Emmerlijstjes

Ik breng mijn fiets weg. Ik heb gelijk, de band is lek. Niet zomaar lek, maar ontploft. Er moet een nieuwe buiten- en binnenband om en gelukkig wil men het in de winkel voor me doen. De zomer komt eraan, dus iedereen wil zijn fiets laten maken. Een volledige onderhoudsbeurt zit er dus niet in, terwijl de versnellingen haperen. Maar dat blijkt aan het rubber van de buitenband te liggen.

In de middag bezoek ik de Botanische Tuin. Ik ben gek op botanische tuinen. het is net een luilekkerland vol bloemen en blaadjes, klaar om door mij gefotografeerd te worden.

Al zo vaak dacht ik dat ik nu wel alle blaadjes en bloemetjes gehad zou hebben, maar dat is nog lang niet het geval. 

Die fascinatie komt van het verzamelen. Mannen zijn daar gek op, want het geeft ze kennis en macht. Vertrouw geen enkele verzamelaar, ze zijn allemaal machtsbelust. Kleine dictatortjes op postzegelformaat. “Nee, die zegel moet daar niet, die gaat bij de misdrukken. Wie heeft de karteltjes van de 1 cent uit Madagaskar bijgeknipt? Neem ‘m mee naar de betonstort, ik wil ‘m nooit meer zien.”

Er zit iets onmetelijks in de vormen die de natuur weet te verzinnen voor blaadjes, takjes, meeldraden, stampers.

Er is iets onberekenbaars aan hoe de zon door bladeren heen speelt, de schaduwen die een blad op een ander blad maakt, de nerven die zich tot in oneindigheid vertakken.

Het is een geheimzinnige wereld waar geen verhaal over te vertellen valt. Het is vorm, eindeloos variërend en altijd eender. 

Natuurlijk is er een tropische plantenkas. Die is in elke botanische tuin te vinden, tenzij de tuin in de tropen ligt. Weinig zin om in Singapore een tropische kas te bouwen, buiten is het warmer dan binnen. In Singapore heeft men een gematigde kas om planten te laten zien die van een beetje kou houden.

Zoiets heeft men hier ook. Er groeien planten van Macquarie Island, een subantarctisch eiland dat tussen Tasmanië en Antarctica ligt. Het zijn lage planten, wat varens, wat mos. Misschien stelt het niet veel voor, maar als ik even iets op mijn emmerlijstje mag zetten...

Ja, ik heb een hekel aan de term Bucketlist. Ik heb een lijstje met dingen die ik nooit zou willen doen. Dat is mijn Fuckitlist. Maar soms, als je een dagje ouder wordt, als je reist en ziet waar je verlangens liggen, is er die verleiding om te inventariseren wat je eigenlijk nog graag zou willen doen voor de afgrond nadert. De emmer van mijn emmerlijstje is lek aan de bovenkant. Was het een echte emmer, dan was het niet erg. Dan hield ‘ie zich aan de wetten van de zwaartekracht. Maar mijn emmertje loopt telkens weer vol met leuke dingen die ik nog wil doen. Dat is mijn eigen schuld, want ik laat de kraan van mijn verlangens lekker open staan.

Terug naar de tuin. Het is een mooie tuin, met aparte bloemetjes. Er groeit veel uit Tasmanië, dus zie ik veel wat ik al ken. Het is een vriendelijk weerzien, want ik bouw makkelijk een band op met wilde planten.