Deel je rijkdom

De laatste zware dag? Nee, nog niet, maar het is de zwaarste van de rest van de reis. Vijfhonderd meter omhoog, tachtig kilometer ver. Ik slaap dan wel in Haast, haast heb ik ook om ‘s-ochtends weg te komen. De pas is veel lager dan Porters, Arthur’s of Island, maar ik vertrek vanaf zeeniveau en dan is het plotseling weer net zo erg als die andere passen. En dan heb ik nog niet verteld van The Gates of Haast, alsof de hel daar begint.

De eerste vijftig kilometer gaan nog gemakkelijk, want die zijn vlak. Vanaf Haast loopt de weg steeds verder de Haastvallei in. Haast heeft hier goed zijn best gedaan en overal zijn naamkaartje aan gehangen. De enorme adelaar waar ik het wel eens over heb gehad (die op Moa’s joeg) heet ook naar hem. Het is niet het landschap, de zachte glooiing in de weg, die het fietsen vandaag zwaar maakt. Het is het vooruitzicht dat ik straks voorbij The Gates moet, de hel van de beklimming tegemoet. Ik blijf maar denken aan die beklimming...

En toch schiet het op. Het helpt dat er om de kilometer een paaltje staat met het aantal kilometers erop. Soms kan me dat ontmoedigen, pas zoveel kilometers gedaan, dat kan niet, ik heb al uren gefietst. Maar net zo vaak helpt het om verder te komen. Weer een kilometer gedaan, kom op, nog achttien en we hebben er twintig gehad. 

Na 43 kilometer stop ik even bij een DOC-camping. Dit zijn geweldige campings op de mooiste plekken in het midden van nergens en ze kosten bijna niets. Je moet er ook niet teveel van verwachten, er is een toilet en een plat stukje grond. Maar je staat wel met je kleine tentje naast een meer, langs een beekje, aan de voet van een berg. Je mag er ook je camper neerzetten, dat lijkt me wel iets voor de volgende keer.

Ik zit er net als er nog een fietser stopt. Het blijkt Andreas te zijn, een Franse jongen die ik in Christchurch ontmoette. Hij fietst voor het eerst, maar hij blijkt er goed in te zijn. Hij ziet er in ieder geval professioneler uit dan ik, want aan mijn lijf geen lycra. We praten bijna een uur over waar we geweest zijn en wat we nog gaan doen. Hij is een fijne gesprekspartner, zo een die wat te melden heeft zonder gelijk te willen hebben.

The Gates await me. De poorten van de hel, net vijf kilometer voorbij de camping. Voor de poorten begint de klim al en als ik bij de poorten ben, is de klim half over. Het is ook eigenlijk een brug en geen poort. De zon schijnt genadeloos, dus met de hitte zit het wel goed. Na de brug zit ik een half uur op een rots uit te puffen. Ik wil het liefst blijven zitten, maar ik moet verder. Hoe lang kunnen vijfhonderd meter duren? Honderd meter, uitrusten, liefst in de schaduw. Weer honderd meter, slokje drinken, uitrusten, verder. 

Ik sta even stil langs de kant van de weg als een stukje verder een busje stopt. Er hangt een aanhanger achter de bus met een fiets erop. Ik wil liever geen hulp en ik vermoed dat de bestuurder gestopt is om juist dat aan te bieden. Na een paar minuten stapt de bestuurder uit en loopt mijn kant op. Ik probeer niet al te veel zijn kant op te kijken, maar een praatje is onontkoombaar. Ach, een praatje is niet erg. 

Hij begeleidt een fietstocht. Een van zijn gasten zit nog in de auto, want de klim is wat teveel voor haar. De rest is onderweg naar boven. De gids, laat ik hem Jim noemen, heeft bewondering voor mijn zware fiets en biedt aan mijn bagage mee te nemen naar Makarora, want daar overnachten zij ook. Kijk, dat soort hulp kan ik wel gebruiken. Zo lang ik de kilometers op eigen kracht maak, is het gewicht van de fiets niet belangrijk...

Met een fietstas en een rugzak fiets ik verder omhoog. Het gaat zoveel lichter met weinig bagage, dat ik de rest van de klim in het zadel blijf zitten.

De pas zelf is niet erg indrukwekkend. Ik ben van passen gewend dat er vergezichten te zien zijn, hoge bergen, diepe dalen en andere soulmuziek. Ik zie alleen maar bomen en daar heb ik weinig mee. En toch voel ik een diepe opluchting...

Al snel gooit de Makaroravallei haar groene mantel af. De wijdse weiden grijnzen me tegemoet, want vanaf nu zal ik me door granieten muren en diepe meren omringd weten.

Een paar bobbels daargelaten glijd ik bijna moeiteloos naar beneden en al snel weet ik Makarora te bereiken. 

Ik sleep mijn spullen naar de kamer, die ik blijk te delen met een Duitse jongen. Geen probleem, want delen is wat je doet in een dorm (dat is een slaapzaal). Ik eet van het buffet samen met de andere fietsers en krijg zelfs een gratis ijsje dat de dames achter de balie per ongeluk verkeerd hebben gemaakt. Een mooi einde van een spannende dag.

Aan de andere kant van de muur blijken wat Russen te slapen. Wakker blijven is dichter bij de waarheid, want een uur lang doen ze niet anders dan herrie maken en hard lachen. Opeens heb ik er genoeg van. Aan Puddingpoetin kan ik even weinig doen, maar nu ga ik toch even op de deur kloppen. Het heeft (een beetje) effect en een half uur later is het stil. 

Het is warm tussen Makarora en Wanaka. De zon schijnt alsof ze de bergen wil smelten. Het wordt de mooiste dag sinds Arthur’s Pass, met twee diepe meren en talloze bergen die zich in de blauwe spiegels van Hawea en Wanaka weerkaatsen. Als ik wegfiets, zie ik voor het de ingang van de camping een hond zitten. Hij lijkt te wachten op zijn baas, of misschien probeert hij iedereen op de camping te houden. Hij doet niet erg zijn best...

Ik ken deze weg, ik reed ‘m zeven jaar geleden ook. Ik had toen net een wandeling afgebroken vanwege slecht weer. Ik liep samen met een Frans meisje, dat vast en zeker Sandra heette. Zonder mij was ze vast en zeker doorgelopen, maar als de natte sneeuw horizontaal in mijn gezicht waait, is mijn gevoel van veiligheid snel op. En toch... wie weet loop ik het pad ooit nog eens uit.

Na de lange dag van gisteren is deze prachtige dag een verademing. Het is alsof Haast Pass een poort is van de natte westkust naar de legendarische schoonheid van de Nieuw-Zeelandse meren. Vergelijk het met Como, Garda of Maggiore, maar hier storten de bergen zich nog onbezonnen in het water.  

Dat is misschien de aantrekkingskracht van dit land. Wat je hier ziet, kan je in een bepaalde vorm ook ergens anders zien. Vulkanen en meren in Italië, bergen in Zwitserland, fiorden in Noorwegen, hooglanden in Schotland. Maar hier in Aotearoa ligt het vlak bij elkaar, op fietsafstand. En je ziet, als je de juiste plekken kiest, bijna niemand. 

Het zijn de stille momenten waarop ik het meest van dit land houd. Soms sta ik op het hoogste punt van een pas, soms langs een meer, soms naast een vervallen boerderij. Maar als ik alleen ben, voel ik dat het land me iets vertelt. Ik weet dat ik het me inbeeld, maar op dat moment ben ik geen toerist. Ik ben een voorbijganger die even luistert, even de tijd neemt om een verhaal te horen, om het te onthouden en later door te vertellen. 

Ik klim van Lake Wanaka omhoog naar de Neck. Het is het laagste punt in de heuvelrug tussen Lake Wanaka en Hawea. Op de top is het alsof ik een nieuwe wereld binnenrijd. Een groene vlakte klampt zich voor mijn voeten vast aan hoog oprijzende pieken. Een gravelweg laat zich over de tenen van de bergen lopen. Aan de overkant van het meer piekt een puntige rotsmuur boven het water uit. Als de zon niet scheen, zou er gemakkelijk een draak bovenop kunnen zitten... 

Die rotsmuur zal helemaal tot aan Hawea Village bij me blijven. De weg schommelt nogal vandaag en ik schommel mee. Bij een uitkijkpunt halverwege tussen de nek en Hawea Village stop ik even om van het uitzicht te genieten. Op de parkeerplaats staat het vol met auto’s. Ik ben kleddernat op mijn rug en zal wel stinken, maar het maakt me niets uit. Ik ben hier de harde werker en dus verdien ik het om hier omhoog te klimmen en het uitzicht voor me op te eisen.

Raar toch om je zo’n zorgen te maken over wat anderen van een bezweet fietslijf vinden. Het is me opgevallen dat als je vaak zweet, je zweet minder gaat stinken. na een stevige fietsdag hoe je een shirt maar uit te hangen en het ruikt weer fris. Het lijkt mij dat als ik genoeg blijf bewegen, ik nooit meer hoef te wassen. Misschien is mijn zweet zelfs wel als wasmiddel te gebruiken.

Hawea Village, geen idee hoe het eruit ziet. Ik ben er namelijk nog nooit geweest. State Hiogway 6 loopt langs het plaatsje en langs die lange weg staat een pompstation. Daar haalde ik zeven jaar geleden en haal ik vandaag een ijsje. Hawea zelf ga ik niet in. Wie weet een andere keer, want vandaag heb ik er niets te zoeken. 

Nog 14 kilometer en die gaan rustig voorbij. De weg blijft stijgen en dalen, maar het ergste is geweest. Een politie-agent rijdt een paar keer langs, maar kijkt niet naar me om. Hij stopt een witte auto en ik vraag me af wat er aan de hand is. Hoe kan een agent van buiten zien of er iets met een auto is? Misschien reden ze te snel. Even later zie ik de agent voorbij komen. De witte aut zie ik niet. Misschien hebben ze hun motor in moeten leveren. 

Wanaka, eindelijk. Het is lang geleden en ik herken er weinig van. Als je een tijd ergens niet geweest bent, verbouwt je geest de boel. Er worden huizen en kerkjes toegevoegd, straten en winkels weggelaten. En als je dan terugkomt, is het net alsof je overnieuw moet beginnen met herinneren. 

Zelfs Cinema Paradiso is verplaatst. De banken zijn hetzelfde, de auto waar je in kunt zitten is er nog. De film is aardig en de pizza na afloop prettig. Een mooi begin van een rustdag zonder rust...

Ik slijt een dag in Wanaka, een dag waarop ik mijn lievelingsmuseum bezoek. Het is een enorm auto- en speelgoedmuseum met een brouwerij ernaast. Ik ken iemand thuis die er helemaal gek van verliefdheid zou worden. Op het eerste gezicht is het museum een puinhoop.

Er staat van alles door elkaar heen, auto’s, vliegtuigen, brandweerwagens, speelgoed, benzinepompen. Ik vergeet van alles, maar zelfs daarnaast is er nog teveel om op te noemen. 

Ik denk dat ik het van mijn opa heb, die zucht naar ouwe troep. Vooral niets weggooien, want het kon nog wel eens van pas komen. Ik heb het geluk dat ik fotografeer. Zo kan ik volstaan met een plaatje in plaats van de werkelijke troep. Het heeft te maken met nieuwsgierigheid, denk ik. Elk oud ding heeft iets meegemaakt, is ergens voor gebruikt,is om de een of andere reden afgedank. Er is een verhaal voor elk oud ding. En als je het ding weggooit, verlies je het verhaal.

Ik durf groot te denken, want ik verzamel grote dingen. Kantoren, bruggen, fabrieken, kerken, een gebouw zonder verhaal is nooit gebouwd. Als mensen me vragen wat ik fotografeer, zeg ik verhalen. Het zegt ze niets, maar het is wel waar...

Uren lang dwaal ik door de hallen met auto’s. Ik zoek moertjes, koplampen, klokken, onderdelen om later iets in elkaar te zetten. Steeds vaker fotografeer ik bouwstenen om later iets van in elkaar te zetten, wereldjes die als collages in elkaar steken, maar altijd met mijn eigen beelden en woorden. Hoe kan je zeggen dat een kunstwerk van jou is als je de fantasie van een ander gebruikt?

De brouwerij, Wanaka Beerworks, heeft lekker bier. Als een van de weinigen brouwen ze een dubbel en zelfs een trippel. Ik drink een pilsje van de tap, maar die andere twee ga ik vanavond nog maar eens goed proeven. Ik fiets terug en zie een heuvel om te beklimmen. Het zou een rustdag moeten zijn, maar ik heb energie genoeg en zin om het meer van boven te bekijken. 

Mount Iron is geen al te hoge berg, zo’n 549 meter hoog. Daarmee steekt hij 300 meter boven Wanaka uit, maar het is genoeg om om je heen te kunnen kijken. Ik loop in een straf tempo omhoog, wetende dat ik de biertjes beneden in mijn fietstas heb laten zitten. Als men er achter komt dat er zo iets lekkers in mijn tas zit, is mijn tas straks zeker weg. In Nederlands zou ik zoiets nooit doen, mijn gevulde fietstas op mijn fiets laten zitten. Christchurch en Auckland zijn er vast ook geen goede plekken voor. Maar hier in het vriendelijke zuiden gebeurt nooit iets en laat men rustig de keukendeur open. 

Boven op de berg die een heuvel is kijk ik rond. Ik kan zien waar ik gisteren gefietst heb en waar ik morgen zal rijden. Er staan teveel struiken op de top om makkelijk een mooi uitzicht te fotograferen, maar ik probeer het toch maar.

Zeven jaar geleden beklom ik Roy’s Peak en dat was een stuk mooier. Waarom is het altijd dast de zwaarste dingen het meest opleveren? Valt dit in dezelfde categorie als lekker is slecht?

In het hostel kook ik voor mezelf. Het geld is even op omdat een spoedopdracht niet in het weekend uitgevoerd kan worden. Vreemd, ik kan toch ook op zaterdag haast hebben? Misschien is de 24 uurs-economie geen 7 daags-economie...

Ik drink de biertjes op samen met een psychologe uit Duitsland. Share the wealth, noem ik dat. Ze moet er om lachen.