Hondenweer

Ik fiets de weg terug die ik twee dagen eerder reed. Bicheno is dichtbij en ik zal er vroeg zijn. Ik wil een nieuw boek hebben, want In Tasmania is uit. Ik wilde het niet inruilen tegen de boeken die ik in Coles Bay zag staan, daar is het te mooi voor. Eigenlijk wil ik het houden. 

Misschien is dit zo’n dag waar weinig over te vertellen valt, ik fiets en kom aan. Alles wat ik zie heb ik al eens gezien. Op het stukje van de kruising met de weg van eergisteren naar Bicheno wordt aan de weg gewerkt. Met een slurf wordt gravel langs de weg neergelegd. Ik snap het doel niet, maar vragen is ook zo wat.

Bicheno is klein, maar de winkeltjes staan gezellig rond het driehoekje gras in het centrum. Tasmaanse steden en dorpen willen nog wel eens hun hart vergeten. Een stad heeft een plek nodig waar men samen kan komen, een middelpunt, een kloppend hart.

Veel dorpjes hier zijn opgegroeid langs een lange straat. Die straat wordt dan het centrum genoemd, maar een straat is als een been of een arm. Als je een ledemaat voelt kloppen, dan is dat niet van liefde. Dan heb je er te lang op gezeten. Een hart klopt uit liefde en dat heeft een stad nodig. Bicheno heeft dat goed door. 

Ik vind een boek van Ludlum. Nog nooit iets van gelezen, vaak genoeg iets van in een graaibak vol boeken zien liggen. Toch maar eens proberen. Ik koop smeermiddel voor mijn fiets, want hij piept. Ik smeer de ketting met veel te veel olie en de fiets piept nog steeds. Ik rem nu met mijn voet, want de remmen doen het bijna niet meer. De modder van Maria heeft ze de das omgedaan. 

Ik loop langs de kust, bekijk een blowhole (een spuitgat in de rotsen, waardoor zeewater met grote kracht omhoog spuit, het liefst in het gezicht van een niets vermoedende toerist, zie de foto's boven en onder). De rotsen zijn hier rood van de korstmossen. 

Ik maak in het hostel voor de zoveelste keer spaghetti. Er zitten stukken hamburger in, die hebben ze hier ook vegetarisch. Het hostel zit vol. Ik praat met een mevrouw die lang geleden vanuit Libanon naar Australië kwam. Ze vertelt over hoe moeilijk het was om als migrantenkind te aarden. Ze kreeg van haar leeftijdgenoten geen hartelijk welkom. Door hard werken en lekker eten (ook de acceptatie van de buren gaat door de maag) wisten veel migranten zich een plek in de samenleving te veroveren. 

Hard werken, dat lijkt steeds de sleutel tot een vruchtbaar leven. Misschien is dat ook wel zo. Als je in onze vrije samenleving iets wilt kan je het krijgen, maar je moet het wel zelf gaan halen. En toch, als je niet geniet, houd je het dan wel vol? Ik weet tegenwoordig dat iets willen goed is, maar dat het minstens zo belangrijk is om te beslissen hoe je het wilt bereiken. Ik ben kunstenaar, schrijver, dichter, fotograaf en ik wil graag zo goed en groot worden als maar kan. Maar ik heb er geen mensenlevens voor over... Aan het eind van de dag kijk ik in de spiegel en dan wil ik graag degene zien die ik wil zijn, een goed mens en dan een kunstenaar.

De rit gaat verder. Bijna tachtig kilometer vandaag, onderbroken door een bierbrouwerij. De heilige Helena heeft hier aan de kust van Tasmanië een plek met haar naam gezegend. Ik heb even niet duidelijk wie deze heilige is, maar ze zal het vast goed bedoeld hebben. 

Eigenlijk fietst het best lekker, zo langs de kust. De weg slingert wat op en neer, maar lange einden blijf ik op de fiets zitten. Zo zie ik de kilometers aan me voorbij glijden, soms wat sneller, soms wat langzamer. Maar ik beweeg me voort en dus mag ik er van uit gaan dat ik uiteindelijk ergens uit zal komen.

Ik kom op een kruispunt waar ik moet kiezen. Klimmen en een pannekoek (ja, zonder tussen-n, want de koek komt uit één pan. Een pannenkoek is fout Nederlands, tenzij de koek uit meerdere pannen komt. En dat is dan weer culinair fout. Laat ik daar verder maar niet over beginnen. In het Engels noem je zoiets pancake, dus dan heb je dat gedonder niet), of de kust omarmen met een biertje in de hand. Ik kies dat laatste, de pannekoeken komen in Nederland wel weer.

En dan valt het bier natuurlijk tegen. Ik mag alle zes soorten bij Ironhouse proberen, maar het witbier valt niet mee. Het is waterig en bitter, waar het fris, vol en fruitig moet zijn. En zo ga ik nog even door, de kleine glaasjes komen maar met moeite leeg. Alleen de lager is goed te doen, de rest moet veel meer smaak hebben. De huisgemaakte tortillachips is wat dat betreft een stuk beter. Die zijn zelfs erg lekker. 

Ik ben inmiddels ver over de helft en rijd door een klein dorpje op 20 kilometer van het eindpunt. Ik zie een klein winkeltje dat postkantoor en boekhandeltje speelt. Eigenlijk heb ik al een boek, maar het ziet er zo gezellig uit. Ik zie veel winkeltjes met tweedehands spullen. Dit zegt me twee dingen: mensen hadden veel en hebben het nu allemaal weggegeven en mensen hebben daardoor nu niets meer en kopen tweedehands iets nieuws. Voor ik verder kan denken over dit fenomeen, zie ik een leuk boek staan dat ik maar meeneem. Nu heb ik er twee en eentje die ik al gelezen heb. 

Het valt me op dat aan de inlandse kant van de weg veel water te zien is. Ik vraag me af of het water hier zoet of zout is. Er groeit een soort riet in het water, maar wie weet houdt dat hier van zout. Het donkere water lijkt zich expres stil te houden, om de luidruchtige zee niet te verstoren. Het grijze riet wuift een beetje in de wind, een kleine rimpeling glijdt over het verder gladde wateroppervlak. Er gaan geheimen schuil in de diepte van die poelen. 

Een stukje verder zie ik een oude stalen brug. Hier liep vroeger de weg overheen, maar nu staat hij nutteloos naast zijn strakke stenen buur die nu het verkeer mag dragen. In Tasmanië wordt alles bewaard dat ouder is dan 50 jaar. Of misschien is het criterium dat iemand’s opa of oma er nog aan heeft meegebouwd. Feit is dat men zijn best doet om van 200 jaar geschiedenis tenminste even veel te bewaren als Europa doet van twee milennia.  Soms lijkt dat overdreven en een reden zal vast zijn dat men er zijn aanwezigheid in Tasmanië mee wil verantwoorden. Maar de geschiedschrijving wordt wel preciezer bijgehouden dan in Europa. Als het geen paar honderd jaar oud is, kan het wat ons betreft toch gewoon weg?

Net voor St. Helens begint het te regenen. Ik had gehoopt droog over te komen, maar dit keer gaat dat niet lukken. Drijfnat en koud kom ik in het hostel aan. Buiten wordt het alleen maar erger. Mijn remmen zijn inmiddels volledig onbruikbaar geworden, waardoor ik bij elke helling mijn rechterschoen als rem gebruik. Ik breng snel mijn fiets weg, want zonder remmen kan ik de heuvel van morgen wel vergeten. 

Het weerbericht geeft voor morgen hetzelfde donderweer aan als vanavond. Ik praat wat met Kate en Sara, twee meiden uit Engeland en Australië. Sara gaat morgen de Bay of Fires bekijken, want ze is daar gids. Kate gaat met haar mee en ze vragen of ik ook mee wil. Ik kijk eens naar de lucht, bedenk me dan dat ik best wat extra dagen heb en besluit dat ik wel gek zal zijn als ik niet meega. Maar dat is weer een volgende blog.