Piep in mijn fiets

Er zit een piep in mijn fiets. Die piep zit er al sinds Swansea in Tasmanië in en wil er maar niet uit. De fietsenmaker in St. Helens kon er niets aan doen, maar in Launceston zouden ze het voor me regelen. Dat leek inderdaad zo te zijn, maar ergens tussen Queenstown en Zeehan keerde de piep terug. En nu is ‘ie erger dan ooit. 

Met zo’n piep fietsen is zenuwwekkend. Telkens als ik de trappers een slag ronddraai. hoor ik die schorre piep, alsof mijn fiets aan astma lijdt. Ik word gek van die piepfiets! In Takaka zit een fietsenmaker die Silent Revolution heet. Dit moet iemand zijn die werkelijk iets met fietsen heeft, een fietsenfluisteraar. Mijn fiets fluistert weliswaar niet (hij piept), maar ik denk dat dit de persoon is die ik moet hebben. De fietsenmaker zelf heeft er geen probleem mee, als ik ‘m morgen maar weer op kom halen. Een piepfiets moet je niet te lang in je winkel hebben.

De rest van de dag denk ik door te brengen met een beetje typen en rondhangen, maar Naomi en Dan gaan met een Duits meisje (laat ik haar Theresa noemen, want zo ziet ze eruit) een stukje rijden. Als ze instappen, vraag ik of ik ook meemag. Het is geen probleem, maar nu wil Robin ook mee. Met z’n drieën vullen we de achterbank.

Eerste stop: Pupu Springs. Waarom gaan we altijd naar plekken die ik al ken? Het maakt me niets uit, het gezelschap is me meer waard dan de dingen die ik zie. Om mooie dingen te zien heb ik niet noodzakelijk gezelschap nodig (al is het altijd welkom). Ik wil mensen om me heen omdat ik een sociaal dier ben. Zonder contact verschrompel ik. 

Het water is nog altijd even helder blauw. Ik merk dat mijn nieuwe vrienden ook niet erg onder de indruk zijn. Een andere bezoeker vindt het nodig zijn voet in het water te steken, iets wat streng verboden is. We zeggen er niets van, al probeert Robin het wel. Vreemd, ik ben het net als hem niet eens met wat er gebeurt. En toch protesteer ik niet. Op zich is één voet niet zo’n probleem. Er poepen ook vogels in het water en er zwemmen vissen rond. Die zullen toch ook geen verstopte spijsvertering hebben? Maar het gaat om het principe. Als een iemand zich niet aan de regels houdt, veranderen de bronnen misschien in een tropisch zwemparadijs. Dan kan je zwembandjes tellen in dat prachtige blauwe water en is er weinig heiligs meer aan... 

Dan en Naomi willen een waterval zien. Ik heb weinig met watervallen, maar dat heb ik al vaak genoeg uitgelegd. Regen is ook een waterval en daar kijkt niemand van op. We rijden vanaf Takaka langs Pohara naar Wainui Bay. Ik wijs mijn reisgenoten op het prachtige Abel Tasman-monument, wat zij met gepaste desinteresse tot zich nemen. Waar de weg niet dieper de vallei in loopt, begint het pad naar Wainui Falls. 

Het is best een aardig pad en we mogen zelfs een hangbrug over. Ik ben niet de grootste held als het op hoogte aankomt en laat iedereen voor gaan. Als ik zelf ook bijna aan de overkant ben, applaudiseren ze voor me. Ach ja, de angstigen oogsten altijd meer waardering voor hun overwinning. 

De waterval valt eigenlijk een beetje tegen. Hij is misschien tien meter hoog en de hoeveelheid water die over de rand naar beneden stort is ook niet indrukwekkend. Ik vind het moeilijk iets positiefs te schrijven over zo’n waterval, zeker als de betreffende val geen moeite doet zich te onderscheiden van de vele andere watervallen in dit land. 

Rond de poel onderaan de waterval liggen omlaag gestorte rotsen en bomen. Naomi en Robin kunnen hun klimjeuk niet bedwingen en beginnen over de rotsen te klauteren, steeds om zich heen kijkend waar ze daarna heen kunnen klimmen. Theresa doet al snel mee, Dan en mij achter zich latend. Ik trek mijn sandalen uit en ga op een laaggelegen steen zitten. Met mijn voeten in het water is het toch wel een fijne plek. 

Misschien zorgt de naaktheid van voeten in de natheid van water voor een vervaging van grenzen. Dat zou van nudisme een fantastische natuurlijke drug maken...

Op de terugweg krijg ik geen applaus bij de hangbrug. Ik protesteer luid, wat me een schamel paar klapjes oplevert. We keren terug naar de haven van Pohara, want Robin is een orkaholic gebleken. Eerst drinken we koffie aan boord van de espressoboot. Het is een bijzonder schip, want het schijnt ooit van Jacques Cousteau te zijn geweest. Van hier af maakte hij zijn films over de diepzee, die hij met zijn Franse accent zo mooi kon becommentariëren. Is het raar te zeggen dat Cousteau net zoveel heeft gedaan voor de erotiek van de zee als Brooke Shields in Glue Lagoon? 

We zoeken weer naar orka’s, maar nergens zien we zo’n zeepanda drijven. Wel zien we een aalscholver, wat ook best leuk is.

Er zijn van die iconische dieren die je gezien wilt hebben als je een land bezoekt. Voor mij is dat een dolfijn. En plotseling zien we er een. Het is een kleintje.

Het enige wat ik zie is een stompe rugvin boven het water en een glimmend lijf dat wegduikt de diepte in. Maar het was er een, een echte levende dolfijn. 

Even later duikt een pinguin op. Ook die had ik nog weinig eerder gezien. Het kleine beestje kijkt ons aan vanaf het water en duikt dan weer onder.

Het geeft een goed gevoel zoveel mooie dieren te hebben gezien. Ook al zou het niet lukken om aan het eind van de reis een kiwi op de foto te krijgen, dan nog is het nu al een geslaagde reis geweest. 

We rijden een beetje heen en weer, want ook vandaag rijden we naar Mussel Inn. Ze herkennen me inmiddels en vragen of ik vandaag niet op de fiets ben. Ik vind dat toch een teken dat ik steeds meer een soort erekiwi word. Ik vermoed dat ik weinig moeite zou hebben hier vrienden te maken, maar dan zou ik zoveel vrienden in Nederland moeten missen. Na een biertje en wat te eten rijden we weer terug naar Takaka.

Als laatste bezoeken we een soort doolhof van limestone. Het is een rare plek. Het doolhof zelf is indrukwekkend, want het is volledig natuurlijk. Maar iemand heeft het een leuk idee gevonden om het hele doolhof vol te zetten met speelgoedpoppetjes. Het doet nogal wat af aan de plek zelf. We lopen wat rond, proberen ons door gaten te wurmen waar ik (denk ik) nog steeds veel te dik ben. Tot mijn verrassing weet ik overal doorheen te komen...

Je mag eigenlijk niet op de rotsen klimmen, maar Robin vindt dat onzin. Wat maakt het nou uit, die regel is alleen voor mensen die niet kunnen klimmen. Zo lang je voorzichtig bent, kan je het best proberen. Nu ben ik het die protesteert. Regels zijn regels, zo werkt dat voor hen die ze niet durven te doorbreken. Er wordt niet naar me geluisterd, dus klim ik zelf ook maar op een rots. Als je ze niet kunt overtuigen, doe dan maar liever mee. 

Robin en ik eten de tweede bak lasagna leeg. Hij is nu nog lekkerder dan gisteren, maar Robin kan maar niet over de rozemarijn komen. Ik vermoed een obsessie met zijn eigen faalangst. Robin weet, ondanks een overschot aan talent op meerdere gebieden, niet wat hij wil. Iets in de muziek, daar ligt zijn liefde. Iets als hovenier, want daar heeft hij een bedrijfje in. Iets met eten, als hij maar nergens rozemarijn in stopt. Misschien dat hij daardoor zo veel wil en niet genoeg doet. 

We drinken bier, veel bier. We hebben allemaal een sixpack gekocht en delen de biertjes. Ik ben blij dat ik met zes al genoeg heb. We kletsen, ik luister en kijk soms wat teveel naar Naomi. Niet dat ze het doorheeft of het erg vindt, maar ze is een mooie vrouw...

Mijn fiets is de volgende ochtend klaar. De fietsenmaker heeft de trappers vervangen en dat blijkt het hele probleem. Geen idee waarom ze dat in Launceston, Hobart en Wellington niet doorhadden. Ik betaal maar $25, want de fietsenmaker kon de remmen niet gemaakt krijgen. Een klein onderdeeltje was versleten en hij heeft het vervangen door een metalen dingetje. Geen idee wat het is of wat het doet, maar de fiets remt toch en dat is waar het om gaat.  

Vandaag neem ik met fiets en al de bus naar Motueka. Van daar zal ik fietsen naar Marahau en terug en dan door naar Nelson. Het is zo’n transitiedag, waarbij je het ene dorp verwisselt voor het andere zonder dat er veel gebeurt. De Takakaheuvel is met z’n 800 meter en nauwe weg nog altijd een stap te ver voor mij. In Motueka bezoek ik het plaatselijke museum en eet een pizza (erg slecht, ketchup in plaats van tomatensaus). Ook ga ik naar de film in een klein theatertje. Er zijn geen klapstoeltjes hier, maar echte banken. Het is fijn even een dag voor mezelf te hebben, even geen zeurende Robin of beeldschone Naomi om me heen. Even alleen ik. Even verder niets.