Missie geslaagd

Ik wil naar Cockle Creek. Ik had me voorgenomen me geen doelen meer te stellen en alleen dat te doen wat ik leuk vind. Maar toch wil ik naar het zuidelijkste uiteinde van een weg in Australië. Ik kijk uit het raam en het regent. Ik hoor het op het dak. Ik doe rustig aan, hang wat was op, lees wat in mijn boek, kijk naar buiten. Er lijkt wat meer licht van boven te komen. Rond twaalf uur besluit ik toch te gaan. 

Ik fiets naar Ida Bay, waar een klein treintje richting zee rijdt. Ik eet een stukje taart om te vieren dat het regent. Binnen in het café zit het vol met kinderen. Ik wist niet dat er zo zuidelijk kinderen voorkwamen. Misschien komt dat door de regen. Als je altijd maar binnen zit, zul je toch iets spannends moeten verzinnen. Ik ga lekker buiten zitten onder een afdakje. Het is dan wel nat, maar niet al te koud. 

Ik zie een afslag naar een wandeling. Hoe graag zou ik met mijn rugzak richting een hut lopen, wetend dat daar een warm vuur en een slaapplaats wacht. Te voet beweegt een mens in zijn eigen ritme, op de fiets wordt dat door de trappers en versnellingen opgelegd. Ik stap af en zet mijn fiets weg tegen een boom. Ik begin het pad af te lopen, maar al snel voel ik spijt opkomen. Natuurlijk zal ik nog in Cockle Creek komen, want het is het eindpunt van een wandeling die ik later wil maken. Maar ik ben zo dichtbij, nog 19 kilometer en dan zijn de vier dagen ervoor niet voor niets geweest! Oh, dat doeldenken ook.  

Ik fiets langzaam over een gravelweg naar het zuiden. Je hebt concentratie nodig om over gravel te rijden, vooral als de weg klimt en daalt. Er moeten rotsen en rivieren ontweken worden, bergkammen en diepe dalen overwonnen worden. Dit is werk voor helden. De weg laat zich door een dicht bos omarmen. Een zijweg laat me even de bergen in de verte zien. Er ligt sneeuw op. Even denk ik dat het ook hier winter wordt, net als thuis. 

Als ik de afslag naar Cockle Creek bereik, voel ik dat ik al heel wat heb bereikt. Nog acht kilometer langs het water en ze rollen makkelijk weg. Zodra ik het bos uit ben, kust de weg de kust en zie ik rechts op groene velden huisjes staan. De zee is rustig, wat bootjes deinen op de wind. In de verte zie ik de vingers van Tasmanië in het water liggen. Dit is een tijdelijk paradijs. Ook hier vestigen weinigen zich permanent. Maar als de zon zou schijnen, kon ik hier eeuwig blijven. Tot de regen weer begint, dan ben ik weg. 

Er wordt veel gekampeerd op het groen langs de weg, zelfs zo vroeg in het jaar al. Hele kampen worden gemaakt, met zeil tussen caravans en tenten. Het doet me denken aan de jagerskampen op Steward Island, midden in de wildernis. Geen weg te bekennen, maar wel tv, douche en koud bier. 

In Cockle Creek verandert de weg in een zandpad. Een lage rij duinen scheidt me van het strand. Nog één brug en ik ben er. Ik zet de fiets neer en loop over de brug. Aan de andere kant begint het Nationaal Park. Je moet ervoor betalen, dus als niemand kijkt waag ik snel een stapje het park in. Doel gehaald. Nu nog terug.

Als de zon bijna onder gaat, rijd ik het kampeerterrein in Southport op. Veilig thuis, eten koken, slapen. Morgen begint de terugreis.

De terugreis is nat. Twee dagen regen en een gesloten overnachtingsplek. Een dag die langer duurt dan ik wil (maar eindigt met een goedkoop hotelletje,

pizza en een film), waardoor de laatste dag naar Hobart gemakkelijk wordt. En een laatste dag met een onverwachte heuvel, een schone slaapster (zie onder) en een gevoel van thuiskomst in Hobart. Missie geslaagd, ik vind fietsen weer leuk.