De verloren naam van Tasmanië

Tasmanië, een naam zo ver weg en toch zo dichtbij.

De Nederlander Tasman noemde het Van Diemen’s Land. Pas rond 1850 werd er Tasmanië van gemaakt, omdat in het prachtige Van Diemen’s Land zoveel naars was gebeurd. Zou Abel daar blij mee zijn geweest? Hij was de eerste Europeaan die het ooit zag...

We hebben dat op zoveel plaatsen gedaan, onze ogen gesloten voor wat en wie er al was en het nieuwe (maar voor de oorspronkelijke bewoners oude) land een naam gegeven van thuis. Europeanen brachten vroeger maar weinig respect op voor wat er al was. En wat er was, werd vergeten. Wie er was, werd verplaatst. Een volgeschreven lei werd met een vieze doek schoongewreven, klaar voor een ongevraagd nieuw begin. Oud land werd zo nieuw land. Eeuwig zonde.

Na mijn eerste kennismaking met mijn fiets in het Noorden van Tasmanië neem ik de bus naar Hobart. Vroeger wilde dat nog wel eens een gevoel van opgeven opleveren, maar nu valt dat mee. Hobart, een kleine stad die groot aanvoelt.

De hoofdstad van de staat, waar met oude stenen nieuwe gebouwen werden gebouwd. Ik voel de opluchting, nu ik keuzes maak op basis van wat ik leuk vind en nodig heb. Het past bij de groei die ik doormaak. Ik doe alles vanuit mezelf, zonder me zorgen te maken wat een ander ervan vindt. Zo raak ik steeds meer in balans (is de bedoeling).

Ik wil in Hobart twee dingen doen: Mona bezoeken en Mount Wellington beklimmen. Mona mag eerst. Het gaat hier dus niet om die zilverharige tante uit de Story die alle problemen oplost. Mona is een hypermodern museum op een schiereiland net buiten Hobart. Het werd gesticht door David Walsh, die een wijngaard genaamd Moorilah Estate overnam en er bier (erg lekker, ik heb het geproeft) en kunst naast ging doen. Hij had al genoeg geld, dus dan kan je dat soort keuzes maken. Die kunst (zowel oud als nieuw en dan liefst door elkaar) leidde tot het meest vooruitstrevende kunstmuseum dat ik in ieder geval ooit heb gezien. 

Wat maakt Mona zo anders? Het begint met de reis er naartoe. Je kunt met de fiets of de auto, maar het mooist kom je aan met een gevlekte boot, waarop ook wat schapen en een koe meevaren. Als de boot na een half uur aanlegt bij de steiger van het museum, voelt het schiereiland aan als een geheim, afgelegen eiland. Niemand weet dat dit bestaat, behalve al die mensen die een kaartje kopen!

Ik loop langs een lange trap omhoog, de heilige kunsttempel tegemoet. De toegangspoort is een spiegel. Ik stap naar binnen en alles lijkt klein. Er is een balie, een restaurant en een winkeltje, maar geen museum. Daarvoor moet ik een wenteltrap af de onderwereld in. Ik kunt ook met de lift, maar Hades ontmoeten doe ik liever te voet... (Hades is de god van de onderwereld).

Ik daal af naar een duistere bar, waar gevaarlijke stoffen tot verslavende cocktails worden gemixed. Ik ontvang de O. Zonder O ben je hier niets, zonder O is er geen kennis. De O is een iPad, waarmee je informatie kan ophalen over alles wat je ziet. Er hangen geen teksten bij kunstwerken, ik richt simpelweg mijn O op de ruimte en ik vind alle info over de werken die er hangen.

Ik lees over hoe David Walsh aan het werk of aan de kunstenaar kwam of soms is er alleen een quote te lezen die me aan het denken zet. Soms krijg ik de achtergronden te lezen onder de prachtige titel Artwank (kunstruk). Hoe toepasselijk. En ik mag het ook allemaal mee naar huis nemen, maar dan wel op de mail.

Verwacht ook geen witte muren. Hier wordt alles opgenomen in een omgeving die zelf ook weer een kunstwerk is. Ik zie beton, rode gordijnen en gebogen, goudgeschilderde vormen.

Hier durft iemand met wat hij verzamelt (van mummiekist tot chocoladebeeld) een statement te maken. Mona is niet objectief, het stuurt en schuurt, het durft je bij je oorlelletje te grijpen en je vol te storten met verhalen en beelden. Mona heeft een mening en daardoor is het zo spannend. En wie weet lost ook deze Mona wel heel wat problemen op. 

Buiten zie ik een parkeerplaats die voor een bijzondere gast is vrijgelaten. Ernaast is plek voor zijn maitresse. Maar daar staat al iemand geparkeerd...

Op de boot terug kijk ik uit op industrie,

donkere bomen,

en de berg die ik morgen ga beklimmen. Maar dat is een nieuw verhaal en dat volgt snel. 

Groetjes, Ruud