Hobart voor de laatste maal

Ik twijfel nog wat ik zal doen. Ik kan naar Richmond rijden en daar alsnog een Tasmaanse duivel zien. Dan heb ik meteen een van de historische dorpjes bezocht die nog op mijn lijstje staan. Maar als ik naar Hobart fiets, kan ik de dag erna een bus naar Devonport nemen en daar nog een dag rondkijken. Het is het dilemma dat hoort bij de laatste dagen van een reis. Er is nog zoveel te doen en maar zo weinig tijd. 

Ik heb vele dagen gehad waarop ik verzuchtte dat Tasmanië best leuk was, maar dat ik er nooit terug zou komen. Het was geen Nieuw-Zeeland, geen Italië, geen Schotland, geen Ierland. En zeker geen Arnhem.

Nee, dat is het niet. Tasmanië is zichzelf. Het is een stukje Australië dat geen Australië is. Het is een splinter die ooit van Gondwanaland afsprong, een splinter die onder mijn huid is gaan zitten. Ik wil het geen ontsteking noemen, maar er broeit iets van binnen. Het is weer gebeurt, zoals altijd als ik een nieuwe plek ontdek. Ik ben verliefd op dit eiland en ooit zal ik er terugkeren. Want ik ben er nog lang niet klaar mee.

Ik ben eruit, ik fiets richting Hobart. Devonport schijnt lelijk te zijn, maar ik voel dat het tijd is om afscheid te nemen. Wellicht is dat makkelijker in Devonport dan in het heerlijke Hobart (mag ik het even zeggen? Mooiste stad van Australië).

De weg is bekend en niet al te spannend. Ik neem afscheid van mijn Spaanse vrienden en van Onno. 

Het enige hoogtepunt van de dag is een pannekoek (ja, zonder tussen-n. De Engelsen doen dit slim en noemen het een pancake. Zo wordt niemand ertoe verleid er een tweede pan aan toe te voegen). Ik eet ‘m bij de oudste forelkwekerij op het zuidelijk halfrond, een heerlijke opgerolde appelpannekoek met poedersuiker. Ik zie buiten mensen lopen met bakjes korrels. Ze werpen de korrels in het water, waarna het begint te bruisen met happende vissen. Ik ben gek op levende vis, dus dat wil ik ook wel eens uitproberen. 

Ik haal een bakje korrels en gooi eerst een paar korreltjes het water in. De vissen duiken vanuit het water naar boven om de korrels op te slokken. Het heeft iets weg van eendjes voeren, waarbij de grootste de meeste kans hebben. Het is een leuk spelletje, al verveelt het ook weer snel. 

Ik probeer het bij wat andere vijvers. Er zijn tijgerforellen, regenboogforellen, bruine forellen en zalmen. Het valt me op hoe groot de vissen soms zijn. De witte forellen zijn het leukst, want die zijn makkelijker te zien in het donkere water. 

Ik fiets verder, voorbij New Norfolk, voorbij de kersenboer, voorbij de brug over de Derwent. Ik vind het fietspad zonder te hoeven zoeken. De bordjes met afstanden kloppen niet. Het is nog 19, dan 16 en dan weer 18 kilometer. Het maakt me niet uit, ik maak kilometers en kom steeds dichter bij het eindpunt van een reis die twee maanden geleden begon, een reis die wat mij betreft nog best drie maanden zou mogen duren. Hoe cynisch, de liefde voor een plek ontbrandt als ik de plek verlaat.

Ik boek een plek in de bus voor de volgende dag. Ik vind een bed in een druk hostel. Het is het reservebed. 

De laatste dag in Hobart. Om drie uur gaat de bus. Het is zaterdag, dus er is markt op Salamanca. Ik ben er al twee keer geweest, maar het blijft trekken. Ik eet poffertjes, het enige Nederlandse gerecht dat indruk schijnt te maken buiten onze landsgrenzen. Ze zijn best lekker met stroop (er worden ook oliebollen verkocht, maar die doen we in Nederland toch beter). 

Ik bezoek een kunsttentoonstelling, die me doet denken aan een tentoonstelling in Burnie. Kleinere kunstenaars uit Hobart en omgeving (ik bedoel hiermee kunstenaars die David Walsh van MONA nog niet hebben kunnen overtuigen) exposeren in het Salamanca Art Center. Ik geniet van dit soort tentoonstellingen. Er hangt niet zo’n onaantastbare sfeer als in grote kunstmusea. Ik merkte dit zelfs in MONA zelf. Dit is geen kunst waarvoor de kunstenaar een subsidie heeft gekregen. Dit is kunst die iemand mooi of indrukwekkend genoeg vond om te kopen.

Misschien beschrijft dit wat ik mooi vind in kunst. Ik houd van kunst waarin de kunstenaar zoveel mogelijk van zichzelf, van een idee of een verhaal heeft gestopt, maar waar het ook weer uit komt. Ideeën en verhalen behoeven zorg. Het met een beweging uit de losse pols op een doek mikken is makkelijk. Het uitwerken zodat een toeschouwer er iets mee kan behoeft tijd en aandacht. Het behoeft zorg.

Ik wil niet zeggen dat er een foute manier is om kunst te maken. Die is er niet en bovenstaande gaat over wat ik mooi en niet over wat ik kunst vind. Dit is de verworvenheid van wat we moderne kunst noemen. Er zijn geen regels, de kunstenaar kan en mag maken wat hij of zij zelf wil. Daar tegenover staat dat de toeschouwer dezelfde vrijheid heeft. Men mag interpreteren zoals men wil. Schoonheid zit in het oog, niet in het boek.

Om drie uur heb ik de bus. Om zeven uur sta ik in Devonport, me afvragend waarom ik Hobart achter me gelaten heb. Ik kwam langs Oatlands, Ross en Campbell Town, Ik heb een kamer in het Tasman Hostel. Het zit vol met feestende backpackers. Geen idee waarom hier zoveel jonge mensen hun tijd verdoen, terwijl een paar kilometers weg mooiere plekken te vinden zijn. De gootsteen in mijn kamer is verstopt. Het water dat erin staat is troebel, ik weet niet waarvan.