Truttige Tegels

Hoe zeer ik er ook tegenop heb gezien, het valt telkens weer mee als ik er aan begin. De eerste dertig kilometer van de 74 vliegen voorbij. Toen ik in Havelock op de fiets stapte, nam ik me voor om twee uur te beginnen met de beklimming van de eerste heuvel van 250 meter. Ik vlieg voorbij aan de heuvels en velden en zelfs aan Pelorus Bridge, waar ooit een dorpje zou verrijzen. Er is nu een mooi bos en een brug, maar ik neem er geen tijd voor. Vanavond rijd ik Nelson binnen, dat is tenminste de bedoeling. 

Het is oogsttijd. Over de heuvels is een dicht tapijt van bomen gelegd en dat wordt nu weggeschoren. Het laat de toppen kaal en koud achter. Misschien worden de stukjes oud bos zo gered... Het is een raar soort boeren. De bomen staan soms 50 jaar te groeien voor ze worden geoogst. De eerste generatie zaait, de volgende oogst. Waar leeft die eerste generatie dan van?

Elke heuvel is hetzelfde. Je gaat omhoog en naar beneden. Als je dat blijft geloven, kom je altijd boven en vaak beneden. Dat is vast een mooie gedachte. Mensen die geloven, die komen altijd boven. Vanaf nu verkrijgbaar via http://www.truttigetegels.nl. 

Ik loop naar boven naar Rai Saddle en word ingehaald door een serieuze fietsreiziger. Als ik er een zie aankomen, wil ik nog wel eens op mijn fiets springen om mijn gezicht niet te verliezen. We praten even en dan rijdt hij door. Even later passeert zijn vriendin me. 

Tussen de twee heuvels van vandaag strekt zich tien kilometer vlakke weg uit. Ik denk op een van mijn kaartjes gezien te hebben dat de tweede heuvel meteen na de eerste begint,  maar het duurt lang voor ik ‘m heb bereikt. Ik pauzeer even bij een picnic-plek. Zo snel als de eerste dertig kilometer gingen, zo langzaam kom ik nu vooruit. Maar ik heb de tijd en maak me geen zorgen. Ik herinner mezelf weer aan hoe ik bijna drie maanden eerder begon in Tasmanië... 

Even denk ik boven te zijn. Ik zie de weg naar beneden duiken. Het is in dit geval interessant om het gedrag van auto’s te bestuderen. Als een auto na een ogenschijnlijke top zichtbaar blijft, is de top geen top. Verdwijnt de auto, dan is de top er wel een. Soms is de echte top verstopt achter de ogenschijnlijke top. In dit geval is dat het geval. Na een klein stukje dalen klim ik weer. Het is nog slechts een klein stukje en dan sta ik op het hoogste punt van vandaag... Whangamoa Saddle. Taak bijna volbracht.

Mijn water is bijna op. Nooit geweten hoe gulzig een mens kan worden van dorst. Ik zie een pompstation en haal een fles water en cola. Die laatste gaat als eerste op, samen met een mars. Is het vreemd dat honger en dorst leiden tot papat en cola? Waarom smacht ik niet naar een krop sla en wortelsap?

Het laatste heuveltje is maar 100 hoog en heet Gentle Annie Saddle. Het is inderdaad een lief en zachtaardig heuveltje, dat zich met gemak laat beklimmen. Het valt me op dat op het hoogste punt van dit kleine puistje een bordje is geplaatst. Dat heb ik bij Whangamoa en Rai niet gezien. 

Ik fiets langs de kust Nelson binnen. Ik zal er twee dagen blijven. Het is een plek om even tot rust te komen voor ik de laatste twee Grote Wandelingen doe.

Ik doe veel in Nelson. Ik regel mijn hutpas, koop eten voor zes dagen, ga uit eten en naar de film (de Hobbit, die erg tegenvalt. Het beeld is zo perfect, dat het net is alsof ik naar een soap zit te kijken). Ik bezoek WOW, wat staat voor World of Wearable Art (zou dat niet WOWA moeten zijn?). Het is een museum dat zich richt op speciaal voor een jaarlijks evenement gemaakte mode. Iedereen mag meedoen, waardoor je de meest vreemde creaties krijgt. Lijkt me leuk als MoBA zoiets doet, in plaats van telkens dezelfde grote modenamen te vegeteren. 

Bij Founders doe ik een bierproeverij. Het barst hier van de kleine brouwerijen, wat niet erg gezond voor me is. Ik moet ze tenslotte allemaal uitproberen... Founders Park is een soort openluchtmuseum. Best leuk om al die oude houten huisjes te zien, al valt me op waarom Tasanië zoveel ouder overkomt. De historische huisjes daar hebben allemaal gietijzeren versiering langs de gevel en dat mist vaak in Nieuw Zeeland. Zo ziet een huisje er al snel eenvoudig en minder schattig uit...

Na twee dagen laat ik Nelson achter me. De bus brengt me naar Abel Tasman, waar ik drie dagen langs de kust en drie dagen door het binnenland zal lopen. Maar daarover later meer...