Arthur's Pass, eindelijk

Ik kom laat op gang. Ik leef al maanden zonder wekker, want het is heerlijk wakker worden met daglicht. Dat betekent niet dat ik elke dag pas rond twaalf uur actief ben, want de meeste hostels gooien me om tien uur de deur uit. Meestal ben ik rond acht uur al uit bed en zit ik voor tien uur op de fiets. Een beetje ritme heeft een mens wel nodig, maar het is het ritme van de zon dat ik aanhoud.

Mika heeft nog wat Tim Tams over. Laat ik uitleggen wat dat zijn. Denk aan twee koekjes op elkaar met chocoladepasta ertussen. En dan met chocola er omheen. Heerlijk en klassiek, ze bestaan al 50 jaar. Als je er eentje eet, dan voel je dat je een stukje geschiedenis tot je neemt.

Het is vandaag een bijzondere dag, want zeven jaar geleden nam ik de bus naar Arthur’s Pass. Vandaag zal ik dus volbrengen wat ik zeven jaar geleden naliet. Ik neem rustig de tijd om de tent in te pakken. Het is nu nog droog, al laat de lucht van alles zien. Het is hier in het Zuiden normaal dat donkere wolken de hemel delen met witte flarden en blauwe plekken. Het is maar net wat er boven me hangt en er kan binnen een uur verzengende zon en striemende regen naar beneden komen. Van dat laatste heb ik nog weinig gehad, dus laat ik niet de aandacht op mezelf vestigen...

Ik rijd langs een hostel, daar had ik ook kunnen slapen. Ik denk dat soms, daar had ik ook... Maar elke beslissing die ik neem, leidt tot een gesprek, een blik, een vergezicht. Had ik niet gekampeerd, dan had ik Mika en Sven niet ontmoet en geen Tim Tams gegeten.

Lake Pearson is bijna twee meren. Aan de voeten van Purple Hill vleit ze zich als een luie kat uit tussen de heuvels. Pearson is een stil en donker meer met weinig bomen langs haar oevers. Wat wilgen steken hun wortels in het water. Er schijnen futen (kāmana in Maori) in het meer te zwemmen. Die zijn in Nieuw Zeeland zeldzaam en Pearson is een van de laatste plekken waar ze voorkomen. Soms lijkt het alsof elke endemische vogel (alleen in NZ voorkomend) bedreigt wordt met uitsterven. Geen enkel land heeft zoveel belangrijke leden van het ecologische systeem verloren (denk aan de moa en de reuzenadelaar) en nog veel meer vogels staan op de wachtlijst om de moa te volgen. 

Het is jammer dat een land dat zo begaan lijkt met zijn eigen natuur, zoveel hopeloze gevallen kent. Takahe, kakapo, zwarte steltloper, meerdere kiwi-soorten, er zijn er van elke soort nog maar zo’n honderd over. En hoewel de “oorspronkelijke” bewoners claimen de bewaarders van het land te zijn, is dat eigenlijk onhoudbaar. De Maori moordden de moa en de adelaar uit en de Britten maakten het karwei met veel plezier af. Dit land was nooit bedoeld voor mensen...

Er komt een moment waarop je een punt moet zetten achter dit soort discussies. De mens is gekomen, heeft veel veranderd en heeft nu spijt. Maar diezelfde mens gaat niet meer weg. De Britten gaan nooit meer terug naar Europa, ze zijn nu Kiwi geworden. De Maori komen nooit meer van deze eilanden af, ze hebben hun mythologie erop afgestemd. Er moet een toekomst worden gekneed met echte en menselijke kiwi’s in Aotearoa. Vanaf nu en hier moet je verder. Want toen is hopeloos verloren.

Zo zie ik maar weer dat donkere meren diepe gedachten bij me oproepen. Had ik misschien toch filosoof moeten worden? 

Het zijn kleine afstanden die ik rijd, ook al doet de weg zijn best om vlak te blijven. Het lukt ook niet altijd. Het treinspoor, dat bij Springfield een andere weg koos, heeft inmiddels dezelfde vallei opgezocht die de weg volgt. Het is een brede vallei, waardoor de machtige Waimakariri zijn weg vlecht. Handwerkende rivieren lijken vergezocht, maar het is wat deze waterwegen doen. Hun stroomgebied van grijze kiezels is vele malen breder dan de rivier in normale doen. Pas als de sneeuw van de bergen smelt of een flinke donderbui een bergflank onder water zet (alsof dat kan...), eist de rivier zijn volledige domein op. 

Het lijkt me dat zo’n ontwakende rivier last heeft van agressieproblemen. Boos omdat hij uit zijn zomerslaap gewekt is, sleurt de woedende rivier alles op zijn pad mee. Het maakt hem niet uit, rotsen, bomen, mensen, legoblokjes, alles. Tussen Cass (een plaatsje dat geen plaatsje is) en Bealy (wat huizen en een hotel) volgt de weg de vallei die de rivier gedurende honderden eeuwen heeft uitgesleten.

Een smalle stroom water kiest telkens weer een andere weg, zich afscheidend en dan weer samenvoegend met een andere stroom. Dit is het vlechten van de rivier, zonder ooit in de knoop te raken.

Ik steek de rivier over via een lange brug met een weghelft. Die bruggen maken het spannend, ik moet altijd even kijken of er auto’s achter me zitten of van de andere kant komen. Ik laat ze liever voorgaan dan een hele file achter me te hebben. Ik rijd een poort tegemoet, een diepe kloof tussen hoge bergmuren. Links van me zie ik in de verte de bergen waar Waimakariri zijn bron heeft. Het is een mythisch landschap, waar vele verhalen geboren werden.

Aan de andere kant, net voor ik door de bergen opgeslokt wordt, zie ik dat ik nog zeven kilometer moet. Het eind komt in zicht, al is elke kilometer een klein gevecht. Ondertussen begint het een beetje te regenen, maar ik heb zoveel mooi weer gehad dat ik niet wil zeuren. 

Arthur’s Pass, eindelijk bereik ik het. Ik voel een klein beetje triomf, een geheim genoegen dat ik en ik alleen weet dat dit een bijzondere dag is. Er zullen er nog genoeg volgen, maar dit heb ik bereikt en niemand neemt het me af. Ik typ wat aan mijn blog en eet wat bij een café. Morgen wordt het weer een zware dag. Maar morgen is nu even ver weg.