De laatste woorden

De laatste week. Bijna dan, over acht dagen ben ik weer in Nederland. Ik kan niet geloen hoe snel de zes maanden zijn omgegaan. De tijd speelt spelletjes met me. Het voelt als een paar schamele weken geleden dat ik Kathryn en Neil zag, misschien een maand sinds ik Ying en Tao omhelsde en gedag zei. En toch voelen de maanden die ertussen liggen aan als een jaar. 

Ik wilde vandaag rustig aan doen, maar als iemand voorstelt om naar Ulva Island (ja, ik moet mezelf ook telkens ervan weerhouden er een v voor te zetten) te gaan, kan ik de laatste kans een kiwi te zien niet weerstaan. Chantele is actrice, dus ook nog eens interessant reisgezelschap. 

We nemen de watertaxi van Ian, die verbaasd is me weer in de boot te mogen nemen. Ulva is een klein eiland op een paar kilometer van Oban. Jaren geleden zijn alle zoogdieren van het eiland verwijderd en daardoor is het een paradijs voor vogels. In de bossen van Ulva is het een kakefonie van vogelzang. 

Het eiland was ooit het domein van James Traill, de postbode van Stewart. Hij beschermde het eiland tegen kaalkap en schapen. Toen het postkantoor naar Oban verhuisde, werd Ulva een natuurgebied. Tegenwoordig is het een van de beschermde reservaten waar roofdieren met alle middelen worden geweerd (van gif tot vallen en hoge hekken voor de “eilanden” op de vaste wal). 

Chantele en ik hebben genoeg tijd, denken we. We lopen zo rustig als we kunnen over de paden. Bij elk geluid staan we stil en staren tussen de bladeren door in de hoop dat we een vogel zien. Voor zo’n ongerept eiland komen we veel mensen tegen. Gelukkig is het aantal paden beperkt. Op een strand zie ik plotseling Vanessa en Rob zitten. Ze zijn vanochtend met een watertaxi van Fresh Water Landing naar het eiland gebracht en vliegen later vandaag terug naar Invercargill. Zo wil ik ook wel reizen. V&R zijn kiwimagneten, want ook hier hebben ze een kiwi zien lopen. Nu kan ik zeggen dat ze die beesten zien vliegen, maar dat gaat met kiwi’s niet op...

Genoeg flauwe grappen, ook vandaag weet ik weer geen kiwi te vinden. Er rust een vloek op al mijn pogingen, die beesten doen het erom. Ik plaats daarvan zien we kaka, parkieten, robins en weka’s. Wie is er ooit op het idee gekomen die ene vogel tot icoon van dit land te bombarderen? Waarom heten alle Nieuw-Zeelanders naar het beest en wordt zelfs de nationale vrucht (die volgens mij uit China komt) ermee lastig gevallen?

We varen terug naar Golden Bay en klimmen naar een uitzichtpunt. De bomen staan in de weg en het uitzicht valt tegen. Maar het interesseert me niets, volgens mij heb ik een prachtige foto van die parkiet gemaakt en de zon schijnt op deze laatste dag op het eiland.  We eten ergens een crepe en dan neem ik afscheid van Chantele, de zoveelste eendagsvriend die ik misschien nog eens zal mailen. Ik neem de boot naar Bluff en zoek mijn hostel op.

De volgende dag fiets ik mijn laatste 25 kilometer. Zo vervelend als ik het die eerste dag van Devonport naar Burnie vind, zo heb ik er vele dagen daarna van genoten. Het is soms hard werken, met van zweet doorweekte kleren en zwarte vegen op mijn handen als er wat kapot was. Maar boven op al die hoge heuvels stond ik, wetende dat ik er op eigen kracht naartoe ben geklommen. 

In Invercargill haal ik mijn fiets uit elkaar (ik word er steeds beter in) en stop ‘m in een doos. Ik heb inmiddels leuk contact met Steff, een meisje dat in het hostel werkt. Mijn laatste dag op het Zuidereiland breng ik met haar door. 

Het wordt een mooie dag. We gaan samen naar het postkantoor, ik om een doos op te sturen en zij om haar rijbewijs te verlengen. We bezoeken het museum (mooie kunsttentoonstelling over de Kermadec-eilanden, daar zou ik graag eens heen gaan), waar Henry de tuatara leeft. Het is een oud beest, zeker 110 jaar oud. Ze zijn bijzonder, deze hagedisachtige dieren die geen hagedissen zijn (ze staan dichter bij dinosauriërs).

We lopen door drie parken naar de Andersson Art Galery. Invercargill heeft de naam arm en lelijk te zijn. Geen idee wat het inkomensniveau hier is, maar aan de oude gebouwen en de mooie parken te zien is Invercargill best een aardig stadje om te wonen. 

Ik kook voor Steff en daarna gaan we samen naar de bioscoop. Ze is best leuk, al zie ik niet snel iets tussen ons gebeuren. Ze is te jong en blijft nog een tijd in Nieuw-Zeeland. Ik heb andere plannen. Ach, een mens mag toch ook wel eens met zijn eigen gevoelens spelen? Noem het een oefenrondje zonder consequenties.

Ik reis twee dagen lang per bus richting Wellington. Ik sleep de fiets met doos en al door Invercargill en Christchurch. Gelukkig mag ik alle bussen in, want zo’n fiets kan je niet boeken. Het weerzien met Kathryn en Neil is hartelijk, even ben ik weer thuis in Lower Hutt.

Mijn laatste vrije dag in Nieuw-Zeeland besteed ik aan de vogeltjes. In Zealandia lopen er zat vrij rond.

Het is een “Mainland Island”, wat betekent dat er een flink hek om het terrein staat om alle vreselijke roofdieren buiten te houden. Ik loop er vijf uur rond en fotorafeer eindelijk een kaka.

Het zijn de laatste dagen, de laatste momenten voor alles weer begint. Werken, leren, vrienden zien. Ik hoop dat ik voorlopig mijn gevoel van vrijheid volhoud. Ik praat erover met Ying als ik in Singapore ben. Zij is ook bezig haar plek in de wereld te heroverwegen. 

Het is genoeg geweest. Ik ga naar huis. De laatste woorden, de laatste blog, de laatste foto’s. Het was veel werk, maar het was het waard. Ik hoop dat jullie het een beetje hebben kunnen volgen, met al mijn gedachten er tussendoor. En misschien vonden jullie het nog leuk ook...