De gevlogen kiwi

Als de wekker gaat, kan ik me niet aan mijn slaapzak ontworstelen. Zeker een uur blijf ik liggen, maar dan schop ik mezelf de slaapzak uit. Het maakt me niet uit of ik ook echt een kiwi zie, maar ik moet het wel geprobeerd hebben. Voor de zoveelste keer sluip ik het pad af tussen de hut en de homestead. Ik hoor geritsel en zie een vogel wegvliegen. Dat zal geen kiwi zijn. De schemering wordt minder, dus als ik een kiwi zie kan ik ‘m misschien wel op de foto zetten. 

De lucht is prachtig roze. Eigenlijk moet ik niet zeuren, ik zie zoveel mooie dingen dat een kiwi er weinig aan toe kan voegen.

Ik probeer het mezelf wijs te maken en ik heb gelijk. En toch blijft er iets knagen.

Op drie kwart van de weg zie ik John en Denver lopen. Ik ben stiekum blij dat ook zij weinig succes hebben. Vanessa en Rob lukt het ook niet. Ach, die beesten lopen hier helemaal niet rond, denk ik. We fluisteren even wat en ik loop door naar de hut. Ik maak wat te eten als John binnenkomt. Of ik mee kan komen, er loopt een kiwi langs het pad. Als we bij de plek komen, is de kiwi inmiddels vertrokken. Ze hebben het rotbeest allemaal gezien en zelfs foto’s kunnen maken. 

Ik ben nu toch een klein beetje teleurgesteld. Wat als ik met hen was meegelopen? Wat als ik langs het pad was gaan zitten? Wat als, wat als? Het lied van de kiwispotter. Maar ik moet die kiwi niet als een heilig doel zien, dat vervuld moet worden om de reis te doen lukken. Ik heb alle doelen die ik mezelf gesteld heb, gehaald. Daar kan geen kiwi iets aan afdoen, hoe lang zijn snavel ook is. Ik geloof het bijna zelf...

En dan zie ik iets dat nog bijzonderder is dan een kiwi. Een wandelende tak worstelt zich over het gras bij de hut. Hij mist een voorpoot, maar het is een flink beest. Ik zou 'm niet in mijn slaapzak willen hebben, maar zo op het gras is hij indrukwekkend. Wonderbaarlijk dat een dier zo op een tak kan lijken.

Ik pak mijn spullen in en loop samen met John en Denver de laatste keer het pad af. Hun geluk wil maar niet op mij overspringen. Er schijnen veel kiwi (ja, de vogel heet kiwi in enkel- en meervoud. De menselijke en fruitvorm is kiwi met meervoud kiwi’s) bij de voomalige landingsbaan rond te lopen. We nemen er een kijkje, maar ook daar hangt weinig rond. We zien wat hoopjes poep liggen, maar dichterbij kom ik niet. Even later zie ik een verwilderde zwarte kat lopen. Dat dan weer wel...

Ik houd best van katten, maar hier hebben ze geen plaats. En toch zou ik 'm zelf niet neer kunnen schieten. 

De weg terug duurt gevoelsmatig langer dan de heenweg. Meestal is dat andersom. Ik gebruik de tijd om mijn kleine teleurstelling te verwerken.

Er staan wat bloemen langs de weg, een stukje houten pad vormt een mooi abstract plaatje en een klein poeltje weerspiegelt de lucht zo mooi. 

Ik probeer het er maar gewoon te laten zijn, het is tenslotte geen vereiste om er een te zien. Is het gek dat ik er zoveel belang aan hecht?

Ik merk dat ik er zoveel over zeg, dat ik moeilijk kan volhouden dat het niets inhoudt. Ik heb daar soms een handje van, om een onrealistisch doel tot hoofddoel te bombarderen en zo een mooie reis te torpederen. Dat is gelukkig nog nooit gelukt, maar vervelend is het soms wel. Nou, mooi dat ik die vervelende kiwi niet heb gezien...

Bij de hut lees ik wat en zet wat vogeltjes op de foto, een vette kereru (houtduif) en een kleine tomtit. 

Ik wacht twee uur bij de hut, neem afscheid van Vanessa en Rob (die blijven vannacht in de hut bij Fresh Water Landing) en neem de watertaxi terug naar Oban. Ik probeer uit eten te gaan, maar dat wil niet lukken. De mevrouw achter de bar vindt het nodig me bestraffend toe te spreken over de sluitingstijd van de keuken. Ja, weet ik veel. Mijn maag slaapt nooit.