Even niks in Wellington

Na een slapeloze nacht op het vliegveld van Melbourne is het heerlijk luieren in een vliegtuigstoel. Ik probeer een film te kijken, iets met Tom Kroes in de ruimte. Nou is het geluid bij een film in een vliegtuig vaak niet te volgen, maar het helpt ook niet dat ik steeds in slaap val. Na een paar pogingen laat ik het maar voor wat het is. 

Reizen met een enorme doos heeft zo z’n voor- en nadelen. In Auckland moet ik het enorme ding op een karretje laden en tussen mensen door manouvreren. De douane gelooft me als ik zeg dat het een wegfiets is en dat ik ‘m netjes heb schoongemaakt. “Geen gravelwegen?” Nee, alleen asfalt. 

Je hebt wel snel aanspraak met zo’n grote doos. Mensen zijn benieuwd wat er in zit en regelmatig rijd ik bijna iemand onderuit. Ik heb de doos (samen met een vriendelijke douanier) op zijn smalle kant op het karretje gezet, zodat ik makkelijker overal langs kan. Maar zo zie ik niet goed welke kant ik op rijd en dat kan soms tot levensgevaarlijke situaties leiden. Ik zou bijvoorbeeld over een klein hondje kunnen rijden, daarmee z’n baasje een flinke schok bezorgend...

Als je van internationaal naar nationaal overstapt in Auckland, krijg je daar gratis een mooie wandeling bij naar de volgende terminal. Dat lijkt misschien niet zo mooi, maar ik ben blij even de benen te kunnen strekken. Ik heb het karretje mooi mee naar buiten ontvoerd, zodat ik ‘m niet hoef te tillen. 

Het is een klein stukje naar Wellington. De doos gaat het vliegtuig in samen met de rugzak. Ik heb de zeven kilo handbagage tot twee keer dat gewicht opgeblazen, zo voelt het als de tas aan mijn schouder bungelt. Ik doe natuurlijk net alsof de schouderband geen tien centimeter in mijn vlees snijdt.

In Wellington rijd ik de doos naar de bus. Er rijdt hier een bus van de luchthaven helemaal naar Lower Hutt! Dat zegt niemand in Nederland iets, maar Lower Hutt is thuis! Bijna dan, want ik stap uit in Petone en moet dan nog helemaal de heuvel op. Ik ben vergeten het telefoonnummer van Kathryn en Neil te vragen, dus kan ik ze ook niet even bellen.

De eerste bus zit vol. De tweede stribbelt tegen. De chauffeur gelooft niet dat die doos in de bus past. In het rekje lukt inderdaad niet, maar als ik de doos op zijn kant zet, past hij precies in een hoekje. Als er een fiets in een doos past, past er een doos in een bus. Die bus past vast ook weer ergens in...

Ik had me zo voorgesteld afgezet te worden bij het station van Petone, maar de bus rijdt een eind de winkelstraat van het plaatsje in. Ik ken het hier goed, een paar winkels verder zit Farsite Gallery, waar ik mijn eerste tentoonstelling had. Het voelt raar hier weer terug te zijn, zowel vertrouwd als nieuw. Ik heb me er veel van voorgesteld, maar dat soort voorstellingen hebben vaak niets met de werkelijkheid te maken. 

Ik sleep de doos het steegje naar de gallery in. Hier komen weinig mensen, al hoor ik vanuit een openstaand raam boven me stemmen. Als ze maar niet naar buiten kijken, want ik sta op het punt iets stouts te doen. Ik open met wat moeite de doos en sleur de fiets eruit. Er zit nogal wat aan vastgeplakt. Ik maak het stuur los, het voorwiel, de trappers en het zadel. Als het meeste plakband eraf is, zet ik de fiets zo goed mogelijk weer in elkaar. Alleen de banden blijven leeg, want ik heb geen pompje bij me. De doos zet ik ergens in een hoekje achter een struik. Ik heb die truuk ooit samen met iemand uitgeprobeerd (het ging toen om een stapelbed) en dat werkt uitstekend. 

De weg omhoog is zwaar, maar nu de fiets uit de doos is kan ik in ieder geval een beetje doorlopen. Kathryn en Neil wonen op een heuvel (het maunga Maungaraki een marteling, maar lang niet zo erg als , maar wel een die een lichtje aan het eind van de tunnel biedt. Eerst sleur ik de fiets met zware fietstas en al naar het station. Dan over de loopbrug, waar de aarzeling toeslaat. Was het deze weg of de volgende? 

Ik bedenk me dat de weg die ik moet hebben na een parkje met een waterrad begint. En dat waterrad is gebouwd door een plaatselijke technische school. Waarom weet ik dat nog? Ik heb hier een klein deel van mijn leven doorgebracht, drie weken lang hing ik rond in een kunstgallerie om mensen iets over mijn kunst te vertellen. Sommige van de foto’s van House and a Tree zijn hier of in de buurt gemaakt. Ik draag het met me mee, deze plek, de omgeving. Petone, waar ik voor het eerst een kunstenaar was. 

Ik kruip omhoog en zie de huisnummers meekruipen. Ik ben er bijna, maar nog lang niet. Ik kruip langs de huizen die ik ken, maar zo lang niet gezien heb. Ik kruip langs de winkels waar ik patat haalde. Sommige van de winkels zijn veranderd. Nog 20, nog 10. Ik zie het huis. Ik zie binnen een bank, ik zie Kathryn erop zitten. Ik zie dat ze naar buiten kijkt en dat ze opstaat. Ik zwaai en ze zwaait terug. 

Het is een heerlijk weerzien. Rudige, zo wordt ik hier genoemd. Het is nog een paar dagen vakantie en Daniel is op kamp. Reuben is nauwelijks veranderd, al is hij nu tien in plaats van drie. En Shadow, grijzer nu, hij kijkt me aan zoals hij me zeven jaar geleden aankeek. Gaan we een stukje lopen? Kan je me even knuffelen? Zullen we spelen? Mijn god, wat heb ik dit gemist. 

De volgende dagen doe ik weinig. Mijn fiets wordt gerepareerd, we kijken een film, doen boodschappen, vullen een container, fietsen langs de Hutt-rivier. Telkens als ik bij Kathryn en Neil ben, word ik in het gezin opgenomen. Ik hang de was op, ik help mee, ik voel me thuis. 

Ik regel wat ik moet regelen. Dinsdagmiddag neem ik de boot, of mijn spullen er zijn of niet. Ik kan niet eeuwig wachten, want ik heb twee wandelingen geboekt. De tijd dringt en ik voel het jeuken. Maandagochtend verschijnt de eerste doos. Het is de doos met de vierde fietstas en alle losse spullen. De tent en slaapzak laten nog op zich wachten, maar ik vind het mooi geweest. Het ticket is geboekt en de slaapplaats geregeld. 

Dinsdagochtend zijn de tent en slaapzak er nog steeds niet. Ik heb zeven jaar geleden een tent achtergelaten, dus neem ik die nu weer mee. In Petone koop ik een nieuwe slaapzak, eentje waar ik makkelijker in en uit kom. Zo heeft elk nadeel weer een voordeel. Kathryn moet werken, dus bezoeken Neil, de kinderen en ik een tentoonstelling over chocola. Erg leerzaam, wist je dat vrouwen liever chocolade dan bloemen krijgen? Ik denk dat mannen er ook zo over denken...

Ik neem afscheid, dit keer voor twee maanden. Reuben vindt het jammer dat ik ga, hij vond het wel gezellig. Daniel is wat ouder, dus die houdt dat soort dingen liever wat verborgen. We zwaaien en dan zijn ze weg. Dit is reizen ook, je deelt een stukje van je leven met mensen die je eens in de zoveel jaar ziet. 

De boot vertrekt. Het Zuiden komt eraan en ik ben benieuwd wat ik nu weer zal beleven. De volgende dag blijkt de tent bezorgd. Jammer.