Van hoe het nieuwe oud werd

Het is maar 37 kilometer naar New Norfolk, maar volgens de route moet er een berg van 400 meter beklommen worden. Dat zullen we nog weleens zien... Ik heb op de kaart gekeken en die heuvel is volledig van noodzakelijkheid ontbloot. Zowel New Norfolk als Hobart liggen aan de Derwent, dus de weg die langs de Derwent loopt moet bijna wel vlak zijn.

En dan is er nog een fietspad. Ja, een fietspad. Een pad vanaf het centrum van Hobart naar het prachtige plaatsje Claremont, wiens grootste troef is dat er een fietspad naartoe lijdt. Het klinkt triviaal, maar het idee om 20 kilometer lang (dat is bijna van Arnhem naar Veenendaal) over een fietspad te fietsen is iets waar ik niet op had durven hopen. 

Niet zo raar is dat ik zo vlak bij de stad veel fietsers tegenkom. Tasmaniërs fietsen vooral dicht bij huis. Het lijkt of ze zelf ook niet zo van al die heuvels houden. Fietsen is hier voor de meesten een gezonde bezigheid, geen kwestie van praktische overwegingen. Boodschapen doe je niet op de fiets, naar je werk gaan ook niet. Daar heb je een bus of een auto voor. Dat gaat niet op voor iedereen, maar zij die fietsend door het leven gaan hebben allemaal Ortlieb-tassen en een baardje...

Na een paar dagen stilzitten is de vrijheid van het fietsen altijd verademend. Ik weet niet wat de volgende kilometer zal brengen, maar dat is juist de magie. De zon schijnt zo nu en dan, maar het is niet al te warm. Er vallen wat druppels en het fietspad leidt me door het lelijkste stukje Tasmanië dat ik tot nu toe heb gezien.

Ook in dit met schoonheid aaneen gestikte land zijn industrieterreinen te vinden en de lelijkste liggen langs de Derwent, aan elkaar geregen met een in onbruik geraakt spoor. Ik vind het niet erg, het hoort erbij. Hoe weet je schoonheid te waarderen als het niet afsteekt tegen gepaste lelijkheid?

De huizen dunnen uit nadat het fietspas ten einde is gekomen. Zo aan het einde is niet gedacht aan mensen die verder fietsen dan het fietspad. Op goed geluk rijd ik in Claremont van het fietspad weg en neem een andere weg die grofweg de juiste kant op lijkt te gaan. Ik heb een feilloos gevoel voor richting, al is die richting niet altijd de juiste. Meestel ben ik er echter goed mee geholpen, en zo ook vandaag. Een stukje uiterwaard, een stuk van de Grote 1 (de snelweg waar ik het eerder over had) en ik heb de A10 bereikt. De heuvel heb ik inmiddels succesvol achter me gelaten, waardoor ik nog maar 16 kilometer met wind tegen hoef te overbruggen. 

Ik ken dit stuk. Ik reed het opgevouwen in de auto van Adrian, maar dan omgekeerd en veel sneller. Nu kan ik het rustig aan doen, waardoor ik tijd heb om even te stoppen als ik op de Derwent wat Powerboten tegen elkaar zie racen. Het is de meest eenvoudige vorm van sport, wie is het snelst. Of je het nou op een fiets, in een boot of met een zak om je benen doet, het komt altijd op hetzelfde neer. Wie gaat er als eerste door het lint. Toch fijn dat er dan zoveel manieren zijn om door dat lint te gaan. Oh, en de gele boot wint. 

Even later kom ik een kersenboerderij tegen. Ik heb daar in Nederland slechte ervaringen mee. Beter gezegd, ik heb één keer langs de weg kersen gekocht en die waren niet lekker. Ze waren ook niet vies, maar ik ben Hongaarse kersen gewend en die zijn lekkerder. Deze blog gaat echter niet over Hongarije of Nederland, dus laat ik me in hemelsnaam op Tasmaanse kersen concentreren.

En die zijn wel lekker. 

Ik proef eerst een losse kers en ben vervolgens verkocht. Ik neem een kwart kilo mee, want anders heb ik geen plek. De boer maakt ook softijs met verse kersen. En dat is heerlijk! Ik dreig hem dat ik mijn tentje in zijn voortuin opzet om drie dagen lang op dat softijs te komen overleven. Hij moet erom lachen, maar ik maar mijn dreigement niet waar. Ik verlang naar een goed bed vanavond. 

Ik rijd New Norfolk binnen. Het hostel is in een voormalig tehuis voor geestelijk zieken. Toen ik een paar dagen eerder met mijn lekke band langs de weg liep, reed er een politiewagen langs. Hij stopte niet, wat ik erg jammer vond. Ik had graag geblogd hoe ik met een politiewagen naar het gekkenhuis was gebracht. Kijken hoeveel mensen dat hadden geloofd... 

Ik kan even de weg niet vinden en om nu naar het Assylum te gaan vragen... Na een paar keer de hoofdstraat op en neer fietsen en de computer raadplegen (het is weer heerlijk weer) lukt het toch.

Het tehuis staat tegenwoordig leeg, maar allerlei creatieve mensen hebben er stukjes van geclaimd en de grootste antiekzaak die ik ooit gezien heb, heeft het mooiste gebouw. Het hostel is ernaast. Het is er stil en ik krijg een kamer voor mezelf.

Twee dagen vertoef ik in New Norfolk. Zo aan het einde van de reis begin ik lui te worden. Misschien is het ook dat ik geen keuze weet te maken tussen doorfietsen naar boven of terugkeren naar Hobart en daar een bus naar Devonport nemen. Die keuze zal ik moeten maken, want bussen en hostels raken vol en ik moet op de 23e op de boot naar Melbourne stappen.

Het is een aardig stadje, dit New Norfolk. Er zijn wat sympathieke pogingen tot toerisme, maar niets uitbundigs. Ik zie de oudste kerk van Tasmanië en geniet van de eerlijk gezegd prachtige gebrandschilderde ramen. Ik lees de teksten alsof ik een stropverhaal lees. Zo waren dit soort ramen ooit bedoeld, maar pas nu, in een kerkje ver weg van de hele wereld merk ik dat het werkt. 

Even weer een zijstapje. Ik ben gek op godshuizen. Niet noodzakelijk op religies, al vind ik die mateloos fascinerend, maar op de materiële invulling ervan. Ik zal hiemee wellicht wat mensen schokken, maar een moskee en een synagoge zie ik ook als godshuizen, net als kerken. Het is allemaal een pot nat, want elk gebouw pretendeert het huis van god te zijn en dus zal je als Christen best een gebedje mogen prevelen in een moskee. Als je het kruisje maar in je broekzak slaat... 

Hoe rijker gedecoreerd, hoe meer indruk een godshuis maakt. Zo zullen veel kerkvaders gedacht hebben. Maar de godshuizen die de meeste indruk op me maken, zijn de kleine, eenvoudige gebouwtjes. Wat dat betreft doen moskeeën dat beter. Die laten zich niet in met al die plaatjes en beeldjes, waardoor je het gebouw zelf kunt zien. Loop maar eens de Blauwe Moskee binnen in Turkije, het is alsof je de hemel binnenloopt. 

Zo ook die kleine oude kerk in New Norfolk. Er is niemand binnen, ik sta er alleen. Er is een kansel en een orgel, maar de enige versieringen zijn de in prachtige kleuren gevangen ramen. Ze vertellen van de bijbel, maar ook van wie de ramen schonk. 

Ik bezoek de antiekhandel. Er is hier zoveel te zien dat het me duizelt. Prachtige stoelen uit de jaren zeventig, beeldjes en glazen, paspoppen en zelfs oude auto’s. Er staat een kast met oude cd’s en er zijn vele planken met boeken. Uitendelijk kies ik er een, want ik heb er al zoveel. 

Later kan ik me bij het Leger des Heils niet beheersen en koop er nog twee. En bij een dumpzaak koop ik vier dvd’s met films. Ik zie er twee, waarvan de tweede toch wel erg slecht is. Ik vermoed dat de acteurs voor straf aan de film mee moesten doen, want het doet pijn het ding af te kijken...