De kont van een echidna

Om de Tasmaanse dierenwereld tegen te komen, hoeft men niet de natuur in. In Tasmanië kan je de dieren langs de kant van de weg zien liggen. Zo plat en stinkend als ze er bijliggen, doen ze me denken aan het sparen van geperste bloemen. Ik deed dat vroeger in een dik boek, twee blaadjes keukenpapier en dan de bloemenvaas ertussen. Ook apart is dat je stukken van de weg kunt adopteren. Je mag de roadkill (wegsterfte?) dan mee naar huis nemen, denk ik...

Het meeste zie ik walabies liggen, waarvan ik weet hoe schattig ze zijn (lees daarvoor mijn vorige blog). Als er dan zo’n hoopje stinkend bont overblijft, snap je toch niet dat mensen niet wat beter uitkijken. 

Ik fiets van Hobart naar Cygnet, wat Frans is voor zwaan. Tasmanië is misschien ontdekt door een Nederlander en gekoloniseerd door de Engelsen, maar tussendoor hebben Fransen er behoorlijk wat baaien, bergen en eilanden van een naam voorzien. Port des Cygnets was er een van (afgekort naar Cygnet), omdat de kapitein van een Frans schip hier wat zwarte zwanen in de baai zag zwemmen. 

Ik laat de helft van mijn spullen in het hostel achter. Geen internet, geen foto’s bewerken, alleen een boek en een opschrijfschriftje mee (met dank aan mw. A.P. te A.). Mijn fototoestel zelf gaat wel mee, want anders voel ik me een beetje naakt. 

De weg uit Hobart wordt steeds rustiger naar mate ik verder van het centrum kom. Dat duurt niet lang, want zo groot is Hobart niet. Eerst rijd ik heerlijk plat langs de waterkant, maar al snel komen de buitenwijken. De huizen verdringen zich langs de waterkant en de weg verlegt zich naar de heuvels. 

Huizen zijn hier groter dan in Nederland en je krijgt er ook nog een flink stuk land bij. Daarvoor betaal je dan wel weer Nederlandse prijzen. Er staan veel verkoopborden in voortuinen en regelmatig lijkt een huis onbewoond te zijn. Sommige dorpjes liggen idyllisch, maar worden alleen in de zomermaanden bewoond. 

Ik eet wat bij de Taroona Shot Tower, waar men in de negentiende eeuw lood naar beneden liet vallen in een vat water. Op die manier kreeg men een perfect ronde kogel. Leuk om te weten, maar de eigenaar blijkt ook een expert op gebied van Doktor Who. Mooi dat mensen nog gevoel hebben voor prioriteit.

Ik merk een groot verschil in hoe ik fiets. Nog steeds kom ik bijna geen enkele heuvel op, ook nu ik de helft minder gewicht meesleep en geen rugzak om heb. Maar ik vind het niet erg meer. Aan elke heuvel komt een eind en dan mag ik met een flinke vaart naar beneden. Zolang ik de tijd neem en de afstand dagelijks niet te groot maak, kan ik rustig aan doen. Zo deed ik het in Nieuw-Zeeland zeven jaar geleden ook, overmoedig beginnen, gas terug nemen en dan pas echt aan de slag gaan. 

Met een grote afdaling zeil ik Kingston in. Het is heerlijk weer, de zon streelt het water met zilveren vingers. Kingston Beach zit vol met restaurantjes en winkeltjes, zo voelt het tenminste als ik er doorheen rijd. Het ruikt er naar zee en friet, en naar vakantie. Ik zou graag blijven, mijn tenen in het zand graven en genieten van een boek. 

Ik moet verder. De weg leunt tegen de kust en draait er dan weer van weg. Ik steek een stuk midden over het schiereiland af, waarmee ik meteen een wijze les leer. Snijd je een stuk af, dan moet je klimmen. Ik neem een foto, maar weet dat het nooit de werkelijke steilheid kan benaderen. 

Per definititie is Tasmanië heuvelachtig. Dus zodra ik mij afwend van de zee, kan ik een flinke klim verwachten. Dat is weer zo’n lijn in het landschap die ik noodgedwongen volg. 

Ik rijd Cygnet binnen. Het is een klein plaatsje met oude huisjes en een supermarkt. Er zijn ook twee slagers, dus ik weet wat men hier graag eet. In het hotel krijg ik geroerbakte groenten met friet en bier. Hard gewerkt, mooie beloning.

Ik zie op de kaart Eggs and Bacon Bay staan. Ik heb besloten een rustig dagje in te lassen, als beloning voor het harde werken van een dag eerder. Ik fiets een klein gedeelte van de route die ik gisteren heb afgeneden. Eggs and Bacon Bay, zou je daar iets bijzonders kunnen zien? Ruikt het naar het betreffende voedsel, liggen er buitengewoon witte rotsen in het water met een geel rondje erop? 

Ik rijd een kleine weg in. Overal langs het water staan de mooie, lege huizen. Waar niets staat, zie ik een verkoopbord voor de grond. Ik vraag me af of dit de huizen van rijke Hobartenezen zijn, maar zoveel zijn dat er toch niet. Is dit dan de Riviera van Australië? 

Het asfalt verandert in gravel, de eerste ruige weg die ik volg. Er zullen er nog vele volgen, maar deze is vriendelijk en plat. Ik sta even stil bij een braakliggend hoekje grond. Hier doet de lokale gemeenschap iets aan natuurbehoud. Planten mogen hier groeien en vogels mogen er broeden, neem ik aan. Het is wel een klein stukje grond, maar ik vind er een grote liefde: de zaaddoos. Heerlijk als scheldwoord, maar prachtig van vorm.

Eggs and Bacon blijkt niets meer dan een bord. Misschien handig voor de postbode, maar wie wil er nou ook in de Eieren-met-Ham-baai wonen? Ik vraag me even af hoe de Aboriginals deze plek genoemd hadden. Uit hun namen blijkt vaak welk belang de plek voor hen had. Maar ik zie geen kip en hoor geen knor. 

De weg daalt af naar een strandje in een baai. Het water knabbelt geduldig aan het zand, de zon speelt met de golven en met de takken van de bomen. Mooier dan deze plek heb ik nog niet gezien. 

Ik klim omhoog van de baai naar de grote weg. Ik duw mijn fiets meter voor meter omhoog. Ik ben er bijna als ik een stekelig achterwerk tegen een aarden wal omhoog zie klauteren. Ik weet even niet waar ik naar kijk, maar het is een echidna (een mierenegel, maar de Engelse naam is schattiger. Dit rare dier heeft stekels als een egel, eet mieren door een rietje (dat is zijn snuit) en legt eieren. Ik probeer snel mijn fototoestel te pakken, maar ze is te snel. Ik blijf achter met een gelukzalig gevoel en een onscherpe foto van de kont van een echidna.