Een bloederig begin

Nog even wat achterstalligs wegbloggen. Mocht je niet tegen griezelige dingen kunnen, lees dan vooral niet verder! 

Als ik zaterdag in Melbourne aankom en mijn fiets met doos en al in een taxi sleur (ik wilde eerst fietsen, maar bedacht me toen dat ik mijn pompje in mijn extra bagage had gedaan die mijn ouders (lieverds die ze zijn) netjes voor me naar Melbourne hebben gestuurd), weet ik nog niet dat ik binnen twee uur midden in een bloederige optocht terecht zal komen. We rijden langs een begraafplaats en ik zie bij vele graven handen, benen en zelfs hoofden boven de aarde uitsteken. Ik begrijp nu nog niet waar dat voor is. 

Ik laat me in een zijstraat aan de verkeerde kant van de Stationsweg afzetten en sleep met mijn fietsdoos over straat. Wat is dat ding zwaar, denk ik nog. In elkaar zetten was toch handiger geweest. Ik vraag de weg aan een buschauffeur, die me zegt dat ik het best drie haltes met de bus kan gaan. 

Ik ben een volgzaam mens, dus ik wacht een half uur op de bus. Een kaartje kan ik niet kopen, want je kan hier alleen met een soort OV-kaart reizen. Gelukkig mag ik gratis. Drie haltes later zie ik dat de straat die ik moet hebben evenwijdig aan de Stationsweg loopt, maar dan wel aan de andere kant. De straat is lang en het huisnummer waar ik moet zijn ligt een stuk lopen terug. Ongeveer drie haltes, blijkt later. Ik was zo ver weg en toch zo dichtbij...

Het weerzien met Nadine en haar vriend Marcel is hartelijk. Het is toch prettig om zoveel vrienden te hebben in de hele wereld. Ik ben net binnen of er wordt me gevraagd of ik misschien mee wil naar een optocht. Ach, waarom niet, denk ik.

Op het station zien we ze al lopen, de met bloed besmeurde ondoden, op zoek naar hersenen. In het park verzamelen de ouwe lijken zich, waarbij het opvalt op hoeveel manieren iemand aan zijn eind kan komen. We lopen een stuk met de zombies mee, ondertussen de gruwelijke chaos vastleggend. Iemand roept: "what do we want?", de massa roept "Brains!" Iemand anders roept "when do we want it?", de massa roept "Brains!". Je moet ook niet teveel vragen aan zombies.