Baai van Vuur

The Bay of Fires, een baai van vuren. Het schijnt niets te maken te hebben met de rode korstmossen op de rotsen, maar met de vuren die de eerste Europeanen in de verte zagen branden toen ze deze kust bezochten. Het lijkt me een spookachtig gezicht, een kust die je voor het eerst ziet, een kust die nog leeg is, die geen naam heeft, geen geschiedenis. En dan, in het donker, de flikkerende lichtjes langs de lijn tussen zand en zee, een teken van leven dat je niet had verwacht. 

Ik mag vandaag mee met Sara en Kate, want het zal vandaag een dag van slecht weer worden, met donder en bliksem. Geen dag om te fietsen, lijkt me. Maar eerst haal ik mijn fiets op, want het kleine St. Helens heeft een fietsenmaker. Voor de heuvels van de komende dagen zijn remmen van levensbelang. Gisteren St. Helens binnenrijdend stond ik al doodsangsten uit bij elk stukje naar beneden...

Colin (iedereen kent elkaar bij de voornaam in zo’n klein stadje, dat lukt me op het werk niet eens) heeft mijn fiets klaar en hij remt weer alsof de remblokjes nieuw zijn. Ik beloof mezelf nooit meer met mijn lieve fiets over nat zand te rijden. 

Gisteren hield ik nog een slag om de arm, maar eigenlijk twijfelde ik al niet meer. Het idee om met Kate en Sara de kust te verkennen zette me aan het rekenen. Ik heb een dag over, ben hier voor mijn plezier en de dames zijn precies het soort mensen waar ik graag een dag mee optrek. Jonge vrouwen, maar wel van het denkende soort. Mensen waar het mee klikt, die humor en iets te melden hebben.

Het lijkt misschien vreemd, dat ik het gezelschap van vrouwen opzoek. Er had ook best een man bij kunnen zitten. Ik heb iets met gevoelige types en vrouwen zijn dat eerder dan mannen. De mannen die ik vrienden van mij mag noemen zijn dan ook stuk voor stuk gevoelig. Machotypes met motorolie in hun aderen en graslucht in de kop hoeven zich bij mij niet te melden! Ach nee, zo extreem is het niet. Maar de klik die je met iemand voelt, komt vaak naar voren bij eensgezinden. 

We rijden (in een auto, waarbij de trappers rechts zitten en ik er niet aan mag komen) langs gravelwegen richting The Garden, een plateau van rode rotsen dat langzaam de zee in verdwijnt. De echtgenote van een hoge officier vond de plek op een tuin lijken, zo simpel ging het hier vroeger met het geven van namen aan plekken. Stel je een atlas voor met baaien, bergen, rivieren en meren. Neem een pen in je hand en begin te strooien, elke rots en elke beek mag je benoemen. Hoe snel ben je door je familie heen, hoe snel door je associaties, hoe snel door je herinneringen aan plekken die je kent van vroeger? Het is jammer dat zo weinig plekken in Tasmanië hun oorspronkelijke naam hebben behouden. Want die namen vertellen iets over de geschiedenis van een plek. De nieuwe namen dragen geen oude verhalen met zich mee. Dat moet groeien. En dan is The Garden geen slechte naam voor een plek...

De zon schijnt, de beloofde regen blijft gelukkig op afstand. De Bay of Fires is vooral strand, onderbroken door rode rotsen. Een klein deel van het strand wordt gevormd door zwarte basaltkiezels. Het is fijn dat Sara gids van beroep is (ze begeleidt kampeertochten langs de baai en op Maria Island) en veel van de omgeving weet. Ze vertelt ons hoe Aboriginalvrouwen kuilen in de kiezels maakten om dichter bij zeehonden te kunnen komen. Als een zeehond dan dichtbij genoeg kwam, werd deze op de kop geslagen en geslacht. De dames lagen soms ook dagen tussen de zeehonden, tot deze aan de vrouwen gewend waren. Op dat moment namen ze een zeehond te grazen. Het voelt toch een beetje als verraad...

De stranden van Tasmanië zijn zo mooi dat ze in Nederland op elke centimeter belegen zouden zijn bleke en bruine lijven in verschillende stadia van verkoling. Hier zie je niemand, geen hond die achter een frisbee aan jakkert, geen strandtent met hippe vogels en geen appartementencomplexen. Achter het dunne lijntje duinen staan soms wat shacks, verder niets. Hier is het strandleven er werkelijk een van verlatenheid, waar het zeewier onaangetast dagen op het strand blijft liggen. 

We zien twee kleine vogeltjes lopen, als strak opgewonden speeltjes dribbelen ze over het strand. Hooded plovers heten ze en ze lijken zich druk te maken om elke beweging. Proberen ze ons weg te lokken van het nest dat ze langs de vloedlijn hebben gebouwd of jagen ze op insecten? Ik word er bijna nerveus van.

Het fijne van een auto is dat je makkelijk van plek naar plek komt. Met de fiets gaat dat wat langzamer. We bezoeken een binnenmeer langs de kust, zien een slang wegglijden, ontdekken bloemen die niet in de plantengids terug te vinden zijn en komen uit op het strand. Ik vind die binnenmeren intrigerend. Het grijze riet langs de oevers glijdt weg in het donkere water. Je kunt niet zien hoe diep het zoute water is, wat er leeft, of er iets leeft. 

Nog een strand later hebben we het gehad. Kate wil wat eten en Sara en ik vinden het een uitstekend idee. Kate kijkt in de LP en kiest een fijn restaurantje uit en we rijden terug naar St. Helens. Helaas is het ding inmiddels gesloten, net als alle andere adressen in de gids. Dat gaat erg snel hier langs de kust. Je opent iets, verliest je geld en sluit het weer. Ondertussen sta je in de Lonely Planet en komen er mensen aan de deur. Het lijkt dat je om aan de Oostkust iets te beginnen, een lange adem moet hebben...

Na een bezoek aan het infocentrum rijden we de heuvels in. Daar moet iets te eten te vinden zijn. We stappen uit bij een kaasmakerij. De kaas is heerlijk en ik koop een stukje. Ik merk dat ik een luxedier begin te worden. De slaapplek maakt me niet uit, maar een spannend biertje hier en een stukje kaas daar, ik neem graag iets lekkers mee. Het zal komen door het ruimere budget, twee keer zoveel als vorige keer.  

Ook bij de Pub in the Paddock wil het niet lukken een maaltijd te krijgen. Vaak begint het diner pas om zes uur en hoef je eerder alleen om een tostie te komen. Langzaam maar zeker beginnen we ons zorgen te maken. Is er wel een restaurant te vinden waar we wat kunnen eten? 

St. Columba Falls is indrukwekkend. Ook hier valt niets te eten, maar de regenbui van gisteren heeft de waterval doen aanzwellen tot een naar beneden denderende waterorkaan. Op een klein eilandje tussen het woeste water houden wat angstige bomen elkaar vast, doodsbang dat ze zullen worden meegesleurd. Jammer dat ik alleen lelijke foto's van watervallen kan maken...

Nog mooier vind ik het natte regenwoud dat dit kleine dal met boomvarens vult en het een prehistorisch gevoel geeft. Er zouden dinosauriërs kunnen schuilen tussen de bomen...

Terug in St. Helens weten we uiteindelijk in de plaatselijke pub wat te eten te vinden. Gelukkig, want een mooie dag verdient een mooie afsluiting. Vegetarisch en zonder gluten.