Het gemis en het weerzien

De volgende dag staat al vroeg de bus naar Cradle klaar. Toch raar dat een ritje van vier uur twee dagen moet duren. Misschien komt het door het tijdsverschil met thuis. Het plan is om in Cradle een middagje de tijd te nemen, wat blogs te publiceren en dan de dag erop naar Rosebery te vertrekken. Helaas zal het niet zo zijn. 

Terwijl ik rustig ontbijt, leg ik mijn fototoestel op de stoel naast me. Normaal ontbijt ik niet met mijn fototoestel op schoot, maar ik heb wat foto’s gemaakt van die prachtige trap. Ik loop naar boven, pak mijn spullen en loop naar buiten. De rugzak gaat in de bus en ik rijd met de bus richting Cradle. 

Zo midden in de rit bedenk ik me iets. Spullen in de rugzak, rugzak op mijn rug. Rugzak in in de bus. Lopen naar boven, bus richting Cradle, ik mis iets... Plotseling weet ik zeker dat ik mijn fototoestel op een stoel in de ontbijtzaal heb laten liggen. Ik wil me even voor mijn hoofd slaan, maar er zitten teveel mensen in de bus. Aan veel anders dan hoe nu verder kom ik de hele reis niet. 

In Cradle stap ik uit en vraag aan de chauffeur wanneer hij terug gaat naar Queenstown. Over drie kwartier, zegt hij. Ik leg hem uit wat de situatie is en dat ik graag met fiets en al weer terug wil naar Queenstown. Gelukkig is het geen probleem.

Ik haal mijn spullen op bij het hostel en loop terug naar de bus. Het is vreemd zo zonder camera te lopen, alsof ik een beslissend kledingstuk mis. Het is ook berustend, ik zie misschien iets moois maar hoef er even niets mee. 

De weg terug is er een van vertrouwen en ongerustheid. Wat als ze hem niet gevonden hebben, wat doe ik dan? Stopt het hier voor mij? Neem ik een bus naar Hobart en koop ik een nieuwe camera? Kan ik mezelf zoiets eigenlijk wel vergeven? Het is toch een beetje een halsmisdaad om je meest essentiële gereedschap op zo’n manier kwijt te raken. 

Maar zo werkt het niet. Het is wat het is, een gereedschap. Als ik maar een nieuwe krijg, vind ik het best. Ik vind het erg van het geld en van mijn eigen domheid, maar een ding blijft een ding. Ik weet dat ik een nieuwe zal kopen en de reis zal voortzetten. Misschien alleen dat ik er niet over blog...

Weer terug in Queenstown wil ik de bus betalen. De bestuurder wil er niets van weten, als ik het maar aan niemand vertel (een belofte die ik hiermee dus breek). Bij de bar vraag ik naar mijn camera. Ik hoef bijna niets te zeggen, daar is het lieve ding. MIjn eigen domheid ten spijt ben ik toch vooral erg blij mijn camera weer te zien. 

Met Sinterklaas doe ik niets, behalve een blogje publiceren. Soms heeft een mens een dagje nodig om even bij te komen.