Het vieze zusje van Singapore

Ik ben inmiddels al lang weer terug uit Kuala Lumpur en typ dit vanuit een goedkoop hotelkamertje in Burnie, Tasmanië. Iedereen bedankt voor jullie leuke reacties! Nu eerst Kuala Lumpur.  

Kuala Lumpur is een vreemde stad. Het is een betonnen jungle, een chaos die zichzelf steeds meer probeert te structureren. Het is een stad die zich aan Singapore lijkt te willen spiegelen en daar gedeeltelijk in slaagt. 

Het is een stad met twee kanten, aan de ene kant het glimmende van de Petronas Towers (met bijbehorend luxe winkelcentrum) en aan de andere de zwervers op straat. En daar zit ‘m het belangrijkste verschil. Singapore is een klein eiland, dat zichzelf makkelijk bij kan houden. Dat er vanuit de overheid nogal wat wordt bepaald, vindt niemand erg. Je werkt je rot en hebt een boel geld. Kuala Lumpur is onderdeel van Maleisië en heeft daardoor veel buren. Op deze manier zijn de problemen van de grote boze buitenwereld veel moeilijker buiten de deur te houden. 

Zo denk ik dus als ik maandag de zwetende stad in word gegooid. Het eerst valt de wanorde op. Er worden me taxi’s aangesmeerd (bijna dan, want ik stink er niet in), er liggen arme mensen in de weg op het trottoir, het verkeer raast als mieren door elkaar heen en het is heet. Het is hier heter dan in Singapore, terwijl dat dichter bij de evenaar ligt. 

Het hotel is niet ver weg, in het hart van het toeristische Chinatown. Het is een net hotel, mijn kamer is ruim en heeft mooie gordijnen hangen voor de blinde muren. Chinatown laat zien waarin Kuala Lumpur afwijkt van Singapore. Het is er viezig, het stinkt, er wordt je van massage tot rugzak aangesmeerd. Het lijkt verdorie China wel. 

Ik probeer een vegetarisch Indiaas restaurant te vinden. Kuala Lumpur is niet berekend op voetgangers. Ik loop vanuit het centrum richting het Centraal Station, dat niet echt centraal ligt. Eerst langs de met beton ommuurde rivier (een kruising tussen Bijlmer en hartje Utrecht) en dan langs het voormalige (en mooiere) Centraal Station en het Nationaal Maleisisch Museum... stop. Hier had ik via de stoep verder willen lopen, maar dat kan niet. Er wordt gebouwd en de hele stoep is opgeslokt door de blauwe schutting dat om de bouwplaats heenstaat. Er omheen kan alleen als je het niet erg vindt onder een autoband te sterven. Dan maar terug.

Met de MRT lukt het wel. Na wat zoeken heb ik zelfs de straat gevonden, maar het restaurant weet ik niet te vinden. Gelukkig zit ik nu in Klein India en is er genoeg te eten te vinden. In een restaurant eet ik gefrituurde bloemkool. Groente en chips ineen... heerlijk. 

De volgende dag bezoek ik de grotten van Batu. Er is eigenlijk maar één reden waarom ik naar Kuala Lumpur wilde: de grotten van Batu. Deze grotten zijn omgebouwd tot een grote Hindoe tempel en ik verwacht er dan ook heel wat van. Op het Centraal Station wacht ik op de trein. Al op het perron merk ik dat er iets raars aan de hand is met de treinen in Maleisië. Een gedeelte van het perron is alleen toegankelijk voor dames. Als even later een trein stopt, blijkt dit ook voor de wagons te gelden. Ik herinner me berichten dat dames in sommige Islamitische landen hun lijf niet veilig zijn in een volle metro of trein. Misschien is dat hier ook het geval? Toch gek dat een heel transportsysteem wordt aangepast aan de handtastelijkheden van mannen met een zwakke wil. Misschien dat beter de handtaster aangesproken wordt op zijn gedrag...

Net uit het metrostation word ik meteen door de grote blauwe apengod Hanuman begroet. Ik loop naar de tempel aan de voet van de toegangstrap naar de grotten. De tempel is opgedragen aan olifanten.

Ik blijf me aangetrokken voelen tot de kleurrijkheid van het Hindoe-geloof. Er zijn zoveel goden en verhalen om uit te kiezen en daar wordt een gelovige hebberig van. Ik moet zeggen dat ik te weinig weet van het Hindoeisme. Van Jodendom, Christendom en Islam ben ik redelijk op de hoogte, dat is toch een soort vervolgverhaal. Ook het Boedhisme kan ik goed volgen (al schijnt dat strikt gesproken geen religie te zijn). Maar dat hele universum aan goden bij Hindoe-tempels (het lijken de heiligen van het Katholieke Geloof wel) kan ik niet thuisbrengen.

Ik deel echter wel mijn dieetwensen met deze mensen, dus als een priester me wenkt om me te zegenen, neem ik het aanbod graag aan. 

Voor de grot staat een enorm gouden beeld van Lord Murugan (of Subramaniam). De marmeren tegels aan zijn voeten laten los, maar deze grote godheid zou met zijn voeten in de modder kunnen staan zonder in grootsheid in te hoeven leveren. Ik beklim de 272 treden naar boven, die me naar de grotten omhoog leiden waar het eigenlijk om gaat. 

Als ik boven ben, kijk ik in een donker gat. Maar dan omhelst de enorme grot me met zijn mengeling van licht en donker. Uit een gat in het dak prikt de zon een lange vinger naar beneden tot op de muren van de grot.

Op een paar plekken zijn Hindoe-beelden neergezet en er is een kleine tempel, maar verder is de grot vooral leeg gelaten. Er zijn hekken aangebracht om mensenmassa’s de juiste kant op te drijven.

Drie dagen per jaar wordt hier door een miljoen gelovigen Thaipusam gevierd, een festival waarbij gelovigen zich met spijkers en haken perforeren om de goden de bedanken voor een uitgekomen gebed. Het schijnt spectaculair te zijn, maar nu zie ik alleen meisjes met oorbellen lopen. Dat zal toch niet hetzelfde zijn? Nog een trap verder omhoog bereik ik de tweede grot, waarvan het dak ontbreekt. Ook hier staat een kleine tempel. De duiven aanbidden hier de windgoden en laten zo nu en dan een flats vallen als offer.

De apengod heeft hier zijn eigen volgelingen die zich tegoed doen aan wat mensen laten slingeren.

Wel fijn dat ze netjes blijven zitten als er een pasfoto moet worden gemaakt...

Een moedermakaak laat haar kind niet toe langs een boom omhoog te klimmen. Aan zijn staart trekt ze hem steeds weer naar zich toe. Het komt verbazend menselijk over, de beschermende liefde van de moeder en de onstuitbare zucht naar avontuur van het kind. 

In de avond bewonder ik de Petronas Towers, met 452 meter ooit de hoogste torens ter wereld. Nu zijn dit soort staaltjes van grootheidswaanzin best aan mij besteed. Maar als ik ervoor sta, moet ik toegeven dat de torens met hun metalen rondingen erg mooi zijn.

Het schijnt dat er veel Islamitische symboliek zit in de torens. Ik zou natuurlijk naar boven kunnen gaan om de stad van boven te bewonderen, maar ik besluit beneden te blijven en mijn hemelvaart nog even uit te stellen. Ik kom hier nog heus een keer terug.

Woensdag heb ik twee wensen op mijn lijstje staan: de Masjied Negara (nationale Moskee) en het Museum voor Islamitische Kunst bezoeken. Om drie uur moet ik in de bus zitten, dus voor die tijd moet ik beide hebben afgewerkt. Zo voelt het wel een beetje, eigenlijk zou ik meer tijd willen nemen voor deze stad.

De moskee is een strak gebouw, maar niet al te onmenselijk. Islamitische kunst is vaak strak en symmetrisch en daar is in dit gebouw goed gebruik van gemaakt. Zo krijg je makkelijk een gebouw waar mensen zich in verliezen. De truc van een goed religieus gebouw zit ‘m het mengsel van verheven- en vriendelijkheid waarmee je de gelovige het gevoel geeft welkom te zijn in de hemel. En dat lukt hier aardig.

Misschien komt het door de vriendelijke mevrouw die me uitlegt hoe het leven van een Moslim eruit ziet. Het geeft me het gevoel in de lokale gemeenschapszaal van een of ander genootschap te staan. Gewapend met foldertjes en boekjes loop ik naar buiten. Ik ga ze zeker lezen. 

Het museum is uitstekend, maar de tijd dringt. Ik geniet van de handschriften, kijk mijn ogen uit bij de maquettes van beroemde moskeeën. Maar de rest moet snel, snel. Ik loop langs de vitrines zonder veel op te nemen. Nog even naar het winkeltje om mijn laatste Ringits kwijt te raken en dan snel naar de bus. 

Als ik redelijk wat uurtjes later weer bij Ying en Tao in Singapore ben (zie plaatje boven, niet de tempel, maar het apartementencomplex erachter), is het net een soort thuiskomen. 

Nog twee dagen en dan vlieg ik weg richting Melbourne. Maar daar vertel ik morgen verder over.