In het land van Tasman

Daarover later meer, daar was ik gebleven. Dat later is inmiddels nu en het daarover betreft de zevende Grote Wandeling. Er zijn er in totaal negen, maar een van de wandelingen is een kanotocht. Vast erg mooi, maar met een kano kan je niet wandelen en dus is dat wat mij betreft geen Grote Wandeling. Er zijn dus acht Great Walks, waarvan ik er zes gedaan heb. 

Zo’n Great Walk betekent vooral eenvoudig wandelen op nette paden, zonder al te veel klim en met een hoop andere mensen. Probeer vooral niet tot jezelf te komen, want je deelt de hut met dertig anderen. Het helpt in dit soort gevallen als je sociaal bent aangelegd, want anders zit je elke avond in je eentje in een hoekje je pannetje leeg te lepelen. 

De Abel Tasman Coastal is de populairste tramp (zo heet een wandeling hier) van het land. Kijk naar de plaatjes en je begrijpt waarom. Het is een aaneenschakeling van baaien, stranden en groene heuvels, die hier en daar door rotsen worden onderbroken. Hier wil je geen voet verzetten, maar in het fijne zand liggen en genieten van de zon. Ik zeg specifiek “je”, want ik wil alleen maar trampen. 

De meeste bezoekers van het Nationaal Park dragen een bikini of zwembroek en een paar slippers. Ze zullen misschien van strand naar strand lopen en vervolgens een stukje kayakken, maar trampen is er niet bij. Als serieuze tramper vind ik het misschien moeilijk om deze mensen op mijn weg te accepteren, maar ze hebben natuurlijk het volste recht hier te zijn en van de omgeving te genieten zoals ze willen. Misschien neem ik hen het gemakkelijke genot wel kwalijk...

De bus brengt me naar Marahau, een klein vlekje met wat huizen en een café. Ik zie dat ze pizza hebben en neem me voor mezelf hier te trakteren als ik de tramp weet te volbrengen. Het is tenslotte altijd een goed idee mezelf een mentale wortel voor te houden aan het begin van een tramp. 

De tramp begint met een houten brug over een moddervlakte. Een jongen en een meisje lopen voor me. Ik zal ze gedurende de tramp beter leren kennen als Arnd en Ania, mijn twee verliefde Duitsers. Het zijn schatten, al wordt het Schatz en Liebling me soms een beetje te veel... Op de drooggevallen zeevloer hebben mensen met keien boodschappen neergelegd. Een medelander geeft zo iedereen vriendelijk een opdracht mee: “GENIET”. 

Het pad is niet al te moeilijk, zelfs met een wandelwagen of rolstoel moet het te doen zijn. Het is fijn zo te lopen, zonder me zorgen te maken over waar ik mijn voeten zet. Het wandelen gaat vanzelf. Ik hoef vandaag maar twaalf kilometer en op dit terrein kost me dat niet meer dan drie uur. 

Om de haverklap wordt het pad onderbroken door een zijpad richting een strand. De eerste paar bekijk ik. Omdat er zoveel strandjes zijn, liggen ze nooit vol met bruinende lijven. Een enkele keer weet ik mezelf volledig alleen op een bleekgele streep zand tussen het diepe groen van het bos en het heldere blauw van de zee. Tussen de bomen staan soms wat tentjes, want de kust is bezaaid met kampeerplekken. Een enkel toilet en een kraan is alles, maar wat heb je meer nodig in het paradijs? 

Met mijn voeten in het zand bedenk ik me even of er wel een noodzaak voor toiletten is in het paradijs. Zouden de bijbehorende lichamelijke ongemakken niet zijn weggenomen bij het overschrijden van de grens tussen leven en dood?   

Hoe anders is deze kust dan die van Nederland, waar een lange, nauwelijks onderbroken reep zand zich langs honderden kilometers uitstrekt. Langs deze brokkelige rotskust raakt strand aan bos. Nauwelijks tien kilometer landinwaards strekken de heuvels zich tot duizend meter boven de zeespiegel op. De rotsige hoofdlanden zijn de tenen van de groene reuzen die langs de kust liggen te snurken. En het strand, dat is de tenenkaas...

Hoe anders ook is deze kust dan die op Steward Island. Misschien zijn de stranden wel hetzelfde, maar de ongeschonden zandvlakten van Steward zal je hier niet vinden. Slechts zo nu en dan vind ik geen voetstappen in het zand. De beschaving is vlakbij, altijd net om de hoek, een watertaxi van me verwijderd. Het pad klimt en daalt. Soms zorgt het voor mooie vergezichten, met de in de verte wegglijdende kustlijn, kleine eilandjes voor de kust en boten dobberen in de volle zon op het water. Ik vind het moeilijk me voor te stellen dat het hier ooit slecht weer is. Een speedboot laat een witte lijn achter in het water, zoals straalvliegtuigen doen in de lucht. 

Ik voel hier de zomer, de vrijheid van honderden tegelijkertijd vakantie vierende mensen. Misschien mis ik de lucht van friet en ijs in mijn neus, maar dat wordt goedgemaakt door de zilte lucht van de zee. 

Dit is een historische kust. Ver voor de Engelsen Nieuw-Zeeland in bezit namen, voer Abel Tasman langs deze kust. Ten noord-westen van het naar hem genoemde park staat een witte pilaar, die moet herdenken dat hij hier dus niet aan land ging, omdat vier van zijn mannen vanwege een misverstand door maori in een waka (een soort grote kano) werden neergespietst. 

Na Tasman kwamen de Fransen. Ene meneer Bruny voer met zijn schip de Astrolabe Archorage Bay binnen en ging wel aan land. Deze Fransman had wel goed contact met de oorspronkelijke bewoners, want hij nam de moeite de taal te leren. Zo zie je maar, als je je aanpast, wordt dat vaak gewaardeerd.

Ik kijk uit over Astrolabe Roadstead, een waterweg tussen Adèle Island (Adèle was de vrouw van Bruny). Ik zie de eilandjes, de baaien, de boten en in de verte de bergen voorbij Nelson. Ik kan me voorstellen waarom mensen hier graag komen. Hier landden vast ooit de eerste Maori op het Zuidereiland. Hier vonden de eerste Europeanen hun weg. Hier heten de diepste kleuren groen en blauw van het land en het water je welkom. 

Ik loop richting de hut, die aan een druk strand ligt. Ik denk even in een heus vakantiepark beland te zijn. De bunks (zo heet een bed in een hut) bevinden zich in kleine kamers, de eetzaal lijkt van buiten net een restaurant. Ik zou bijna een biertje bestellen aan de bar. Ik verwissel mijn schoenen voor sandalen en loop het strand af en met mijn voeten de zee in. De koelte rond mijn blote voeten is een heerlijk gevoel.

De tweede dag. Wederom loop ik maar 12 kilometer en dat is dan nog om ook. Het mooiste van de Tasman is dat je rekening moet houden met eb en vloed. Vandaag valt het mee, vier kilometer extra lopen als het vloed is. Maar acht kilometer naar de volgende hut is dan ook niets, zeker op de gebaande en geëffende paden hier. De bodem is van klei en ik vermoed dat het hier in nat weer een stuk moeilijker lopen is. Ik zie al die zonnige types al vooruit en achteruit glibberen op hun slippers...

Om mezelf wat extra kilometers te gunnen, loop ik naar een uitkijkpunt bij Pitt Head. Het is net anderhalve kilometer, maar het uitzicht is het waard. Even denk ik in Zuid-Frankrijk te zijn. Als DOC het park ooit in de uitverkoop doet, staat de creme de la creme vast in de rij om hier een stukje paradijs te kopen. Ik bedenk me dat, hoe mooi dit landschap in de zon ook is, het hier vast veel mooier is als in de winter de zee woest op de rotsen beukt. Het zal hier dan stiller zijn. Een eenzame ziel zal zich langs het glibberige pad van hut naar hut heisen, een kaarsje brandend voor elke nieuwe dag vol ontberingen. 

Kusten hebben dat altijd in zich, de zorgeloosheid van een zomerdag en het drama van een donderwolk. Dit is waarom ik steeds weer die scheidslijn tussen land en zee opzoek, op zoek naar het drama dat ermee samenhangt.

Het verbaast me soms dat er hier strandjes zijn waar niemand te vinden is. Vanaf Pitt Head loop ik naar Te Pukatea Beach. Ook hier kan je kamperen, maar het strand zelf is leeg. Er loopt een makkelijk pad naar de kleine baai, maar hoe anders moet het geweest zijn voor het park ontdekt werd door toeristen? Je kon jezelf een baai toeëigenen en er gaan wonen, levend van mosselen en vis. Geen idee of dat gezond is... Ook nu nog zijn hier baaien die je alleen per boot kunt bereiken, zodat geen wandelaar je komt storen.  

Ik loop terug naar de hut en heis mijn rugzak op mijn rug. Ik verlang even naar het einde van de dag, niet omdat ik geen zin in een wandeling heb, maar omdat ik nu al het koele water tussen mijn tenen voel. Het is heet vandaag. 

Er is iets eentonigs aan deze wandeling. De strandjes zijn prachtig, maar ze zien er vaak hetzelfde uit. Vaak besluit ik een baai voorbij te lopen, de aantrekkingskracht van de hut voelend. Deze omgeving dwingt je bijna te onthaasten, te zitten, te lezen, je schoenen uit te gooien en de zee in te lopen.

Vlak voor Cleopara’s Pool hoor ik geritsel in de struiken. Ik denk even aan een varken of een geit, maar het blijkt een man te zijn. Ik zag hem een dag eerder nog in de hut, maar hij sliep er niet. Hij vraagt me of hij me aan het schrikken heeft gemaakt, maar dat valt mee. Hij heeft weinig geld en kampeert dus op stiekeme plekjes langs het pad. We kletsen wat en bij de afslag naar de Poel van Cleopatra nemen we afscheid. Later zal ik hem beter leren kennen als Malcolm. 

Cleopatra’s Pool is een mooi plekje als je alleen bent. Nu is het er zo druk met mensen dat het net een openbaar zwembad is. Ania en Arnd halen me in en vragen zich af of ze zullen gaan zwemmen. Het water is echter erg koud (ik heb natuurlijk mijn voeten in het water gehad) en de hoeveelheid mensen maakt rustig badderen onmogelijk. 

Ik loop over wat heuveltjes naar Torrent Bay, waar het pad na een dag al weer terukeert naar de beschaving. Toen het park werd geopend, was niet al het land in bezit van de staat. Bij Torent Bay werd veel agrarisch land aan particulieren verkocht die er hun zomerhuis bouwden. Zo loop je nu vanuit het bos een dorpje in, waar niets te doen is behalve zitten in de zon. Boodschappen worden per boot gedaan, want een auto kan hier niet komen. Veel trampers zullen hier misschien een hekel aan hebben, deze aantasting van een natuurlijk landschap. Ik vind het vaak een verrijking van een wandeling, als te zien is hoe mensen met het landschap zijn omgegaan. 

Bij de aanlegsteiger neem ik een pauze. Ik ga naar het toilet (nog nooit zoveel toiletten gezien op een wandeling) en een Japanse mevrouw probeert me iets uit te leggen. Geen idee wat ze bedoelt. Iets over hoe de deur op slot moet... 

Ik loop verder richting Sandfly Bay en dan er voorbij. Ik had er meer van verwacht, een flinke wolk zwarte vliegjes die me tegemoet zwermen en me net zo lang lekprikken tot ik een opgezwollen vleesbal ben. Ik merk er weinig van, maar teleurgesteld ben ik niet. De hoeveelheid van de irritante beestjes valt me mee. Misschien zijn ze mijn smaak een beetje zat.

In een wijde baai met een mooi strand en een riviertje vinden Ania en Arnd en ik de tweede hut. Het laatste stukje loop ik samen met hen, wat ook wel weer eens gezellig is.

Bark Bay dankt zijn naam aan het verwijderen van schors van bomen, waar eerdere bewoners hun geld mee verdienden. We zijn wat later vandaag en vind een plekje boven in een kamer. Misschien aardig om uit te leggen hoe een hut eruit ziet... De meeste hutten hebben een keuken en houten banken om aan te zitten. Is de hut groot, dan zijn er verschillende slaapvertrekken. De bunks hebben twee lagen, net als een stapelbed. Je claimt een slaapplek door je slaapzak op een matras te leggen. En dit keer slaap ik dus boven.

Ik trek mijn sandalen aan, pak mijn boek en loop naar het strand. In de verte zie ik Ania en Arnd zwemmen. Ik begrijp nu waarom die twee jonge mensen zo langzaam zijn. Ze kleden zich om de haverklap om en nemen een duik. Ik kan me daar maar zelden toe zetten. Als ik wandel, dan wandel ik. Pootjebaden doe ik in de avond. Voor alles is een tijd...

Na het pootjebaden loop ik terug naar de hut. Als ik de kamer binnenkom, zie ik mijn spullen niet meer terug. Een flinke groep wandelaars heeft besoten dat de maker hun terrein is en dat ik beter ergens anders kan slapen. Van binnen voel ik de irritatie, maar om de sfeer niet te verpesten slik ik een keertje. Mijn plek is nu in de andere kamer, beneden naast het raam. Het is een fijnere plek om te slapen, want zo hoef ik niet over andere mensen heen te klimmen. En toch...

Er iets zoiets als een tramperscode. Je helpt andere wandelaars waar nodig en mogelijk. Je respecteert de natuur en andere wandelaars. Je blijft met je tengels van andermans spullen af. Als je iets wilt, dan vraag je het. Dat schijnt deze groep kiwi’s te zijn vergeten. Ik doe even alsof ik erg boos ben en in elke hut op dat specifieke matras slaap... Ze trappen er nog in ook. Als ik de spanning doorbreek, merk ik een voelbare zucht van verlichting door de kamer gaan. Er wordt gelachen en een jonge meid zegt dat ze het al zo raar vond dat ik elke hut uit mijn hoofd kende...

Mijn welwillendheid wordt beloond met vriendelijke blikken en praatjes. Ach ja, ik kan overal een probleem van maken, maar boosheid, hoe terecht ook, gaat meestal ten koste van jezelf. Ik ben op vakantie, weet je nog?

Ik praat met drie Amerikaanse dames en Arnd en Ania. Het is een gezellige avond en we komen erachter dat Arnd en Ania en ik op dezelfde data de Heaphy lopen. We spreken af elkaar in het hostel in Collingwood te treffen en dan samen de wandeling te doen. Ik kijk ernaar uit.