een aanlooproute noemen we dat in WARS-termen (WARS staat voor Wandelassociatie de Ranzige Stapper, ook wel Wim, Arjan, Ruud en Sjoerd genoemd). 

Ik loop en loop en loop. De weg duurt lang, lang en lang. Ik zit even op een bankje, waar door de bomen heen de wereld beneden me ligt te flonkeren. Ik sta er altijd van te kijken hoe snel ik me boven de wereld kan verheffen. Een paar honderd meter hoogte is genoeg om me ervan te verwijderen en er over uit te kijken alsof ik er niet meer toe behoor. 

Terwijl ik denk nog ver te moeten, bereik ik een schuilhut. Dat is goed nieuws, want nu is het nog maar vijf kilometer naar de hut. Ik zit er al even als ook Arnd en Ania er zijn (ik ga nu weer over op we). Samen lunchen we en blazen we uit. De klim gaat zo geleidelijk dat we nauwelijks merken te steigen. 

We bereiken het hoogste punt van het pad rond 900 meter en het was de makkelijkste klim die ik ooit heb gedaan. Er is een uitkijkpunt hier. We lopen het smalle pad af, dat meteen het ruigste deel van de wandeling vormt. Er is niet veel te zien, want de bomen rond het punt zijn te hoog gegroeid.

We eten wat en lopen dan door naar de eerste hut van de wandeling. Perry Saddle Hut is een nieuw gebouw met ruimte voor een boel mensen en nog veel meer zandvliegen. 

Arnd wil graag een vleesetende slak zien. Deze slakken komen hier voor, maar ze schijnen moeilijk te vinden te zijn. Plotseling ziet Arnd een flink slakkenhuis op het pad liggen. De slak zit er nog in, al kunnen we niet zien of het beest nog leeft. Ik maak natuurlijk een grap over hoe de slakken mensen overvallen in hun slaap en ze langzaam doodsabbelen...

Het lijkt misschien een onbetekenende vondst, een slak langs een pad. Maar de omvang van de slak (sommigen worden groter dan 10 centimeter in doorsnee) en zijn  eetgewoonten (geen enkele andere slak eet vlees) maken hem bijzonder. De beesten zijn zeldzaam, mooi om te zien (het slakkenhuis lijkt wel gelakt te zijn) en het zijn geen vogels. Nieuw-Zeeland mist groot wild. Er zijn geen tijgers, olifanten, kangaroos of lama’s te vinden. Herten, varkens, possums en geiten zijn geïmporteerd en tellen dus niet mee. Nieuw-Zeeland moet het dus hebben van kleine diertjes, die als je goed kijkt net zo bijzonder zijn als een tijger. Maar je moet wel beter kijken.

Ik maak een berg foto’s van het slakkenhuis, want dit is een van de unieke dieren van dit land. Daarna legt Arnd het in de struiken langs het pad. Het geeft ons een goed gevoel een bijzonder wezen van de dood te hebben gered.

Het is nog vroeg en we besluiten de naastgelegen Mount Perry te beklimmen. Benny is inmiddels ook gearriveerd en hij, een uberfitte Engelsman en een Japanse jongen lopen ook mee. Eerst weten we het pad niet te vinden. Het schijnt aangegeven te worden met een stapel stenen, maar pas als we teruglopen zien we de stapel liggen. 

Het is een flinke klim. Het pad is uitgesleten door de voeten die voor ons de top hebben bereikt en wordt aangegeven door rotsmannetjes of cairns, torentjes van opgestapelde stenen. Je ziet ze overal, van de Alpen tot in Schotland en dus ook hier in Nieuw-Zeeland. Stel je voor dat het echte mannetjes waren, zouden ze me dan de goede kant op sturen? Of zouden ze, chaggerijnig geworden door het in weer en wind op dezelfde plek moeten zitten, wandelaars een ravijn in jagen?

Ik weet niet hoe hoog we al zijn, maar de top lijkt nog ver verwijderd. De wind trekt aan ons en dreigt ons van de bergflank te sleuren. Benny en de twee anderen zijn al lang richting top verdwenen. Ik klim nog een klein stukje en ga dan zitten. Van hier af ligt de vallei aan mijn voeten. De hut is een klein vierkantje in de diepte. Om me heen plooien de bergen, de rotsige koppen trots de lucht in. Ik zou graag tussen die koppen lopen, hoe onherbergzaam zou het daar zijn. 

Terug in de hut spelen we kaart. Ania heeft een spel kaarten gevonden in Brown Hut en besloten dat we dat kunnen gebruiken zo lang we de Heaphy doen. We spelen een simpel soort bridge. Ik houd erg van simpel...

De tweede dag brengt ons in 24 kilometer van Perry Saddle naar James McKay hut. Het is een lange, maar redelijk afwisselende wandeling met onderweg twee hutten waar we niet zullen slapen. Ze tellen wel mee voor mijn hutbagging, een vreemde sport waarbij het de bedoeling is zoveel mogelijk hutten te zien. Ik sta momenteel op 91, dus moet ik er nog negen om als hutbagger serieus genomen te worden. Helaas heb ik geen idee wie mij als zodanig serieus zal nemen...

Ook vandaag is het makkelijk wandelen. Het pad is netjes onderhouden, want in de winter moeten er mountainbikes overheen. Volgens mij is dat een tegenstelling, bergen en fietsen gaan niet samen. Er bestaan ook geen vliegende auto’s en watervliegtuigen. Nou ja, dat laatste dan weer wel, maar ondergronds doen ze het niet. 

Op sommige plekken kan ik me voorstellen dat het hier prettig fietsen is. Als het pad wijd is, het niet teveel klimt en er geen wandelaars in de weg lopen, moet het lukken. Wat dat betreft is het goed dat trampers en bikers uit elkaar worden gehouden.

Voorbij de hut klimt het pad een beetje, waarna het landschap zich opent in een wijd zicht dat zich door een verre rij bergen laat begrenzen.

Ik loop vandaag samen met Arnd en Ania, wat vanwege de afwisseling wel gezellig is. Het valt me op dat ik bij hen niet de neiging heb constant iets te zeggen. Het zal mensen misschien verrassen, maar ik houd graag mijn mond en geniet van de stilte.

We lopen langs een paal met schoenen eraan genageld. Het schijnt mode te zijn om kledingstukken ergens aan vast te maken. Er is een bh-hek op Terschelling. Het heeft iets weg van wat soms op internet gebeurt. Iemand doet iets, een ander doet het na en voor je het weet is het een internet-sensatie. Is het niet veel leuker om zelf iets te verzinnen dan mee te liften op de ideeën van anderen?

We lopen door wat bos en zien de tweede slak van de tramp. Maar deze leeft nog en maakt grommende geluiden als we dichterbij komen. Arnd en ik pakken onze fototoestellen. Als ik iets te dichtbij kom, springt de slak me naar de keel en begint mijn huid kapot te sabbelen. Er is geen redden meer aan, binnen een halve minuut heeft de slak me volledig verorberd. Zoiets zou je verwachten van een vleesetende slak. Maar deze heeft niet eens door dat we er zijn. Een boel foto’s later lopen we verder, weer een hoogtepunt rijker. 

De grasvlakten om ons heen heten Gouland Downs. Er staat hier een kleine hut waar misschien 12 mensen in kunnen slapen. Hier eten we even wat, maar de weg is nog lang. Van Gouland Downs naar Saxon is het vijf kilometer en dan zijn we pas op de helft. Ergens is het jammer dat de dag zo lang duurt, want het weerhoudt me ervan om rustiger rond te kijken. 

We komen wat hangbruggen tegen, gebouwd om gezwollen beekjes te kunnen omzeilen. Arnd en Ania vinden de bruggen veel spannender dan de beekjes zelf, maar ik waad liever door de eerste beek. Zo kan ik mooi een foto maken terwijl zij een voor een op de brug staan.

De tweede brug beklim ik wel. Het zijn wiebelige dingen, die bruggen. Het zijn eigenlijk vier gespannen draden waartussen netten zijn getrokken. De onderste twee draden worden bij elkaar gehouden met stalen profielen. Ik zing altijd een liedje als ik over zo’n brug moet, want anders is het veel te eng. Zo’n liedje houdt mijn gedachten bij het maken van stappen, in plaats van bij wat er allemaal zou kunnen gebeuren als de draden breken...

De grasvlakten om ons heen heten Gouland Downs. Er staat hier een kleine hut waar misschien 12 mensen in kunnen slapen. Hier eten we even wat, maar de weg is nog lang. Van Gouland Downs naar Saxon is het vijf kilometer en dan zijn we pas op de helft. Ergens is het jammer dat de dag zo lang duurt, want het weerhoudt me ervan om rustiger rond te kijken. 

De Heaphy staat niet bekend om zijn spectaculaire landschap. Het zijn de kleine dingen waar het om gaat en ik vermoed dat we het spectaculairste gisteren hebben gezien door de berg te beklimmen. Ik loop de Heaphy vooral omdat het de laatste Great Walk is die ik nog niet heb gedaan, dus ik ben blij met al die kleine dingetjes, de slakken, de bergen in de verte, wat mooie bloemen langs het pad. 

Is dat niet de beste instelling? Reizen zonder verwachting, om je heen kunnen kijken zonder te denken aan wat het had kunnen zijn. De mooiste kerk valt tegen als je er meer van had verwacht. De lelijkste bloem valt op als je er onverwacht naar kijkt. 

Saxon Hut is wat groter dan Gouland Downs. Bij de hut besluiten we wat te lunchen. Ik ben gek op eten, maar ik merk dat ik met mijn twee medelopers meer van een lunch geniet. In je eentje zit je een beetje voor je uit te staren, wat water drinkend en op een mueslireep kauwend. Bovenop de heuvelrug achter de hut zien we de energieke Engelsman lopen. Sommigen vinden 24 kilometer niet genoeg...

Nog 12 kilometer. Het pad klimt meer dan het daalt. We houden er een stevig tempo in. Rotsen breken door de bodem heen, waardoor het lijkt alsof we door een rotstuin lopen. We rusten even uit bij een grote rots, een perfecte plek om een romantische foto van het liefdeskoppel te maken. Het is wel leuk om te zien hoe ze met elkaar omgaan, elkaar liebling en schatz noemen. Het heeft iets onbedorvens...

Uiteindelijk weten we de hut te bereiken. Het is een oude hut met maar weinig ruimte. Ik weet een hoekje voor mezelf te veroveren, wel twee matrassen breed. 

Later op de avond komen twee trampers binnen. Ze hebben van Brown Hut helemaal naar McKay gelopen, 41 kilometer lang. Geen idee waarom iemand zichzelf dat aan zou doen...