De eerste week - deel 4

Ik maak zoveel foto’s dat ik vaak tot laat in de nacht zit te bewerken. Ja, ik heb vakantie. Maar jullie willen toch ook graag de plaatjes zien? Een volgende keer laat ik die camera thuis. Ik zeg niet welke volgende keer, waarschijnlijk op de laatste reis die ik ooit zal maken. Dat zal rond mijn honderdste zijn, want dan kan ik het ding toch niet meer vasthouden. Vandaag (vrijdag) ben ik dus laat het huis uit en bezoek Kampong Glam en het Nationaal Museum.

Kampong Glam is een Islamitische buurt met een paar moskeeën en een boel gezellige winkeltjes. Hier zitten de kleine, alternatieve winkeltjes, die geen plek vinden in de vele enorme winkelcentra. Je zou met gemak een maand kunnen vullen met elke dag een andere mall. Zo noemt men dat, de mall. Je wordt er ook (hoe voor de hand liggend en toepasselijk) een beetje mall van. Je kan er ook erg goed verdwalen. 

Maar in Kampong Glam is de sfeer anders. De winkeltjes zijn kleurig, eigenwijs en een fijn tegengif voor al dat hersenloze consumeren dat in de glimmende winkelparadijzen plaatsvindt. Wist je dat er een weg is in Singapore waarlangs alleen maar winkelcentra liggen? Daar wil toch niemand zijn tijd aan verdoen (nu ben ik waarschijnlijk alle dames onder mijn lezers kwijt...)? Maar geloof me, als je ooit in Singapore komt, bezoek Arab Street en de straatjes erachter. Zal ik dit dan maar het Waterlooplein van Singapore noemen?

Toen ik voor mijn bezoek in de LP (dat staat tegenwoordig voor Lonely Planet, niet voor langspeelplaat) keek, zag ik dat er meer natuur door Singapore slingert dan je zou denken. Singapore is een zeer groene stad en dan hoef ik haar niet eens te vergelijken met de betonnen jungle van steden in de omgeving. Vooral langs de randen liggen een paar bijzondere natuurgebieden. Ying en Tao zijn vandaag (zaterdag) vrij, dus zijn ze overgeleverd aan mijn agenda. We bezoeken Sungei Buloh Wetland Reserve, waar ook zij nog niet zijn geweest. Maar dat geldt voor wel meer dingen. Van de meeste musea die ik bezoek, kan ik hen vertellen hoe het er is. Nu moet ik toegeven ook niet elke week op de Veluwe of in het Kröller-Müller te komen. 

Sungei Buloh is een mangrovebos. Stel je kleine, ronde bomen voor, die in groepjes op hun tenen in de zee staan. Tussen die tenen zit modder en in die modder spelen krabben en modderkruipers (dit zijn vissen die lucht ademen en kunnen lopen op hun vinnen.

Nog veel meer vissen kan je in het ondiepe water voorbij zien zwemmen. Een stuk verder zien we plotseling een draak over het grindpad voor ons lopen.

Het is een watervaraan, al ligt deze gewoon aan land in de zon te bakken. Ze worden soms twee meter lang en als ze bijten, kan je er dood aan gaan. Maar ze zijn vooral lui. Pas als je vlakbij komt, staan ze wat verveeld op en sukkelen de struiken in. 

Er zijn veel watervogels te zien, waarvan een aantal verdacht veel op grutto’s, wulpen en strandlopers lijken.

Die hebben we in Nederland ook. De witte reigers vallen meer op, net als twee ondeugende neushoornvogels die met elkaar bakkeleien over een vrucht (kan ook iets anders zijn geweest).

Ze blijven rustig zitten, terwijl Tao en ik foto na foto schieten.  Zou het zo zijn dat deze dieren weten dat ze beschermd worden? Dat geen mens ze iets zal aandoen en ze dus rustig kunnen doen alsof die vreemde klikkende beesten op de grond helemaal niet bestaan? Op de terugweg krijgen we een laatste verrassing. In de rivier zwemt een echte krokodil. Een wilde, gevaarlijke krokodil die zomaar, als hij zijn best doen, negen meter zou kunnen worden. Hij is nu nog maar nauwelijks twee meter, maar wie weet...

‘s-Avonds barbequen we bij een collega van Tao. Bij een groot pand in het centrum stappen we uit de taxi. We worden door de concierge doorgelaten en nemen de lift naar de zevende verdieping. Dat is waar de atriumtuin is, met het zwembad en de tennisbanen. Mijn god, waar ben ik beland? Het zijn aardige mensen, deze tijdelijke Singaporezen. Ze werken zich rot, wonen in dure huurappartementen waarvoor je in Arnhem een huis in de Burgemeesterswijk kunt kopen en weten al dat Singapore voor nu leuk is, maar dat er weer een andere plek zal komen met nieuwe uitdagingen en nieuwe collega’s. Ze doen me denken aan de reizigers die je in hostels tegenkomt. Je deelt even een stukje leven met ze, en dan ga je weer je eigen weg. Alleen heeft de reis van deze expats wat langere etappes.  

De zondag, wat een mooie dag! We reizen naar het oosten van het land (een taxiritje van een half uur) om Pulau Ubin te bezoeken. Pulau is Maleisisch voor eiland, dan weet je dat. Waar Singapore het eilandgevoel totaal verloren heeft (je kan er ook zonder boot komen), kan je het op Ubin nog voelen. Je vaart in tien minuten met een bootje naar het eiland, maar hier wonen mensen nog in oude houten huizen en lopen honden en kippen los over straat.

Toeristen komen om te zien hoe Singapore ooit was. De grote metropool, aan de haren uit de modder getrokken. Ze huren een fiets om via gravelwegen de uithoeken van het eiland te ontdekken, net als velen voor hen. Wat me het meest verbaast is dat de houten huizen er nog staan, dat er geen marmeren hotels zijn gebouwd, dat mensen hier tevreden zijn met wat ze hebben. Misschien dat de toeristendollar wel degelijk voor veranderingen heeft gezorgd, maar buiten de hoofdstraat (waar je bij elke voordeur een fiets kan huren) is er niet veel van te merken. 

We fietsen met z’n drieën via een meer met lotussen naar een natuurgebied. Weer zo’n mangrovebos, maar hier is minder te zien. Tao loopt het eerste stuk niet mee, omdat hij gisteren teveel vlees heeft gegeten en misselijk is. Ying krijgt er ook al snel last van als we een toren beklimmen om over het eiland uit te kijken.

Met wat pauzes lopen we verder. De kust van het eiland is rotsachtig en groen.

Er loopt een pad op pijlers langs, zodat je de bij eb drooggevallen zeebodem kunt zien. Misschien dat we niets zien doordat het pad als een buffer tussen het eiland en de zee loopt. 

We drinken Kokosmelk in het kleine plaatsje waar de boot aanlegt. Het is het laatste uitje met Ying en Tao.

We gaan vroeg weer naar huis. Iedereen is moe en morgen moet ik vroeg de bus hebben naar Kuala Lumpur. Een ander land, een andere stad. Ik ben benieuwd naar de verschillen. 

Zo, voor nu wel weer even genoeg geblogd. Over een paar dagen vertel ik hoe het in Kuala Lumpur was, maar eerst alles klaar krijgen voor de reis naar Melbourne. Dat is ook weer een nieuw hoofdstuk.