Van de Kribbe naar het Meer, deel 2

De tweede dag na een nacht op een plank. Eindelijk heb ik een manier gevonden om vroeg wakker te worden zonder een wekker te zetten. Om half elf kwamen twee Fransen binnen die een gedeelte van de tocht in het donker hadden gelopen. Gevaarlijk en een beetje nutteloos. Als je niets ziet, wat is dan het nut van voortbeweging? Ze maken een boel herrie en mijn rug doet zeer, dat is ook hun schuld... 

Ik wandel vandaag van Waterfall Valley naar Lake Windermere. Het is een korte wandeling met een meer tussendoor en een meer aan het einde. Het klinkt als een saai stuk lopen, maar dat is het niet. Dat is het nooit, zolang er maar geen bomen in de weg staan. 

Kijk, ik heb niets tegen bomen. Maar als ze gaan samenscholen, krijg je een bos. En dat gaat ten koste van zicht. Men zegt dat je door de bomen het bos niet meer ziet, maar door het bos zie je helemaal niets meer. 

Vandaag dus weinig bos en veel meer en dat is precies zoals ik het hebben wil. Er is vandaag maar één afleiding.

Er zijn van die plekken die me een verloren gevoel geven. Eindeloze velden, kale heuvels, meren zoals Lake Will. Het meer wordt omringd door eenzame bomen, rollende vaalgroene oevers en Barn Bluff. 

Barn Bluff is een berg die zich niet makkelijk laat ontkennen. Overal zie je 'm bovenuit steken, boven het pad, boven de hut en boven Lake Wills. Gisteren was de dag van Cradle Mountain, maar in de middag begon de Bluff al aan te dringen. "Maak een foto, kijk eens hoe mooi ik in het landschap pas, zie je me niet weerspiegeld in het water?"  

Ik probeer niet toe te geven aan die aandachttrekkerij. Dit is een land om doorheen te lopen, de bergen in de verte je gedachten te laten vullen en de wind om je heen te voelen dwarrelen. Het helpt dat het pad uit houten vlonders bestaat, zodat ik niet hoef op te letten waar ik mijn voeten zet. 

Lake Windemere is anders dan Lake Will. Ik zie het al lang liggen voor ik het eindelijk bereik. Dat is het enige nadeel met een kaal landschap, het doel van de reis toont zich eerder dan je er aan toe bent. Het meer is kleiner en ligt beschut tussen bomen. 

Ik ben als eerste bij de hut. Geen idee waarom de rest steeds zo langzaam is, maar ik zit zeker een uur met mijn voeten in het meer. Heerlijk. 

Rond de hut lopen wat Pademelons. Een van hen heeft zelfs een kleintje. Ze zijn schattig, maar waarschijnlijk lopen ze rond de hut omdat ze ooit gevoerd zijn door onwetende wandelaars. 

Ik haal ze dus maar niet aan en zet ze alleen op de foto. 

Maar schattig zijn ze wel...