Devonport, nooit van gehoord...

Devonport, Devonport, nooit heb ik goeds van je gehoord... Maar het valt best mee. Even een lesje in genieten. Je geniet het meest als reiziger als je niet teveel verwachtingen hebt. Ikzelf geniet van plekken die een verhaal vertellen en zelfs de lelijkste plek vertelt een verhaal. Er zijn plekken die zo leeg zijn, dat er alleen maar plek is voor verhalen. Zo wordt elke plek een plek die iets te vertellen heeft en dus een plek waarvan ik geniet.

De Devonport Regional Gallery is een verademing. Er is een tentoonstelling met foto’s van de lokale kust. Ze zijn allemaal gemaakt door een lokale fotograaf. Ik heb dat eerder gehoord, dat een regionaal museum de negatieven ontving van een lokale fotograaf die gedurende vele jaren het sociale leven van een plaats in beeld bracht. Ik hoorde ervan in New Plymouth (men was in 2007 net bezig de hele collectie te digitaliseren) en ben blij verrast dat ook hier in Devonport zo’n collectie bestaat.

Wat er zo belangrijk aan is? Nergens wordt de recente geschiedenis (en dat is in Ozz en NZ de gehele westerse geschiedenis) zo minutieus bijgehouden als juist hier. Een fotografisch verslag van de gebeurtenissen van een eeuw is daarom zo waardevol. Het laat feitelijk zien wat er gebeurde, maar ook hoe men het vastlegde en wat men het vastleggen waard vond. 

Als ik dit vertaal naar Nederland, dan zie ik telkens een vertraging van zo’n dertig jaar voor we beseffen dat wat vandaag gebeurt, morgen geschiedenis is. Daarnaast leven we nog altijd met een stuk ontkenning over ons slavernijverleden, de misdaden die we pleegden in Indonesië en Suriname en hoe fijn sommigen van ons samenwerkten met onze “nieuwe meesters” in 40-45. Voor een land dat zo tolerant en vrij zegt te zijn, hebben we nog veel lijken in de kast hangen. Als we die lijken nou eens opruimen (nee, niet verzwijgen, maar afstoffen en erkennen, kijk naar wat Duitsland en Australië doen), dan kunnen we leugenaars als Wilders misschien wat beter van repliek dienen...

Ik zie een film (een slechte, laat ik geen titels noemen), eet een pizza en val in mijn kamer in slaap. Morgen moet ik om zes uur op, de laatste dingen inpakken. 

Mijn laatste uur op Tasmanië. Kan je dat zo noemen, als je met een laptop op schoot naar buiten kijkt en de kade ziet? Was ik al niet weg toen ik aan boord ging? Ik kan nog terug en ergens zou ik dat best willen. Tasmanië heeft haar naam in mijn hart gegroefd en ze laat niet los. Ik kom terug. Wie weet neem ik iemand mee. 

Ik zal niet bloggen over Melbourne. Misschien vertel ik kort wat ik gedaan heb en laat ik wat foto’s zien.

Ik zal er negen dagen zijn en ik zal er zorgen dat Tasmanië klaar is. Het verhaal zal weer beginnen als de wielen van het vliegtuig de grond raken in Wellington. Ik zal een taxi nemen naar Dowse Drive. Ik zal de deur openen met de sleutel. Kathryn en Neil en de kinderen zullen er niet zijn, maar Shadow wel. Ik zal mijn oude vriend een knuffel geven en een eind met hem gaan lopen. Dat is waar ik jullie weer spreek. Wat klinkt dat lekker dramatisch...