Het spel is bijna uit...

Bij het kiezen van een geschikte vorm van vervoer dient rekening gehouden te worden met de mate van avontuur waaraan de reiziger zich bloot wenst te stellen. Een watertaxi is acceptabel, een stoomboot daarentegen ten allen tijde boven voornoemde te verkiezen. Als betreffende stoomboot 100 jaar oud is, kan de keuze als onontkoombaar worden beschouwd. 

Om half tien meld ik me om aan boord van TSS Earnslaw (bijnaam Lady of the Lake) te gaan. Eigenlijk klinkt Earnslaw mannelijk en vind ik het moeilijk om een steunende en kreunende stoommachine als een lady te zien. Maar het is een mooi schip, een icoon van Wakatipu. Het is een van de weinige rustige (bejaarde...) manieren om tijd te verdoen in Queenstown, waar je verder al snel ergens vanaf, tegenop of doorheen moet springen. 

Ik neem een kijkje in de machinekamer. Het is een industrieel hok dat stinkt naar kolen en smeerolie. Industrie moet stinken, zoals zweet stinkt, zoals alles stinkt waar hard aan gewerkt wordt. Het is een eerlijke stank, de trotste meur die opstijgt uit porieën en tussen metalen onderdelen vandaan. Niets stinkt zo lekker als haven, waar hout en kolen gestookt worden op open vuren, waar ruwe materialen worden omgevormd tot energie. Fietsenwinkels en stoffige schuren, die stinken ook fijn...

Het geeft toch een beetje het gevoel dat ik onder de rokken van een dame gluur. Deze Lady rookt als een schoorsteen en voor haar spijsvertering gebruikt ze zwarte stinkkool die zwetende mannen met grote scheppen in haar kolkende vuurmaag werpen. 

De zon schijnt weer, ze volgt me alsof ik de meester van de melkweg ben. Ze zet de bergen rond het meer in het volle, zware daglicht. De boot legt aan en het gemakkelijke leventje is over. Ik bedenk me dat dit het enige stukje gemotoriseerd vervoer is dat ik heb geaccepteerd. Het is ook acceptabel, want zonder boot was ik nooit aan de overkant gekomen. 

Walter Peak Station is een werkende boerderij en een toeristische trekpleister van Real Journeys, een enorm reisbedrijf dat allerlei tours organiseert naar de fjorden, een eiland, een grot en zo nog wat essentiële punten op de agenda van de reiziger met teveel geld en te weinig fantasie.

Ze doen dat goed, laten mooie plekken zien, maar ik zit liever op de fiets. 

Ik fotografeer een jeukende lama,

een paradijseend

en een schaap, maar daarna is het mooi geweest. Pompen met die spieren.

Het wordt een prachtige rit. De eerste twintig kilometer lopen langs het meer. De naast Walter Peak gelegen Mt. Nicholas Farm ligt aan mijn voeten, het meer erachter en aan de overkant van het water staan de witte toppen in rijen achter elkaar.

Ik kijk richting Glenorchy, een wonderlijk mooi gelegen klein plaatsje waar ik zeven jaar geleden veel tijd doorbracht om te wandelen. 

Er lopen schapen in de weg. Ik rijd dan wel op een weg, maar het is nog altijd een boerderij waar ik doorheen rijd. En schapen zien het verschil tussen wei en weg niet zo goed. Het zijn angstige beesten. Als ik langsrijd, kunnen ze het niet laten voor me uit te rennen. 

Nu heb ik niet de ambitie schaapherder te worden, maar ik ben er wel goed in. Ga ik links, dan gaan de schapen rechts. Ga ik rechts, dan gaan ze links. Tot zover is het voorspelbaar, schapen zijn net als water. Als de weg te smal is, rennen de schaen voor me uit, tenzij ik zo hard mogelijk op ze inrijd. Ze verdringen zich dan langs de kant van de weg en proberen in een sprong langs me te komen. Meestal is een paar keer op die rotbeesten inrijden genoeg om ze aan de kant te krijgen. Gewoon blijven staan tot ik voorbij ben, dat zal niet in ze opkomen. Ach, het zorgt voor wat afleiding van het landschap...

De gravelweg draait weg van het meer, Steeds minder zie ik ervan, terwijl ik langzaam hoogte maak en dieper een vallei inrijd. Een stenen huisje (dat zie je hier maar weinig, hutten zoals dit lijken eerder in Schotland of Italië thuis) staat verlaten langs de weg, half verscholen achter wat bomen. Het ziet er netjes uit, ik zou er zo kunnen wonen. Een keer per week boodschappen doen, zonnecollectoren voor de nodige energie, een satelietschotel om de rest van de wereld niet te vergeten. Ik zou er misschien niet de rest van mijn leven willen wonen, maar een maand of twee per jaar? Waarom niet.

Het is altijd die vraag die bij me opkomt. Zou ik hier kunnen wonen? En hoe langer ik weg ben uit Nederland, hoe makkelijker ik me er in kan vinden. Het duurt even voor de genegenheid voor een plek plaats heeft gemaakt voor een andere liefde. Als ik een half jaar mijn leven kan missen, dan lukt het ook wel voor een jaar, of langer. Vriendschappen komen en gaan, zoals de zon opkomt en zonder pardon weer ondergaat. De echt belangrijke relaties neem ik mee in mijn hoofd en in mijn hart, dus wordt terugkomen steeds meer iets dat ik doe voor wie is achtergebleven. 

De belangrijkste reden dat ik terug zal komen, zit in mezelf. Ik ben aan het bouwen. Een leven waarbij ik steeds op doorreis ben en elke dag een brug verbrand, is niet wat ik wil. Ik wil iets achterlaten, zin hebben, ik wil ooit onthouden worden. Ik wil dat op mijn fundamenten, hoe schamel en wankel ook, wordt voortgebouwd. Een zaaltje, waar mensen samen komen om iets leuks te doen en iets moois te maken, dat zou leuk zijn... 

En dus kom ik terug, ga weer dingen leren, want ook na de 40 is een mens nog lang niet uitgegroeid. Ik laat de hut achter me en rijd verder de vallei in. Een stuk verder begint de klim, de laatste klim van zes maanden van verrukkelijke worsteling. Ik las ergens dat deze gravelweg uistekend is, veel beter dan die bij Rainbow Road. Ik schud echter behoorlijk door elkaar (dat heb je met een fiets zonder schokbrekers) en hoop maar dat er niets iets serieus los gaat zitten. 

Ik kijk over mijn schouder de vallei in. Ik ben al flink geklommen, maar de top is nog lang niet bereikt. Ik zie de weg onder me om een hoek verdwijnen. Soms vind ik het moeilijk te geloven dat ik die weg, dat dunne lijntje grind in de verte, werkelijk heb afgelegd. Die top, die ligt tien kilometer verder, na een langzaam omhoog lopende vlakte omzoomd door bergen. 

Misschien is het gevoel dat ik het zware werk gehad heb een rem op de snelheid. Hoe komt het dat ik nog steeds zo ver moet klimmen, terwijl ik al zo hard gewerkt heb? De psychologie van de fietser, ik zal het nooit helemaal door hebben. De uiteindelijke top is een grensbordje tussen Otago en Southland. Hierna gaat het genadeloos horizontaal naar beneden. Nog 10 kilometer verder ligt de afslag naar Mavora Lakes.

Het is jammer dat er zo weinig informatie te zien is langs de weg. Ik weet niet zeker of dat grensbordje echt de top is, of zelfs niet of ik wel werkelijk afdaal. Mijn blik lijkt eindeloos te reiken, al wordt hij aan alle kanten door bergen begrensd. Ik 33fiets een stukje omhoog en dan weer naar beneden. Daar is het, eindelijk. De afslag naar Mavora, met vele kampeerplekken langs haar oevers. 

De bosweg naar de meren toe rijdt verrassend makkelijk, maar dat ben ik gewend. Als ik de stal ruik, dien ik mezelf een flinke stoot adrenaline toe en rijd me de naden uit mijn broek. Dat laatste is onzin, maar een zekere opwekking voel ik vaak.

Ik kampeer aan de oevers van het zuidelijke Mavorameer, want er zijn er twee. Ze worden door een korte rivier met elkaar verbonden. Dat ga ik morgen allemaal bekijken. Nu zet ik mijn tent op, smeer mezelf in met antimuggenolie (het is zo ver dat ik mezelf net een Amerikaanse worstelaar voel) en ga naast Ocean en haar ietwat zijige vriendje (is het haar vriendje? Nooit geweten dat tien keer achter elkaar “amazing” met een Frans accent zo irritant kan zijn) zitten om als diner wat boterhammetjes te eten. Vanaf nu is alles bergafwaarts...

De volgende dag gaat alles gemakkelijk. Ik fiets de gravelweg af naar North Mavora Lake. Ik ben hier al eens in de buurt geweest. Als je het wandelpad langs het meer afloopt, kom je uiteindelijk bij de Greenstone-vallei. Ik heb dat toen niet gedaan, maar nu voel ik het kriebelen. 

Ik had verwacht na deze reis klaar te zijn met Nieuw-Zeeland. Toen ik boven in begon, verlangde ik nog terug naar het rustige, dramatische Tasmanië. Maar nu heeft Aotearoa haar greep op mijn ziel verstevigd en knijpt zo nu en dan even om het me te laten voelen. NZ heb ik het meeste lief, maar in mijn hart is plaats voor vele oorden. 

Ik heb eindelijk een lijstje gemaakt van alle plekken op de wereld die ik nog graag zou willen zien. Sommige plekken zijn voorlopig moeilijk te bereizen (Egypte, Libië e.d.), maar ooit hoop ik de steden van Egypte te kunnen bezoeken. Ik werd een beetje gek van mezelf. Telkens als ik mijn hoofd op een kussen legde, begon ik te malen. Noem vijftig steden die je nog niet bezocht hebt en graag zou willen zien, noem vijftig landen, noem tien dieren, ga zo maar door. 

Ik wil nog veel en dat is maar goed ook. Alles wat ik bezoek wil ik het liefst twee keer zien. Ik zal nooit uitgereisd raken, al is het einde van deze reis nabij en zie ik uit naar thuis. er staan al weer nieuwe plannen in mijn hoofd geschreven, Dublin, Rome, Boekarest, Hernadvecse. En volgend jaar een maand naar Spanje, want ook daar ben ik nog nooit geweest...

Mavora Lakes, welke woorden zal ik kiezen? Zal ik de diepte van het Noordelijke meer prijzen, het donkere water, de groene heuvels die haar ruggengraat vormen? Zal ik het zachte windje noemen dat het oppervlak tot een rimpelig gelaat blazen? De grindoevers, de rotspieken in de verte? De meren zijn teruggegeven aan de Maori, als onderdeel van een heroverweging van het verdrag van Waitangi. Ooit werd het vedrag tussen Maori en het Brits Imperium in twee talen opgesteld en ondertekend. In het Britse document stonden andere zaken dan in het Maori-document. En lang niet altijd werd er rekening gehouden met wat er in stond. Pas nu worden grieven serieus genomen en overeenkomsten gesloten om die grieven weg te nemen. De oude jacht- en verzamelgronden van de Maori komen wer in handen van hen die ze als eerste bezaten.

Mijn god, wat gaat het fietsen snel vandaag. Er is bijna niets te zien, velden en saaie heuvels en verder niets. Langs een groot deel van de weg loopt een hek met prikkeldraad. Na nauwelijks anderhalf uur heb ik al 25 kilometer gereden (de kilometers naar Mavora Noord en terug niet meegerekend) en ben ik goed op weg de kruising met de asfaltweg naar Te Anau te bereiken. Het duurt niet lang of het is inderdaad zo ver. 

Het zijn de vlakke wegen van het diepe zuiden. De bergen stoppen aan de noordkant van Lake Te Anau. Voorbij het dorp met dezelfde naam liggen glooiende en vlakke velden. Het is waar boer en natuur tegen elkaar aanvleien zonder elkaar aan te kijken. Ik rijd de dertig kilometer asfalt en al snel bereik ik Te Anau, waar ik een kamer krijg bij de buren van mijn hostel van morgen. 

Het is een weerzien met een bekende plek. Hier heb ik veel geslapen tussen wandelingen in. Ik deed de Kepler, de Milford en de Hollyford en kwam telkens terug in Te Anau. Ik at bij La Toscana, mijn favoriete pizzeria buiten Italië. Ik doe het vanavond weer. De pizza is heerlijk en verdiend, want vandaag heb ik alle losse eindjes van zeven jaar geleden aan elkaar geknoopt. Ik betaal en laat, verdwaasd door de heerlijke pizza, mijn portemonnee liggen. Maar dat is een drama voor morgen.

De volgende dag kan ik nergens mijn portemonnee vinden. Er hangt nogal wat van af, van zo’n portemonnee. Je kunt wel zeggen dat er een heel mensenleven in zit. Ik identificeer mezelf ermee, ik betaal, ik vertel dat ik graag mijn interne buizenstelsel aan en ander overdoe als er iets met me gebeurt (als iemand er nog iets mee kan tenminste). 

Het vreemde is dat ik mezelf weinig zorgen maak. Ik pak mijn tas twee keer in en uit, tot ik zeker weet dat het ding nergens in zit. Daarna loop ik richting het centrum, terwijl ik probeer me te herinneren waar ik gelopen heb. Maar eigenlijk weet ik zelf al waar het ding gebleven is. De laatste keer dat ik ‘m gezien heb, betaalde ik de rekening in de pizzeria. Sindsdien is er niets in of uit mijn tas gekomen, dus weet ik zeker...

Ik probeer me voor te stellen wat ik allemaal moet regelen als ik ‘m echt kwijt ben. Ik heb geen emotionele band met mijn portemonnee (ook al heb ik het ding misschien al wel tien jaar of meer), maar als ik denk aan alles dat ik moet regelen, zakt de moed me in de schoenen. Bank bellen, geld regelen, ambassade bellen, reisdocument regelen. Alles is te regelen, maar dan moet ik wel van alles regelen. 

Het restaurant is pas om half zes open. Het is niet anders, ik zal moeten wachten. Gedurende de dag probeer ik ze te bellen, maar ik neem aan dat ze pas later op de dag openen om de tomatensaus klaar te maken. Ik besluit om het dierentuintje van DOC te bezoeken en om drie uur alsnog.ellen. 

Dat dierentuintje is een groot woord voor drie kooien en een stuk afgezet gras. In de kooien zitten gedeprimeerde papegaaien, maar op het stuk gras grazen takahe. Het zijn flinke vogels, die iets weg hebben van een steroide waterhoentje. Als ik er een foto van wil maken, gaat plotseling mijn telefoon. Mijn portemonee is gevonden in het restaurant. Ik ga het ding snel halen. 

Er zijn weinig zaken zo fijn als het besef dat een dreigende doem aan je voorbij trekt. Het is als het vinden van een toilet als je nodig moet, of water als je dorst hebt in een woestijn. Een groot gevaar is afgewend en het leven gaat door. Game is not over after all...

Ik doe de rest van de dag weinig. Het is een dag waarop ik uitrust en dingen doe die geen plek hebben in een blog. Niet dat het schokkend is, maar wel erg saai...

 De drie volgende dagen fiets ik van Te Anau naar Bluff. Ik beklim de laatste heuvel (500 meter hoog), geniet van een mooie zonsopgang en fiets de grootste afstand van de hle vakantie (100 kilometer in zes uur). En toch gebeurt er weinig. Ik schik me in het lot dat mijn fietsdagen bijna ten einde zijn. Het meeste merk ik dat ik weinig foto’s maak. Stewart Islad wacht en dat is het laatste avontuur. Wie weet zie ik een kiwi. Het zal een hoogtepunt zijn, maar die heb ik eigenlijk al genoeg gehad.