Maria (en het is nog lang geen kerst)

Maria, I just met a girl called Maria. Zou meneer Van Diemen geweten hebben van de heimelijke liefde die Abel voelde voor zijn vrouw Maria? Hij noemde een kaap (in het noorden van Nieuw-Zeeland) en een eiland naar haar. Mij maak je niets wijs.

Maria wordt tegenwoordig aangesproken met Maraaia, de Carey-variant. Ergens is het zonde, al bij aankomst zie ik dat het eiland haar oorspronkelijke naam verdiende. Maar wie weet hoe de aboriginals het eiland noemden? 

De boot zit vol met jongedames van een school en hun begeleiders. Men doet hier nog aan meisjes- en jongensscholen. Als je maar zorgt dat je kroost het andere geslacht niet kent, heb je ook geen last van moeilijke vragen en situaties als ze ouder zijn... Ach, het zijn aardige meiden. Ze helpen mijn bagage op de kade te tillen, daar hoef je bij Nederlandse vrouwen niet mee aan te komen (eens kijken of ik hier reacties op krijg...). 

Het is schitterend weer. Ik probeer termen als mooi, prachtig, heerlijk en schitterend te weren, want ze zeggen niet zoveel. Maar voor vandaag is schitterend het juiste woord, de zon schijnt en het is lekker warm.

Maria Island was (net als Port Arthur) ooit een strafkolonie. Ook hier werden recidivisten tussen muren van zeewater opgesloten, maar het bestaan van de strafkolonie duurde minder lang. Ontsnappen van Maria was minder moeilijk dan men dacht, want het vaste land is met het blote oog te zien. Na die tijd werd Maria eerst een beoogd lustoord onder de bezielende leiding van de Italiaan Diego Bernacchi. Hij bouwde er zelfs een koffiepaleis. Er woonden toen 260 mensen op het eiland en hij hernoemde het dorpje San Diego. Het huis staat er nog steeds, tegenover de voormalige barakken van de gevangenen. Het is nu het Coffee Palace Museum. In de barakken kan je overnachten.

De Italiaanse jaren werden gevolgd door cement. In de jaren veertig, tijdens de grote depressie, kwam ook dat ten einde. De lege cementsilo’s staan verlaten bij de aanlegsteiger, de mensen zijn vertrokken.

Ik zie foto’s uit die tijd en herken Darlington niet terug. Zo druk en bebouwd als het toen was, zo vredig en verlaten is het nu. 

Ik besluit naar de top van Bishop and Clerk te klimmen. Het eerste gedeel is nog te doen op de fiets. Het is weer eens wat anders om over gras in plaats van gravel of asfalt te fietsen. Er is hier veel grasland, dat open wordt gehouden door grazende kangaroos, walabi’s en wombats. Het heeft me een gevoel alsof ik over het erf van een enorme boerderij rijd. 

Ik denk terug aan de jaren dat ik op Terschelling kwam. Eilanden hebben een gevoel dat overal terugkomt, een gevoel van isolatie en onafhankelijkheid van de rest van de wereld. Eilandbewoners klitten bij elkaar en vormen hun eigen kleine samenleving. Maar in de nieuwe wereld (Australië, Nieuw-Zeeland) mist dat gevoel soms. Ik vermoed dat dit komt doordat mensen niet op het eiland geboren zijn. 

Het pad loopt omhoog en verandert in een bospad, dat vlak langs een afgrond gaat. De meeste stukken loop ik liever. Ik herinner me hoe ik me voelde, in het zadel op de brug in Hobart. Hoogtevrees op de fiets, ik wist niet dat het kon. 

Ik zet een stuk verder mijn fiets op slot tegen een boom. Gelukkig heb ik een kettingslot, zodat ik ‘m aan een boom vast kan zetten. Je weet tenslotte maar nooit... Even later zie ik mijn eerste slang. Hij ligt sloom op het pad te zonnen. Ik heb gehoord dat ik uit moet kijken met deze beesten, omdat je dood kan gaan aan een beet. Nu blijken slangen banger voor mij dan ik voor hen (dat hebben ze goed, want ik kan gemeen bijten) en deze is weg voor ik mijn fototoestel kan pakken. Maar al snel zie ik weer iets bewegen.

Het is een mierenegel! Ik heb er al eerder over verteld, maar ik kan er geen genoeg van krijgen. Een dag geleden heb ik er zelfs een helpen overstekenen en nu krijg ik het eindelijk voor elkaar om er een van voren te fotograferen. Ze hebben een schattig loopje, heel rustig en onbekommerd. Van voren hebben ze een puntige snuit, waarmee ze mieren naar binnen slurpen. 

Als ik dacht dat het pad goed aan het klimmen was, ben ik in voor een verrassing. Ik bereik een steile gravelhelling. Het pad loopt in een zigzagbeweging omhoog. Het is netjes aangegeven met paaltjes, maar ziet er van onderaf ontzagwekkend uit. Wat als ik een stap verkeerd zet, valt dan de hele heuvel uit elkaar? En kunnen ze dat dan zien vanuit Darlington? Één steentje is genoeg, want de heuvel is vooral een hoop opeengestapelde stenen. 

Ik ken dit soort gravelhellingen nog uit Nieuw-Zeeland. Ze kunnen me (de aan vertigo leidende wandelaar) soms behoorlijk intimideren, maar zijn vooral een uitdaging. Ik kan uitglijden, wegglijden, van de berg afglijden en de hele helling kan met je mee naar beneden glijden in een grote steenlawine. Dan is deze helling nog beschaafd, met mooie grote stenen en een aangegeven pad naar boven.

Ik zie overal kleine hagedisjes wegschieten. Ze liggen te zonnen op de warme stenen en bedenken pas op het laatste moment dat mijn grote voeten wel eens het einde van de zonvakantie kan betekenen. De helling houdt niet meer op, alleen worden de stenen steeds groter. Wandelen wordt klimmen, dan klauteren over rotsen en uiteindelijk van rots naar rots springen. Bij elke kei denk en hoop ik dat ik er ben. Overal om me heen zie ik boomtoppen en lucht, veel hoger kan ik niet. Maar telkens is er weer een rots om overheen of omheen te manouvreren. 

Bijna bereik ik de top. Het laatste stukje is te gek, ik voel de angst strijden met mijn levendige fantasie. Hier kan ik vallen, roept mijn fantasie. Niet vallen!, roept mijn angst. Soms moet je weten dat het beter is te stoppen. Tenslotte ben ik hier voor mezelf en voor het uitzicht. En dat is ontzagwekkend. 

De hele kust van Tasman tot aan Freycinet Peninsula ligt aan mijn voeten. Ik zie de bergen in de verte, de eilanden om me heen en het in de zon glinsterende water, zo ver als mijn ogen rijken. Ik probeer een walvis te ontdekken, want die schijnen hier nog wel eens langs te zwemmen. Soms denk ik er een te zien, maar dan bedenk ik me dat het ook een golf kan zijn. En wie zegt dat ik van deze hoogte een walvis van een stipje zal kunnen onderscheiden? 

De weg naar beneden is altijd makkelijker dan de weg omhoog. Ik zie weer een echidna, ik kan geen genoeg krijgen van dat waggelende loopje. Misschien is het leuk om ook te leren om zo te... Na een tijdje vind ik mijn fiets terug. Ik probeer de weg naar beneden in het zadel te volbrengen en dat lukt een heel eind. Ik ontwijk boomstronken, stenen en gaten in het pad. Het rijdt heerlijk over een bospad dat bezaaid is met de takjes van de she-oak...

Ja, dat is ook weer een verhaal. Het schijnt een oeroud soort eik te zijn. Omdat het hout niet zo goed was als dat van echte eiken, werd de boom she-oak genoemd. Een beetje sexistisch is het wel en daarom wordt de boom tegenwoordig door sommigen met de latijnse naam aangeduid. Zo, ook weer uitgelegd... 

Ik zie langs het pad een ronde vorm bewegen. Het is net een bol haar of een klein beertje. Als ik iets dichterbij kom, zie ik dat het een wombat is. Ik weet dat ik niet te dichtbij moet komen, het is een wild dier en die moet je met rust laten. Maar ik zou ik ‘m zo graag knuffelen... Misschien komt dat omdat ze iets weg hebben van een knuffelbeest dat ik ooit had. Ik dacht altijd dat Flip een hond was, maar misschien had ik het fout. Terwijl ik rustig afstap, mijn fototoestel pak en er de grote telelens op zet, graast de wombat gewoon door. Iets verderop staat er nog eentje. Het is bijna geen spel meer, zo makkelijk laten ze zich fotograferen.

Dichter bij Darlington kom ik resten van de voormalige cementwerken tegen. Ruïnes zijn het, met soms wat muren en soms alleen een nog staande schoorsteen.

Het is stil hier. Het rode baksteen van de gebouwen steekt af tegen het volle groen van het gras en de bomen.

Ik denk even niet aan wat hier is geweest. Zo op de grens van dag en avond voelt de plek spookachtig aan. 

Het veld rond is vol met kangaroos en walabi’s. De kangaroos zijn behoorlijk groot en  lijken niet bang voor een fotograaf op een fiets, al hopt er eentje met een jong de veiligheid van een groepje tegemoet. Nu begrijp ik waar al die poep op het veld vandaan komt...

De volgende dag regent het. Het begint al ‘s-nachts en duurt de hele dag. Ik heb weinig zin om in mijn kamer te blijven zitten tot de boot komt, dus fiets ik richting het midden van het eiland. Hier zit het zuiden van het eiland met een dunne landtong aan het noorden vast. Het ruige pad is soms bijna niet te fietsen en er gaat zand tussen mijn remmen zitten. Maar avontuurlijk is het wel. 

Ik moet zeggen dat buiten Darlington het landschap wat eentonig is. Ik zie overal open eucalyptusbos. Geen idee of dat komt door brand of door het grazen van walibi’s. Pas bij French Farm zie ik eindelijk weer wat variatie. Je kunt hier camperen, maar in dit weer zou ik het niet wagen. Misschien dat het weer mijn waardering voor het eiland geen goed doet. 

Ik wil liever de zee zien, hoe vreselijk het weer ook is. Een kleine rivier loopt richting zee. Het doet me denken aan de vennen op de Drentse hei. Zie ik in de verte een herder aankomen? Ben ik dan toch op een WARS-uitje? Gaan we zo ergens een uitsmijtertje eten?

Ik vind uiteindelijk het strand met uitzicht op de landtong. Als je goed kijkt, kan je hier bewijzen vinden van de eerste bewoners en beheerders van dit oude land. Ik zie een half begraven hoop schelpen liggen, wat een midden wordt genoemd. Dit soort middens zijn de enige fysieke overblijfselen van de Aboriginal-cultuur op Maria Island. Niet alleen konden andere stammen zien dat hier al een stam aanwezig was, maar ook waar ze het laatst van hadden gegeten. De volgende stam kon dan een andere voedselbron gebruiken en zo zorgen dat er geen tekort kon ontstaan. Duurzame vangst. Ik vraag me af hoe oud de schelpen zijn en hoe lang ze hier al liggen. 

Zo oneerbiedig als de Britten in het verleden om gingen met dit soort overblijfselen, zo voorzichtig is men nu. “Men” heeft tenslotte zeer effectief de Tasmaanse Aboriginal uitgemoord. Een tijdje geleden keek ik op tv naar de uitrijking van een Deense kroonprinselijke prijs. Deze werd voor de gelegenheid uitgereikt in Sidney, omdat het Operahuis zoveel jaar bestond en door een Deen was ontworpen. De presentatoren erkenden de oorspronkelijke bewoners en beheerders van Sidney met naam en toenaam. Het is alsof men probeert iets goed te maken waarvan men weet hoe verkeerd het was. Het komt ook een beetje geforceerd en onwaarachtig over. Vraag het aan mensen op straat en ze zullen het overdreven vinden.  

En toch is het belangrijk. Op straat, in het dagelijks leven zal er niet over worden nagedacht. Maar op een hoger niveau wel en dat niveau heeft ooit toegestaan dat het zo fout kon gaan. Geen enkel Europees land kan zichzelf in de spiegel aankijken en zeggen: wij hebben schone handen. Hoewel, San Marino misschien?

Weer een terugweg. Mijn remmen werken nog, maar ze piepen en kreunen. Het zal niet lang duren voor ze er definitief mee uitscheiden. Maar dat is weer een later verhaal. Terug in Triabunna neem ik een heerlijke douche en een biertje. Of twee...