Jarig in het Noorden

Launceston, wat een stad. Een metropool kan je het niet noemen, maar ik vind er alles wat ik nodig heb. Een hostel met een wasmachine, een flink museum, een bioscoop en veel eettentjes. Morgen ben ik jarig, dus ik kan het hier maar beter naar mijn zin hebben. 

Ik bezoek het museum. Musea hebben altijd een aantrekkingskracht, zeker als er een goed verhaal verteld wordt. Ik kan natuurlijk zeggen dat het mijn vak is, maar dat verklaart niet waarom ik altijd zo blij wordt van dit soort plekken. Ik denk dat het komt doordat ik gek ben op spullen en hun verhalen. Ik kan me daarin verliezen. Een mooi museum is als een goede film, met dat verschil dat het verhaal van het museum bij elk bezoek verandert. 

Ik schijn de eerste Nederlander te zijn die ooit het museum heeft bezocht, een raar idee. Er wonen veel van ons in het Noorden van Tasmanië. En dan zijn er nog meer die jaarlijks het eiland bezoeken. Misschien dat mijn accent de suppoost in verwarring brengt, want ik schijn soms een Iers accent te hebben. Komt vast door hoe ik de R uitspreek...

Dit is het museum waar de Chinese tempel uit Weldborough wordt bewaard. Het is een mooie kleine tempel, die zo op een bergtop ergens in China had kunnen staan. Zo vroeg al, lang voor de communistische overheersing, verspreidden Chinezen zich over de wereld om hun geluk met hard werken te beproeven in de “Nieuwe Wereld”. Ik ken de verhalen uit de VS, waar ze de spoorwegen aanlegden. Ik heb in Nieuw-Zeeland de kampen gezien waar Chinezen woonden tijdens de goudkoorts. Ook toen leek dat enorme land in het oosten al te klein voor zijn inwoners. Misschien staan de Chinezen van nu op gelijke voet met de rest van de wereld en worden ze niet als een uit te buiten arbeidsbron gezien...

Ik bezoek een mooie tentoonstelling over Natuurfotografie. Het gaat niet alleen om de mooie plaatjes, maar vooral om de rol die fotografie speelde in de ont- en afsluiting van grote delen van het eiland. Laat ik dat eens uitleggen. Fotografie liet in de 19e en begin 20e eeuw zien hoe het westen van het eiland eruit zag. Het toonde de kansen die er lagen en de moeilijkheden om die kansen te benutten. Fotografen toonden de wildheid van het landschap, maar ook de trein die er doorheen werd getrokken. 

In de jaren zeventig draaide die rol zich om. De rijkdom van het westen bevond zich in en op de grond en in het water. Mijn- en bosbouw zorgden ervoor dat heuvels en bergen hun begroeiing verloren in delen van Midden- en Oost-Tasmanië, maar het westen werd lang gespaard door haar onherbergzaamheid. En toch werd er veel vernietigd. Begin jaren ’70 werd Lake Pedder via een dam onder water gezet om electriciteit te winnen. De strijd om dit te voorkomen werd onder anderen gevochten via foto’s van deze prachtige plek. De slag werd verloren, maar zorgde voor zoveel ophef dat een dam in de Franklin River later wel werd tegengehouden. 

Landschapsfotografie wordt vaak gezien als door mooie plaatjes van plekken die we graag zouden willen bezoeken. Maar het laat ook zien hoe mooi de wereld is en wat we allemaal te verliezen hebben als we economie altijd maar voor behoud en beheersing laten gaan. 

De wereld zoals wij die kennen, kan alleen overleven als we rekening houden met een aantal zaken. De wereld draait op handel. Als we stoppen met handelen, zakt de hele kapitalistische suikertaart in elkaar. De wereld heeft een beperkte voorraad essentiële grondstoffen. Gebruiken we meer dan er is of aangemaakt wordt, dan raakt de aardbol uitgeput. De mens wil groeien. We willen meer, meer geld, meer vrije tijd, meer welvaart. Er zijn er die zulke groei volledig mentaal kunnen doormaken (leuk, een nieuw bewustzijn), maar de meeste mensen willen gewoon een grotere televisie. Het systeem, de grondstof en de wens moeten met elkaar in evenwicht zijn, anders kunnen we het wel vergeten. Zo, tot dit soort denkelareien zet landschapsfotografie aan. 

In het hostel probeer ik het internet uit. Het is langzaam, stroperig. Met veel moeite en geduld zet ik drie blogs live. Zo, weten jullie ook weer wat ik twee weken eerder gedaan heb.

De volgende dag breng ik mijn fiets naar de fietsenmaker. Als ik trap, piept de fiets. Ik word er gek van, heb al geprobeerd de fiets te olieën, maar dat helpt niet. De fietsenkamer zal ernaar kijken en mijn Santos morgen klaar hebben. 

Ik ben vandaag jarig, dus tracteer ik mezelf op een nieuwe riem voor mijn camera en een wandeling naar Cataract Gorge. Door deze kloof stuwt de South Esk River zich een weg naar de brede wateren van Tamar River. De kloof zelf is indrukwekkend, het kolkende water stuwt zich tussen rotsblokken door naar beneden. Langs beide zijden van de kloof loopt een pad. Ik neem het zware pad, alleen geschikt voor hikers. Er zit wat klim in, maar veel problemen zal het voor de meeste wandelaars niet opleveren. Het uitzicht is echter bijzonder. Ik denk even midden in een woeste wildernis te staan, ergens in Canada of (nog beter) Nieuw-Zeeland. Door het donderende geraas van het water verdrinkt elk stadsgeluid. 

Het pad leidt naar een grasveld met een buitenbad. Het weer is heerlijk, dus liggen er mensen te zonnen op het gras. Ik zie dat er een pad verder loopt langs de kloof. Ik heb mezelf een bioscoopje en een pizza beloofd, dus wil ik eerst wat verbranden. Ik heb er nog weinig over geschreven, maar ik heb soms het gevoel dat ik al wat gewicht kwijt ben. Dat is over het algemeen in de avond, want ‘s-ochtends wil mijn gezicht nog wel eens plofferig overkomen. 

Via het pad kom ik bij Duck Reach, de eerste stadselectriciteitscentrale van Australië. Ik loop voorzichtig over de hangbrug, die een beetje heen en weer bungelt onder mijn gewicht. Vergeet de vorige alinea dus maar, ik ben nog steeds even dik...

De weg terug brengt me helemaal weg van het stadscentrum. Bovenop de heuvels die de kloof omringen lijk ik mijlen weg van de mensheid. Het pad waarover ik loop zou me naar het hart van Australië kunnen leiden. Het is vreemd om zo vlakbij de drukte van een centrum een rust te vinden die er gevoelsmatig niet thuishoort. Ik liep ooit over een begraafplaats in het centrum van Boedapest, waar ik hetzefde gevoel kreeg. Je gaat een glazen stolp binnen, waar het krioelen van al die menselijke mieren om je heen geen rol speelt. Stilte is een groot goed in tijden van herrie. Het is ook een cadeautje.

De volgende dag. Mijn fiets is nog niet gemaakt. Een bepalend onderdeel moet uit Melbourne of Sidney komen. Ik bezoek een dependance van het museum en het Centre for Beer Lovers, waar vooral de liefde voor Boag’ s wordt beleden. Het verhaal tijdens de tour gaat een beetje aan me voorbij. Ik heb al eens eerder gehoord hoe bier gemaakt wordt en ik snap er nog steeds niets van. Ik hoef misschien niet zo nodig te begrijpen wat ik drink. Ik voel dat ik Launceston nu wel zo’n beetje heb uitgeput en verder wil. Morgen begint de trek naar Cradle Mountain, een reis die langer zal duren dan ik van plan was.