Naar Nydia

Het is een tijdje geleden dat ik geblogt heb, dus eens kijken of er nog wat zinnigs uitkomt. Ik zit momenteel in Nelson na zes dagen trampen (dat klinkt indrukwekkender dan lopen) in Abel Tasman National Park. Maar deze blog gaat over mijn aankomst in het zuiden en over Nydia Bay. 

Ik kom aan in Picton. Het is avond en ik ben hier eerder geweest. Al twee keer eerder liep en fietste ik door de straten van dit plaatsje, de poort van het zuiden. Het is altijd vreemd om ergens terug te komen nadat ik lang weg ben geweest. Plaatsen veranderen in mijn gedachten. Ze worden groter, eenvoudiger, groener of juist wateriger. Iets wat me opviel aan Picton nam in mijn hoofd de overhand en nu denk ik dat heel Picton er zo uitziet. 

Niet dat het tegenvalt. Maar ik had een explosie van herkenning verwacht, een soort thuiskomst. Dat had ik bij Kathryn en Neil wel, maar daar ligt een belangrijk stukje van mijn leven. 

De laatste keer dat ik hier was, at ik in een Indiaas restaurantje. Het was mijn laatste dag in het zuiden en ik had wat te vieren. Zes maanden fietsen en wandelen door het zuiden hadden me veel geleerd. Het restaurantje is er nog steeds en ik besluit er te eten, om die oude magie weer op te rakelen. Ik word bediend door een jongen in een sportbroek, het eten smaakt. Maar ik voel dat dit een andere reis zal worden. Niet beter of slechter, alleen maar anders.

De volgende dag tuig ik mijn fiets op om richting Havelock te rijden. Het is een kort ritje, maar volgens iemand in het hostel is het nogal heuvelachtig. Ik loop een beetje achter in dagen, eigenlijk had ik gisteren vanaf de boot meteen naar Havelock willen rijden. In plaats daarvan heb ik het plan dit vandaag te doen, dan 30 kilometer extra te rijden over een grindweg naar het begin van het Nydia Track en dan nog even 15 kilometer te lopen. In mijn achterhoofd voel ik de weerstand al groeien...

De weg valt best mee. Wat hier heuvelachtig is, wordt in Tasmanië plat genoemd. Dit is een vaak vergeten geheim. De bergen van het Zuidereiland (of Te Waipounamu, wat Plaats van Jade betekent) zijn hoog en de valleien zijn wijd. Wegen volgen de valleien en niet de bergen, dus zijn ze mooi vlak. Hier en daar verstoren rotsige uitstulpsels van de bergen dat beeld, maar meestal valt er goed te fietsen. 

De weg begint wel met een heuvel en al snel denk ik dat mijn plan om vandaag nog te gaan lopen geen goed idee is. Maar ik voel de wanhoop van de eerste dag in Tasmanië (zo lang geleden, toen ik zonder helm 48 kilometer tegen kleine heuveltjes opploeterde) niet. Ik kom boven en weet dat een volgende heuvel onontkoombaar is. Als het zo ver is, zal ik ‘m beklimmen.

Toch raar hoe bergbeklimmers denken dat ze een door hen beklommen berg bedwongen hebben. Is het niet eerder zo dat de berg hen heeft gedoogd? Ik bedwing nooit iets, tenzij het een stemmetje van binnen is, dat zegt dat ik beter af kan stappen. Een berg is geen opstandige onderdaan die omstandig moet worden ondergeduimd. 

Ik ben blij dat ik deze weg heb genomen. Hij klemt zich vast aan een dun reepje land tussen de heuvels en volgelopen rivierdalen van Marlborough. Telkens weer zie ik in de verte nieuwe heuvels uit het water oprijzen. Het moet eindeloos zijn om hier met een boot alle waterwegen te kunnen verkennen. 

Ik zet het op mijn lijstje, ooit wil ik hier met een motorbootje (zeilen is veel te veel werk en de wind doet toch nooit wat ik zeg) langs elke baai en door elke waterige vinger varen. Is dat een woord, vingervaren (of ving-ervaren)?

Zo’n weg heeft de neiging te kronkelen, wat ‘m langer maakt. Dit is niet erg, zo lang het kronkelen ook na elke bocht een nieuw vergezicht doet ontplooien. Ik houd daar erg van, want dan heb ik veel redenen om even te stoppen en van dat vergezicht te genieten. Soms glooit de weg naar beneden om het water te kussen. De oevers worden door het Department of Conservation (DoC) beheerd. Ik zal het nog vaak over ze hebben, want zonder DoC waren er geen natuurparken, geen wandelpaden of hutten en geen groene strandjes.

Ik zit een tijdje op een bankje naar het water te kijken. Het weer werkt mee, de zon brandt op mijn hoofd. Ik heb weinig last van zandvliegen, die hier volksvijand nummer een zijn. Ik herinner me een poging om buiten te zitten, zeven jaar geleden in Picton. Voor ik het wist hadden die rotbeesten me gevonden en zat ik onder de kleine zwarte vliegjes. En dat ze op je komen zitten is nog niet het ergst. Ze bijten en geven je jeukende bulten. Ik zwel er soms behoorlijk van op...

Het is heerlijk om zo te reizen, de tijd te nemen om ergens te komen en geen last te hebben van stress. Ik merk dat ik daar beter in word, om mijn plannen los te laten en maar te zien wat een dag me brengt. Zo weet ik, zittend langs het water, genietend van de zon op mijn gezicht, dat ik echt geen 30 kilometer verder over grind ga fietsen. Dan maar een dagje korter naar Nydia.

Een baai verder heeft DoC een camping ingericht. Het is prachtig gelegen en poepdruk (ik snap dat er een link is tussen poep en druk, maar volgens mij is dat in deze niet van toepassing...). Ik denk weer even terug aan Tasmanië, waar aan de stranden van de oostkust maar weinig mensen te vinden waren. Dat heeft vast met het seizoen te maken, maar ik voel dat de toeristenmotor hier harder draait dan op het Appeleiland. 

Er is een cafeetje en ik neem twee tosties en een chocomelk. Tegenover me zitten twee mensen. Het zijn Nederlanders, dat zie ik aan hoe ze zich gedragen. Misschien is het ook iets anders, daar ben ik nog niet achter, maar Nederlanders haal ik er altijd uit. Het zijn vaak wat oudere landgenoten die ik weet te herkennen. Misschien zijn onze oudjes wat reislustiger en onafhankelijker met hun tenten en campers dan andere Europeanen. We praten wat, ik vertel van mijn fiets en van mijn plannen. Dat is een gemak voor de fietser, hij heeft altijd een aardig onderwerp onder zijn kont. 

De weg verlaat het water. Ik weet dat het maar tijdelijk is, ze zullen elkaar weer vinden, maar met het water zijn ook de toeristen kwijt. Toch raar dat er altijd water in de buurt moet zijn om een vakantiegevoel te kweken. Ik rijd nu tussen velden die langzaam omhoog glooien, het donkere groen van de beboste heuvels tegemoet. Even later is het water weer terug. Het is eb, hele stukken kust liggen drooggevallen in de zon te blaken. Ik vergis me even, denk nu al het begin van de wandeling van morgen te zien liggen.

De weg klimt richting een lage heuvel. Ik merk dat ik de klim kan hebben. Meter voor meter hijs ik me omhoog, tot ik bij een uitkijkpunt de wereld beneden me kan zien liggen. Een korte wandeling leidt verder een uitstekende rotspunt op. Ik zet de fiets neer (altijd spannend, staat hij er nog als ik terug kom en hangt alles er dan nog aan?) en loop omhoog. Ik zie aan de voet van een dal Havelock liggen. Daar moet ik naartoe, daar zal ik slapen. 

Ik ben trots op mezelf. Op mijn eerste dag een heuvel beklommen, mijn planning overhoop gegooid en mijn nieuwe einddoel bereikt. Ik loop het hostel binnen en wil voor twee nachten betalen (een voor en een na de wandeling). Ik moet wel even pinnen, maar dat blijkt een probleem. Er zijn twee pinautomaten in het dorp en allebei zijn ze niet blij met buitenlandse pasjes (een duidelijk geval van bitscriminatie). 

Na tien minuten proberen met een creditcard (geen succes, weet ik veel wat mijn pincode is?) en een pinpas (ook geen succes) en veel geduld van mij en de hostelbazin, besluit ik toch de pinautomaten te gaan zoeken. De eerste staat bij de plaatselijke supermarkt en heeft er helemaal geen zin in. Ik mag niet eens mijn code (die zoals iedereen weet 7295 is) invoeren! De tweede staat bij de garage. Daar kom ik een stuk verder, maar niet voorbij de eindstreep. Hopeloos en mild vloekend (potdikkie e.d.) loop ik terug naar het hostel. Zo kan ik dus net een nachtje blijven en zal ik morgen op de fiets naar het pad moeten. Ik had mezelf net een ritje met een watertaxi beloofd...

In het hostel bedenkt de hostelbazin een list. Wat als ik er nou gewoon niet ben? Wat als ik nou mijn creditcardnummer per mail heb doorgegeven? Op die manier blijkt het plotseling wel te lukken. Zo weet ik met mijn creditdard met nummer 6379527954873650 toch het hostel te betalen en extra geld te krijgen om de watertaxi te betalen. Ik kan mijn redster wel zoenen!

Ik wandel met een gelukzalig gevoel door Havelock. Als alles meezit en ik iets goed geregeld heb, voel ik me alsof niets me kan deren. Of dat ook zo is, maakt me niets uit. Voor vandaag ben ik een held...