De stad van groene stenen

Arthur’s Pass Village is nog lang niet de top. Vijf kilometer verder en zo’n tweehonderd meter verder bereik ik pas de top op 920 meter. Ik heb maar één nacht doorgebracht in deze kleine vlek op de kaart. Veel te kort, ik had hier zoveel kunnen en willen wandelen.

De volgende keer, houd ik me voor. Ook deze drie maanden heb ik niet alles gedaan wat ik wilde. Zeven jaar geleden kwam ik een mevrouw tegen in een hut hier in de buurt. Ze had gelijk toen ze zei dat je altijd iets moet overlaten om voor terug te komen. 

Op de pas staat niet eens een bordje. Alleen een monument voor Arthur Dobson herinnert eraan dat dit de plek is waar je de Southern Alps van oost naar west oversteekt.

Arthur was de eerste europeaan die de pas ontdekte, al werd deze al honderden jaren daarvoor door Maori gebruikt. Maar goed, het is nu Arthur’s Pass, alsof je hem persoonlijk een briefje moet sturen om over de pas te mogen...

Net na de pas is een uitkijkpunt. Hier vandaan kijk je uit over een enorme brug die de afdaling naar beneden een beetje minder steil moet maken. Vanaf het hek kijk ik de diepte in en ben blij dat ik de klim niet andersom heb gedaan. Porter’s was steil, maar te doen. Er waren genoeg plekken waar ik even uit kon rusten. Bij deze klim lijkt me dat bijna onmogelijk, zeker als er veel trucks langsrijden. 

Er vliegen wat kea rond op de parkeerplaats. Ik heb ze vannacht al gehoord in het dorp, maar nu zie ik ze eindelijk van dichtbij.

Ik heb bakken met foto’s van die beesten, maar die zijn zeven jaar oud. Die kan ik moeilijk op Facebook gooien, dus ben ik blij met de kans er nog wat bij te maken. Een van de donkergroene bergpapegaaien zit op een auto en begint de antenne te slopen.

Kea zijn zo intelligent dat ze zich al snel vervelen. Er schijnen nog steeds mensen te zijn die ze voeren, waardoor ze verleren achter hun eigen voedsel aan te gaan.

Het is een lastig probleem: hoe leer je intelligente wezens om zich niet als dwazen te gedragen. Ik heb het nu even over de mens...

Als ik over de brug naar beneden glijd, zie ik pas hoe nauw de weg is. Er passen netjes twee trucks naast elkaar, maar een fiets kan geen kant op. Het is een smalle grijze streep op hoge poten. Een stukje verder zijn betonnen overkappingen over de weg geplaatst om te beschermen tegen lawines. Het is zoals ik me een alpenweg voorstel. Vijftien kilometer lang hoef ik bijna niet te trappen. 

Na Otira (waar een klein hostel is waar ik graag nog eens zou slapen) wordt de weg vlak, al blijf ik stevig doortrappen. Er moeten vandaag zo’n 90 kilometers onder mijn banden verdwijnen, dus veel tijd heb ik niet. Dat maak ik mezelf wijs, opschieten of ergens langs de weg slapen. In werkelijkheid valt het dagelijks mee. Ik haal elke dag wat ik in mijn hoofd heb. 

Een stukje na Jackson vind ik de zijweg die ik zoek. Ik hoop het tenminste. Hij heet Old Christchurch Road, dus vermoed ik dat dit de weg is die vroeger van Hokitika naar Christchurch liep. Op de kaart zag ik deze mooie mogelijkheid om een stukje af te snijden. Dat is het voordeel van een kaart, je kan zien hoe je een drukke weg kan ontwijken. Het zijn vaak kleine wegen die langs boerderijen en rivieren leiden. Omdat niemand ze ooit rijdt, kan je er ook geen informatie over vinden. Of je dus moet klimmen of dalen, daar kom je onderweg pas achter. 

Deze weg brengt me van de highway via een hoop gravel naar de kustweg. Het scheelt zeker twintig kilometer, denk ik op de kaart te zien. De eerste paar kilometer blijken echter stevig omhoog te klimmen. Ik neem de tijd, de zon staat nog hoog en het gevoel weg te zijn van de drukke weg (al viel die drukte best mee, het is tenslotte zondag) geeft me een gerust gevoel. Als ik boven ben, leidt de weg me langs een kleine stroom tussen velden en lage heuvels door. Zo nu en dan zie ik boerderijen langs de weg, maar er zijn weinig mensen met een reden om hier te komen. 

Dit zijn de wegen waar ik van houd. Ik heb het al vaker gezegd van gravelwegen, ze passen in het landschap. Het zijn geen nette toeristenwegen met gezellige bordjes bij elk gebouw van vijftig jaar of ouder. Het zijn de wegen die de boeren gebruiken om bij hun koeien te komen, om het gras te maaien, om een keer in de week boodschappen te doen in het dorpje verderop. Dit is heel even het echte Nieuw-Zeeland, waar mensen leven die al lang niet meer opkijken van al die bergen...

Het rijdt lekker, zolang de weg de heuvels ontwijkt. Na een uurtje gaat het gravel over in asfalt. Nu weet ik zeker dat ik de goede weg heb gekozen. Wie legt er een gravelweg aan, verandert hem in een asfaltweg na tien kilometer en laat ‘m dan doodlopen? We zijn hier niet op Sicilië, waar de wegen beginnen op het strand en eindigen in een berg!

Ik dorst naar de kust. Telkens als ik over een heuveltje kom, probeer ik een glimp op te vangen van een blauwe horizon. En dan zie ik het, een dun blauw lijntje boven het groene gras en de donkere sparren. Steeds dichterbij komt het, ik kan het bijna ruiken. Ik stel mezelf dat voor, al weet ik dat het onzin is. Ik rijd de laatste honderden meters af en zie tussen de bomen door het water schitteren. Het is als een poort naar mijn bestemming. 

Het is nog een klein stukje naar de zee. Ik zal ‘m vandaag niet bereiken, ik sla linksaf. Wat kilometers later zie ik een uithangbord dat ik nog herken van zeven jaar eerder. Birdsong is een van de fijnste plekken waar ik zeven jaar geleden sliep. Bijna alles is nog hetzelfde. De badkuipen in de buitenlucht, de eigenaar die iets dikker is geworden. De hond is overleden, het fietsenrek is verplaatst. 

Ik blijf een dag in Hokitika. Ik doe weinig, werk wat aan mijn foto’s, doe een blog en loop langs het strand naar het dorp.

Ik bezoek het museum (een voormalige Carnegie-bibliotheek. Dat is dezelfde Carnegie die het Vredespaleis bouwde)

en fotografeer de buitensporig grote kerk.

Het zijn overblijfselen van de overblijfsels van de goudkoorts in de negentiende eeuw, toen er twee keer zoveel mensen woonden. Hoki (zo wordt het plaatsje liefkozend genoemd) heeft een beetje dat verlaten gevoel dat je van het Wilde Westen verwacht. Dat het een grijze dag is en de zee vandaag extra fanatiek tegen de duinen opbotst helpt ook. Hoki kan nog zo toeristisch proberen te zijn met z’n vele jadewinkeltjes, maar het blijft een in slaap gesukkelde grensstad tussen land en zee. Ik hoop dat het zo blijft.

Over twee dagen zal ik in Fox zijn, een van de twee gletsjerdorpen en een van de toeristische hoogtepunten langs de westkust. Het eerste dorp, Franz Jozef, bereik ik vandaag.